Minął piękny czas wielkanocny. W dzisiejszą niedzielę zielony kolor szat liturgicznych kapłana przy ołtarzu jest znakiem, że wchodzimy znowu w tzw. czas zwykły, który będzie trwał do 30 listopada. W Ewangelii Pan Jezus przestrzega nas przed budowaniem na piasku, ale równocześnie św. Paweł Apostoł w drugim czytaniu mówi do nas, że "usprawiedliwienia dostępujemy darmo, z Jego łaski, przez odkupienie, które jest w Chrystusie Jezusie". Ilustracją tej prawdy może być baśniowe opowiadanie o zabłąkanym rycerzu z dawnych wieków, który wędrując samotnie po przegranej bitwie, wpadł w bagnisko i zaczął w nim tonąć. Topiel taka jest bardzo niebezpieczna. Ale ów rycerz - według baśni - sam siebie wycią-gnął z topieli za włosy. I dziś wielu myśli podobnie. Sądzą, że "samozbawienie" jest bardziej godne człowieka.
Jeden z polityków zachodniej Europy, przemawiając w Oslo przed katedrą, kazał umieścić za swoimi plecami tablicę Dekalogu. Ten gest miał oznaczać, że człowiekowi dzisiejszemu przykazania Boże nie są potrzebne. Owo wyrzucenie Dziesięciu Bożych Przykazań ze wszystkich dziedzin życia miało oznaczać uwolnienie człowieka nowoczesnego od poczucia winy. Miała wystarczyć sama świadomość, że człowiek to istota rozumna, w stu procentach, całkowicie wolna i od nikogo, od żadnych Bożych przykazań niezależna. Takie przekonanie rodziło się m.in. dlatego, że medycynie udało się wyleczyć wielu ludzi z chorób uznawanych dotychczas za nieuleczalne. Okazało się jednak wkrótce, że na miejsce chorób, które zostały opanowane, inne jeszcze gwałtowniej atakują człowieka.
Nasze ziemskie życie to chwila, która szybko mija. Gdy mam 18 lat, wydaje mi się, że przede mną wieczność. Ale gdy człowieka przygniecie choroba albo same tylko lata, coraz bardziej widzimy kruchość naszego doczesnego życia. Ludzkie serce wzdycha za wiecznym istnieniem. Mocnym fundamentem naszej wiary jest owa "duchowa skała", która towarzyszyła ludowi Bożemu na pustyni, i św. Paweł mówi: "a ta skała - to był Chrystus" (1 Kor 10, 4). Skała przedziwna, bo jest równocześnie niezachwianym fundamentem i z niej wytryska źródło życia. Na tę nazwę Skały-Opoki zasłużył sobie także św. Piotr przez swoje wyznanie wiary w Pana Jezusa (por. Mt 16, 18). I po Zesłaniu Ducha Świętego stał się prawdziwie fundamentem i pasterzem Kościoła. Ostatecznie bowiem tą Skałą jest sam Bóg, który w Osobie Syna Bożego przyjął ludzkie ciało i ustanowił Kościół, a "bramy piekielne go nie przemogą" ( Mt 16, 18).