Apostołowie po spotkaniu zmartwychwstałego Chrystusa są zaangażowani na 100%. Idą i jest w nich radość, odwaga oraz dynamizm. Zdolność widzenia darów, przekraczania granic. Dlaczego to mnie dotyka? Bo w bł. Czesławie oraz św. Jacku, którzy wędrowali do Rzymu gdzie spotykają św. Dominika po niezwykle krótkiej formacji przyjmują habit z jego rąk w 1221 roku. I z owym dynamizmem iście apostolskim wracają. Idą do polski pieszo. Po drodze zakładają klasztory. Austria, Praga , Wrocław, Kraków. Zupełnie to jest niesamowite. Bł. Czesław oraz św. Jacek w postawie skromności i prostoty św. Dominika dostrzegli jego wielkość. Zobaczyli coś więcej. I postawili na to kartę swojego życia. I tego im zazdroszczę choć nie wiem czy potrafiłbym tak zaryzykować jak zrobili to Czesław z Jackiem. Tak samo jak zazdroszczę apostołom spotkania z Jezusem zmartwychwstałym – rozpoczął kazanie brat dominikanin

Z życia i działalności bł. Czesława inspiruje mnie taka przenikliwość spojrzenia w głąb i w przyszłość. Bowiem jedzie z Polski z wizytą ad limina do Rzymu. I w tym prostym zakonniku dostrzegają coś co jest odpowiedzią na potrzeby tamtego czasu. Nie ma wątpliwości. Zakładane klasztory przez Czesława i Jacka są odpowiedzią na te trudne czasy. Zmieniające się, dynamiczne. Na tamte czasy to były czasy nowoczesne. Niezwykły rozwój miast. To zmienia myślenie, mentalność, wrażliwość tego średniowiecza. To jest czas nowych uniwersytetów. To jest czas zamożności, elity. I Dominik, a następnie Franciszek znajdują odpowiedź na tamte czasy. Także na pytania, trudności kościoła. To właśnie sam Bóg ich powołał. W piątej modlitwie eucharystycznej modlimy się aby chrześcijanie potrafili rozpoznawać znaki czasu. I to dla mnie jest pierwsza ważna lekcja. Właśnie ta przenikliwość z rozpoznawaniem znaków czasu – kontynuował zakonnik.

Chociaż nie wiele wiemy o Czesławie to wiemy, że był odważny. Dlaczego? Ponieważ stawia kartę na coś o czym nie wie jak to będzie dalej wyglądało. Wcale nie wie jak to się potoczy w Polsce. Zakon, który zaczyna się rozwijać jest dopiero w zalążku. W tej odwadze porzuca dobrą posadę, znaczenie i wpływ jaki może mieć. On to wszystko porzuca i zostawia za sobą. Ma odwagę. Takich braci nam potrzeba. Odważnych, którzy będą potrafili pójść do nieznanego. Odwagę wypowiadać się tak aby to ewangeliczne ostrze słowa miało znaczenie bo jest krytyką. A to jest coś czego nie lubimy. Chodzi tutaj o krytykę bezradności kościoła. Kościół wtedy w tym charyzmacie był dosyć bezradny, bezsilny. Czesław miał odwagę aby na to wezwanie odpowiedzieć – głosił kaznodzieja.

Trzecia rzecz, którą od nie dawna zacząłem doceniać to pracowitość. Czesław był przeorem, posługiwał na Ostrwie Tumskim. W 1226 poprzez działalność Czesława biskup dał nam, dominikanom kościół św. Wojciecha. Bo tutaj było już na tylu braci właśnie przez pracę bł. Czesława. Z jego głoszenia słowa, mądrości i roztropności inni odnajdowali swoje powołanie. Nie wiem jaki oni to robili. My dzisiaj też głosimy, a nie widać takich efektów naszego głoszenia porównując do czasów bł. Czesława. Jak oni głosili, że potrafili dotrzeć do ludzkich serc i umysłów. Nie wiem jak oni to robili, że człowiek odnajdował w sobie głos Boga. Czesław był przeorem. Jego praca to również praca w relacjach między braćmi, między braćmi a wiernymi, między fratelniami. Chwilę później zostaje prowincjałem. To też jest praca nad relacjami, nad więziami odpowiedzialności, przestrzeni, dawania impulsu. Po dziełach, które stworzył możemy powiedzieć, że był człowiekiem pracy apostolskiej. Budując niezwykle nośną, niezbędną i twórczą strukturę jaką jest klasztor. I zobaczcie. Z jego pracy 800 lat istnieją tutaj dominikanie – zauważa brat.

Przenikliwość, odwaga i praca. O to chcę was prosić. Abyście wy wypraszali nam te dary. Abyśmy byli na miarę naszych braci powołanych gorliwością apostolską. Abyśmy mogli dzisiaj odpowiadać światu. Bo wy jesteście naszą inspiracją. Bo wy jesteście naszym zadaniem i zaproszeniem. A nade wszystko pragniemy tworzyć wieź czyli relację która będzie coraz bardziej partnerska, wspólna, twórcza jako nasza odpowiedź na znaki czasu – podsumował kaznodzieja.