Widok, jaki można było obserwować 7 października br. przed kościołem św. Teresy od Dzieciątka Jezus na ul. Krochmalnej w Lublinie, z pewnością nie należał do codziennych. W niedzielę teren wokół świątyni zajęły stoiska z różnymi pamiątkami. Powodem stał się odpust, a zarazem wizytacja parafii. Dokonał jej bp Mieczysław Cisło, który odprawił też główną Mszę św.

Początki parafii przy ul. Krochmalnej sięgają okresu międzywojennego. W latach 30-tych znajdowała się ona na peryferiach Lublina. Mieszkańcy chodzili do kościoła pw. św. Pawła. Brak własnej parafii zaczął jednak być uciążliwy dla lokalnej społeczności, dlatego też proboszcz ze św. Pawła rozpoczął starania u władz kościelnych i państwowych o jej utworzenie. Starania uwieńczono sukcesem i 5 lipca 1936 r. poświęcono kamień węgielny. W ciągu 11 miesięcy powstała świątynia, a 5 września 1937 r. poświęcono nową świątynię, tworząc jednocześnie nową parafię. Jak stwierdził obecny proboszcz, ks. kan. Stanisław Chomicz, "skromny to kościół, ale zadanie swoje spełnia". Goście z innych parafii, a nawet innych miejscowości, zauważają, że jest on przytulny i podczas modlitwy dobrze się tu czują. Obecna wizytacja kanoniczna była już jedenastą w ciągu całego okresu istnienia parafii. Ostatnia miała miejsce w 1996 r. i dokonał jej bp Ryszard Karpiński.

Jak wygląda codzienność parafii św. Teresy? Społeczność jest w miarę jednolita pod względem wyznaniowym. Jest tu około 20 Świadków Jehowy, są też dwie rodziny Zielonoświątkowców. Wśród mieszkańców dzielnicy przeważają ludzie starsi: emeryci i renciści. Ludzie młodzi ze względu na złe warunki mieszkaniowe często wyprowadzają się. W ciągu kilkudziesięciu lat wybudowano tu bowiem tylko jeden budynek, w którym mieszka 17 rodzin. Od parafii odłączona została również ulica Szczytowa. Kontakt z mieszkańcami istnieje w zasadzie tylko wówczas, kiedy roznoszone są opłatki i podczas wizyt duszpasterskich. Przyczyną tego stanu rzeczy są dwa powody: brak dobrego dojazdu oraz fakt, że dzieci mieszkających tam rodzin uczęszczają do szkół na terenie sąsiednich parafii i innych dzielnic Lublina. Do smutnych zjawisk tego rejonu miasta należą: pijaństwo, kradzieże popełniane często przez nieletnich, konkubinaty, rozwody. Od ostatniej wizytacji zauważa się jednak zmiany pozytywne. Zmniejszyła się liczba punktów prowadzących nielegalny handel alkoholem, a kilka małżeństw cywilnych zawarło związek sakramentalny. Ludzie ci pojednali się z Bogiem i z Kościołem, systematycznie uczestniczą we Mszy św. i przystępuj do sakramentów.

Życie parafii to nie tylko problemy i zmartwienia lecz również, a może przede wszystkim, całkiem spora - jak na swoje możliwości - działalność. W budynku parafialnym od 1992 r. mieści się Katolickie Żeńskie Liceum Ogólnokształcące. Działają też liczne wspólnoty religijne, kółka różańcowe dzieci i dorosłych, Legion Maryi, Rycerstwo Niepokalanej, Akcja Katolicka, Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży, schola dziecięca i młodzieżowa, duszpasterstwo charytatywne. Regularnie rozprowadza się prasę katolicką, istnieje Towarzystwo Przyjaciół KUL Jest także biblioteka parafialna - przedsięwzięcie niewątpliwie bardzo cenne w czasach, kiedy czytanie książek coraz częściej staje się elitarną sztuką uprawianą przez nielicznych. Zadania na przyszłość, jakie stawiają przed sobą gospodarze parafii św. Teresy, to zaktywizowanie młodzieży i dzieci do systematycznego uczestnictwa we Mszy św. oraz zorganizowanie spotkań Anonimowych Alkoholików. W okresie jesienno - zimowym w ramach prowadzonej katechezy ma odbyć się cykl spotkań o tematyce religijnej z profesorami KUL-u i Instytut Wyższej Kultury Religijnej.

Wychodząc z kościoła można było spotkać młodych ludzi, rozdających gazetkę. Był to periodyk o dźwięcznym tytule: "Deszcz róż". Jest to parafialny kwartalnik, wydawany przez tutejsze KSM. Objętościowo nie jest może największy, lecz treść z pewnością może zainteresować. Znaleźć tam można artykuł o sektach wraz z zapowiedzią następnego tekstu, poświęconego satanizmowi. Jest też recenzja książki "Religie świata wobec chrześcijaństwa" ks. Kazimierza Bukowskiego oraz krótka refleksja o wzajemnych stosunkach chrześcijaństwa i kultury greckiej w I i II wieku po Chrystusie. Jest również opowiadanie oraz krzyżówka. Takie przedsięwzięcie, mimo że skromne, świadczy tylko o jednym: parafia żyje i mimo tego, że nie należy do najbogatszych, to ma parafian, którzy chcą coś dla niej robić. To się ceni.