Procesja wyruszyła o godz. 15.00, w Godzinie Miłosierdzia, przy dźwiękach pieśni maryjnych granych przez Złotoryjską Górniczą Orkiestrę Dętą, modląc się Koronką do Bożego Miłosierdzia.

Modlono się za miasto, mieszkańców miasta i gminy, a także za tych, którzy w tym miejscu odebrali sobie życie. Naliczono już 36 takich osób, po których pozostały na stoku góry zaznaczone krzyże z kolejnymi numerami, w miejscu gdzie znaleziono ich ciała.

Wybrano to miejsce na modlitwę nieprzypadkowo. Bo tego dnia, została tu odprawiona Msza św. i poświęcona figura Matki Bożej, której za zgodą biskupa legnickiego nadano nazwę Złotoryjskiej, a stanęła w pobliżu szczytu góry, na szlaku, nazywanym „Ścieżką samobójców”.

- Nie jestem zabobonny. Nie wierzę w jakieś hokus-pokus i że ludzie nagle przestaną stąd skakać, ale chciałbym, żeby taka sytuacja już się skończyła. Dlatego ten pomysł na postawienie figury, z boku kamieniołomu. Chcę poświęcić to miasto Matce Bożej, Wierzę, że obecność tej poświęconej figury, być może komuś uratuje życie – mówił zapowiadając wydarzenie o. proboszcz.

Te słowa zostały powtórzone także i dzisiaj podczas uroczystości, zarówno przez o, proboszcza, jak i przedstawicieli lokalnych władz.

W homilii, o. proboszcz nawiązał do przeżywanego Maryjnego święta. Przypomniał, że w jej życiu, był także czas boleści i męki, kiedy była świadkiem śmierci swojego ukochanego Syna. Porównał do tego obrazu Maryi trzymającej w swoich ramionach ciało Syna po zdjęciu z krzyża, sytuację matek, które przeżywały boleść po stracie swoich dzieci, które tu targnęły się na życie.

- Idźcie i opowiadajcie wszystkim, co dzisiaj widzieliście, w czym uczestniczyliście. Że tu, w tym kamieniołomie, dzisiaj została odprawiona pierwsza w historii Msza św. Że tu została poświęcona i postawiona figura Matki Bożej. Że tu, w miejscu swoistego „profanum” zawitało „sacrum” – mówił O. Bogdan do zgromadzonych.

Poświęcenia figury, po zakończonej Mszy św. dokonał o. Paulin Adamowski, jeden z ojców duszpasterzy pracujących w parafii św. Jadwigi. Sama figura, o wysokości 135 cm, ważąca 200 kg, została umieszczona na bazaltowym cokole. Wcześniej, przez kilka miesięcy była omadlana w kościele parafialnym.

Oby ten symbol opieki nad miastem, był także „ostatnią deską ratunku” dla tych, którzy zmagają się z różnymi osobistymi problemami i strapieniami.