Dzisiaj wiersz, który stał się pieśnią - "Ostatnia modlitwa". Napisała go zmarła w 2002 r. w Warszawie poetka i powieściopisarka Wanda Józefa Radzymińska "Mieczysława", żołnierz Związku Walki Zbrojnej, potem Armii Krajowej, w 1941 r. więźniarka Pawiaka, w Powstaniu Warszawskim łączniczka batalionu AK "Iwo". "Ostatnią modlitwę" napisała w hołdzie Armii Krajowej. Do tego hołdu przyłączył się, tworząc melodię do "Modlitwy", kompozytor Kazimierz Wesołowski z Tarnowa, urodzony we Lwowie, mieście zawsze wiernym.
Ostatnie dni lipca 1944 r. Stolica gotuje się do rozprawy z Niemcami. Tymczasem, zgodnie z planem Stalina, Warszawę ma opanować Armia Czerwona. 30 lipca moskiewska agentura w Warszawie, na czele z Bierutem i Gomułką, wydaje odezwę o powitaniu wojsk sowieckich i objęciu władzy w stolicy przez Krajową Radę Narodową. Jej bojówki - AL otrzymują rozkaz opanowania głównych obiektów w Warszawie w chwili wkraczania Sowietów. Nadchodzi 1 sierpnia. Na wiadomość, że lada moment Armia Krajowa zacznie walkę o wyzwolenie Stolicy, Bierut i Gomułka pospiesznie przenoszą się na wschodni brzeg Wisły, a Stalin wydaje rozkaz wstrzymania sowieckiego natarcia. I przyszła Godzina "W". Warszawskie Dzieci poszły w bój. W Stolicy załopotały biało-czerwone flagi. Pierwszy dzień Powstania stał się PIERWSZYM DNIEM WOLNOŚCI, bo ten, kto walczy - jest wolny.
Wybiegnijmy w przyszłość. Znany mi kapłan pisał: "Chciałbym przekazać, co w 1990 r. usłyszałem od ówczesnego księdza prałata, obecnie wiekowego, lecz dzielnego kard. Kazimierza Świątka w Pińsku. Byłem tam z pierwszą autokarową pielgrzymką "Śladami męczeństwa św. Andrzeja Boboli" (Patrona Polski), która wyjechała z Warszawy. Otóż dał on świadectwo, iż gdy pracował w 1947 r. jako więzień w Workucie (zabrany jako kapłan z Pińszczyzny przez Sowietów), napotkał tam polskiego harcerza z grupy 250 harcerek i harcerzy Szarych Szeregów wywiezionych po Powstaniu Warszawskim. Ów harcerz podzielił się z nim racją żywnościową z menażki. Zapytany, czemu pozbawia się tak potrzebnego pożywienia, odparł: "Ksiądz winien przeżyć, aby zaświadczyć o naszych cierpieniach", po czym wykrztusił krew na swą dłoń. Wszyscy z powodu katorżniczej pracy zmarli na gruźlicę. Zanim dotarli do tej pracy w kopalni (gdzie pracował też ks. Świątek), przebyli "drogę przez mękę", gdyż wywiezionym w drelichowych mundurach dodano poniemieckie szynele. Wskutek tego w czasie przewozów dodatkowo (poza złą opinią, jaką ich obarczono) ludność przekonana, że są faszystami, nie szczędziła im poniżenia...". Tę porażającą relację przypominamy na naszych Wieczorach. Przypominamy też wiersz autora piosenki "Pałacyk Michla" i pieśni szturmowej batalionu "Parasol" pt. "Chłopcy silni jak stal" Józefa Szczepańskiego "Ziutka", dowódcę drużyny w batalionie "Parasol", uczestnika lipcowego zamachu na generała SS Koppego, dwukrotnie odznaczonego Krzyżem Walecznych. W ostatnich dniach sierpnia 1944 r. napisał wiersz - krzyk i świadectwo: "Czekamy ciebie, czerwona zarazo". 10 września ciężko ranny "Ziutek" zmarł w powstańczym szpitalu. Ten wiersz jego matka, po Powstaniu, w Polsce zniewolonej przez Sowiety i komunistycznych zdrajców, ukryła w ziemi, w ogrodzie rodzinnego domu. Oto ostatnie słowa wiersza:
ALE WIEDZ O TYM, ŻE Z NASZEJ MOGIŁY
NOWA SIĘ POLSKA ZWYCIĘSKA ODRODZI,
PO KTÓREJ TY NIE BĘDZIESZ CHODZIŁ,
CZERWONY WŁADCO ROZBESTWIONEJ SIŁY.
Słowa "Ziutka" spełniły się.

Ostatnia modlitwa

Słowa: Wanda Józefa Radzymińska "Mieczysława"
melodia: Kazimierz Wesołowski

Odchodzą w chwale starzy weterani,
Szeregi za szeregiem, groby za grobami,
Zostawiają po sobie skrwawione sztandary -
Pamięci Narodowa, pomódl się za nami.

Już skamienieli w posąg, w Hostie włączyli
Szeregi za szeregiem, groby za grobami,
Polegli, by zmartwychwstać, zabici, by żyli -
Polsko, Ojczyzno nasza, pomódl się za nami.