Dziś, w uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa, wspominamy szczególne rekolekcje, które przygotowywały mieszkańców Dolnego Śląska do Kongresu Eucharystycznego - rekolekcje intronizacji obrazu Serca Pana Jezusa w rodzinach.

Obchody kolejnych rocznic Kongresu dominują zwykle strony wrocławskich gazet. Wspominamy Ojca Świętego, przeglądamy zdjęcia, odsłaniamy tablice. Jednak czy nie zapominamy o najważniejszym? W 1995 r. kard. Henryk Gulbinowicz mówił, że „Każdy Kongres Eucharystyczny ma na celu pogłębienie naszej wiary w prawdziwą obecność Jezusa Chrystusa w Najświętszym Sakramencie i uczenie się Jego miłości.”

Początek drogi

Był Adwent 1995r., najwyższy czas na rozpoczęcie przygotowań duchowych w całej wrocławskiej archidiecezji. Ale w jaki sposób? W którą stronę poprowadzić wiernych, aby kongresowym hasłem „Eucharystia i wolność” nie tylko zasiać, ale stworzyć możliwość wzrostu i owocowania? W sercu kard. Henryka Gulbinowicza rodzi się pomysł na misje dla całej archidiecezji: Rekolekcje o Sercu Bożym?

Od uroczystości Chrystusa Króla 1995 r. rozpoczynają się rekolekcje parafialne związane z poświęceniem rodzin Najświętszemu Sercu Pana Jezusa. Prace odbywają się w dwudziestu zespołach. Pieczę nad całością przedsięwzięcia obejmują księża jezuici z o. Józefem Krzemińskim na czele. Ponieważ ogrom przedsięwzięcia przerasta ich możliwości, proszą o pomoc Zgromadzenie Księży Najświętszego Serca Jezusowego. W tym czasie we Wrocławiu sercanie nie dysponują jeszcze potrzebną ilością kapłanów, pomagają współbracia z Krakowa. I powoli, parafia po parafii, odsłaniają tajemnice Bożego Serca, które ukochało od początku, które pozwoliło się zranić pokazując w ten sposób, że bez zranień nie da się kochać.

O. Józef Krzemiński wspomina, że do głoszenia kultu i poświęcenia archidiecezji wrocławskiej Sercu Bożemu byli przygotowani już w latach 70-tych, ale plany pokrzyżowała choroba i śmierć biskupów wrocławskich. Dopiero prawie po 20-tu latach powrócił do tamtych planów kard. Gulbinowicz. Doskonałą okazją był 46. Międzynarodowy Kongres Eucharystyczny. - To Ksiądz Kardynał wzywał mnie na rozmowy do siebie i okazywał zainteresowanie każdym niemal szczegółem. On wymusił na mnie napisanie czegoś, co można i trzeba było dać do rąk uczestnikom rekolekcji, i tak powstała niewielka książeczka pt.: „Nabożeństwa i modlitwy do Najświętszego Serca Jezusowego”. On wreszcie zażądał napisanie dokładnego programu głoszonych rekolekcji i misji Serca Bożego, który by obowiązywał wszystkich głoszących rekolekcje: Jezuitów i Sercanów. I tak powstała następna książka przeznaczona dla kapłanów głoszących rekolekcje pt.: „Vademecum misjonarza rekolekcjonisty”. A więc był to dla mnie czas wytężonej pracy, nie tylko umysłowej, ale i fizycznej, bo trzeba było zająć się także produkcją obrazów potrzebnych do poświęcenia się rodzin Bożemu Sercu. Ale wspominam tamte lata bardzo miło i serdecznie a także z ogromną sympatią i wdzięcznością wobec Kardynała – dodaje. Praca, której stawialiśmy czoło, była ogromna, bowiem archidiecezja posiadała wtedy w 42 dekanatach 394 parafie, a księży głoszących rekolekcje (Jezuitów i Sercanów) było 45-ciu.

Mocny fundament

By wznieść budowlę, potrzebny jest fundament, dlatego rekolekcje intronizacyjne rozpoczęły się od głoszenia podstawowych, odwiecznych prawd Bożych. Mówiono o tym, że obraz świata to tak naprawdę nic innego, jak komnata zaślubin Boga z człowiekiem w przymierzu miłości. Wszechświat – dar i znak Bożej miłości do człowieka. Odpowiedzią człowieka na miłość Boga jest jednak nie zachwyt bez miary i miłość bezwarunkowa, ale grzech, dlatego też rekolekcje wskazywały i odsłaniały wymiar grzechu. Odpowiedzią na grzech człowieka jest nie zdenerwowanie Boga i rozczarowanie naszą ułomnością, ale tajemnicze miłosierdzie. Bóg bogaty w miłosierdzie wzywa człowieka do nawrócenia i powrotu. Biblijne spojrzenie na pokutę, które zawiera w sobie nie tylko strach, lęk przed potępieniem, ale przede wszystkim aspekt miłości: Boże chcę Cię przeprosić, nie boję się przyjść do Ciebie, ponieważ wiem, że mnie nie odrzucisz. Podejmowano zagadnienie teologii małżeństwa, rodziny, i dopiero w ramach tego rozwijano zagadnienie intronizacji obrazu Najświętszego Serca Jezusa w rodzinie.

Nie bez znaczenia był też fakt, że rekolekcje odbywały się w dwa lata po zakończeniu peregrynacji Obrazu Matki Boskiej Częstochowskiej w Archidiecezji Wrocławskiej. To dawało okazję do odkrycia na nowo stwierdzenia: Z Maryją do Jezusa, gdzie On, tam również Ona.

Domowe święto, Wielki Gość

W każdej parafii rekolekcje kończyły się intronizacją obrazu Serca Jezusa w rodzinie. Dokonywano tego w różny sposób. Jednak ojcowie jezuici i sercanie zabiegali, aby w dniu intronizacji rzeczywiście odmówiono w domach właściwe modlitwy zgodnie z Ceremoniałem. Aby nie tylko zawieszono na ścianie nowy obraz, lub postawiono nową figurę, ale by rzeczywiście ta chwila była dopełnieniem, zewnętrznym wyrazem pragnienia serca: Tak, nasza rodzina chce Przyjąć Jego Serce, chce otworzyć Mu swój dom. O. Józef Krzemiński wspomina, że rekolekcje były prowadzone dobrze. Frekwencja ze strony wiernych była bardzo wysoka. Z ust księży słyszeliśmy, że przychodziło więcej ludzi niż na inne rekolekcje. Widzieliśmy przejęcie wiernych, łzy w oczach. Podkreślaliśmy wtedy wielką potrzebę i tęsknotę człowieka za Bogiem, w progach domu, w życiu osobistym, bo bez Niego droga prowadzi donikąd. – Wciąż chcemy nieść ludziom to Serce Boga przez serce człowieka. I wtedy, w czasie tamtych rekolekcji, widzieliśmy odpowiedź człowieka na to Boże pragnienie. W parafiach, w których rekolekcje głosili Jezuici, około 60 tys. rodzin poświęciło się Najświętszemu Sercu Jezusowemu, myślę, że zbliżoną ilość rodzin poświęcających się Sercu Bożemu objęli swoją pracą Księża Sercanie. Gdy idzie o ludzi świeckich, uczestniczących w rekolekcjach, to dostrzegaliśmy u nich wielkie otwarcie się i ogromne zapotrzebowanie na problematykę serca, miłości i rodziny. Natomiast kapłanom, duszpasterzom serdecznie dziękuję za życzliwość a przede wszystkim za troskę o konfesjonał. To było piękne świadectwo gorliwości kapłańskiej i duszpasterskiej. W parafiach, w czasie rekolekcji, nie brakowało spowiedników. Mam nadzieję, że wysiłek misjonarski owocuje w sercach ludzkich do dziś.

Co pozostało?

Istnieją w Archidiecezji liczne formy i sposoby, np. całodzienne wystawienia w ramach tzw. adoracji wieczystej, Godzina święta, adoracje w pierwsze niedziele miesiąca, tzw. 40-godzinne nabożeństwo, aby rozwijać, podtrzymywać i umacniać kult Jezusa Eucharystycznego. To wszystko bardzo ważne, te możliwości daje nam Kościół. Jednak wtedy, 21 lat temu niektórzy z nas, ze łzami w oczach, przy zapalonych świecach, zawieszali na ścianie domu obraz Jezusowego Serca. I mówili: „Oto przychodzimy dzisiaj, aby ogłosić Twoje najwyższe królowanie nad naszą rodziną. Chcemy odtąd żyć Twoim życiem”. Co pozostało z naszych deklaracji? Co pozostało z tego przylgnięcia do Jego przebitego Boku? Mały obrazek na ścianie za drzwiami? Wspomnienie jeszcze jednego obrzędu, którego dokonaliśmy przynagleni przez masową deklarację współparafian? A może coś więcej?

Wspominamy Kongres, podajemy liczby przybyłych gości, kilometry naprawionych ulic, odnowionych palców. Powtarzamy: Wrocław – miasto spotkań. Ale czy my, którzy wtedy, wiele lat temu, przyjęliśmy Jego Serce, możemy też powiedzieć:

„Naprawił kilometry mojego zepsutego życia, uleczył ogrom mojego lęku, uratował przed całkowitym zniszczeniem, przyszedł do mojego domu. Czy możemy powiedzieć, że mój dom to miejsce spotkań z Nim?