Z Polski

„Widocznie Bóg tak chce”

Zamość pożegnał ks. Żórawskiego

Reklama

Kościół zamojski pożegnał 24 lutego ks. inf. Jacka Żórawskiego. Liturgii przewodniczył ordynariusz zamojsko-lubaczowski bp Wacław Depo. Homilię wygłosił ks. prał. Eugeniusz Goliński, który nazwał siebie „świadkiem życia kapłańskiego i posługi kapłańskiej Księdza Jacka”. Nawiązując do fragmentu Ewangelii wg św. Mateusza, mówiącej o warunkach naśladowania Chrystusa, wskazał na osobę Zmarłego jako na tego, który przez całe swoje życie dążył do jak najdoskonalszego upodobnienia się do swojego Mistrza przez posługę i cierpienie, jakie towarzyszyło mu przez całe życie kapłańskie. Ksiądz Prałat wspomniał, że w młodym Kapłanie nie było buntu ani rozpaczy. Jego odpowiedzią na bolesne doświadczenia były pełne poddania woli Bożej słowa: „Widocznie Bóg tak chce”. Mówił z pokorą: „Proszę Pana Boga, abym mógł odprawić przynajmniej jedną Mszę św.”. Bóg sprawił, że mógł ją sprawować przez 56 lat.
Na zakończenie Mszy św. bp Depo wspomniał ostatnie spotkanie z śp. ks. Jackiem Żórawskim podczas jego pobytu w szpitalu: - Światło jego twarzy, pomimo bólu i cierpienia, było świadectwem zawierzenia Bogu we wszystkim. Takim go spotkałem i takim będę go pamiętał jako jego pasterz na tej ziemi.
W ostatnią drogę na zamojski cmentarz wyruszyła żałobna procesja, której przewodził biskup diecezji. Obrzędom na cmentarzu przewodniczył bp Ryszard Karpiński. Na zakończenie wyrazy wdzięczności dla tych, którzy przez wiele lat służyli choremu Kapłanowi, a przede wszystkim personelowi wszystkich szpitali, w których przebywał, przekazał bp Depo.

Anna Litwin

Oświadczenie Kurii Diecezjalnej w Rzeszowie

Protest przeciwko pomówieniom

Wobec niektórych informacji medialnych, rażąco naruszających dobra osobowe Księdza Biskupa Kazimierza Górnego, Biskupa Rzeszowskiego, Kuria Diecezjalna w Rzeszowie oświadcza:
1. Stosowne informacje dotyczące okresu pracy w Oświęcimiu zawarte są w wywiadzie Księdza Biskupa Kazimierza Górnego udzielonym dla Katolickiego Tygodnika „Niedziela” (nr 8 z 25 lutego br.) oraz w książce ks. Stanisława Górnego „Z dziejów starań o budowę kościoła św. Maksymiliana Męczennika w Oświęcimiu” (Rzeszów 2006).
2. Kościelna Komisja Historyczna badająca zasoby IPN nie znalazła dowodów współpracy Księdza Biskupa z tajnymi służbami PRL. Uważamy zatem wszelkie spekulacje dotyczące przeszłości Księdza Biskupa, różne od orzeczenia Komisji, za krzywdzące i niesprawiedliwe.
Apelujemy do środków przekazu o rzetelne przedstawianie osoby naszego Biskupa, tak zasłużonego dla Oświęcimia, diecezji krakowskiej, a od 15 lat dla diecezji rzeszowskiej.

Rzeszów, 27 lutego 2007 r.

Wyróżnienie dla płockiego dogmatyka

Ks. prof. Rychlicki profesorem PAT w Watykanie

Benedykt XVI mianował ks. prof. Czesława Rychlickiego z Płocka profesorem zwyczajnym Papieskiej Akademii Teologicznej w Watykanie. Ks. prof. Rychlicki jest jedynym Polakiem w gronie czynnych profesorów tej prestiżowej placówki naukowej.
Ks. Czesław Rychlicki urodził się w 1939 r. w Golubiu-Dobrzyniu (diecezja płocka). W 1963 r. ukończył Wyższe Seminarium Duchowne w Płocku, potem przez rok pracował jako wikariusz parafii Biała k. Płocka. Skierowany na studia specjalistyczne na KUL, uwieńczył je magisterium i licencjatem z teologii. Następnie kontynuował studia na Papieskim Uniwersytecie „Gregorianum”, a także Papieskim Instytucie Biblijnym i Papieskim Instytucie Wschodnim. W 1970 r. obronił rozprawę doktorską. Po ukończeniu studiów przebywał na Uniwersytecie we Fryburgu Bryzgowijskim oraz na Papieskim Uniwersytecie w Salamance. W 1998 r. uzyskał stopień doktora habilitowanego. W 2002 r. na wniosek Wydziału Teologicznego UKSW otrzymał tytuł naukowy profesora nauk teologicznych.
Obecnie jest profesorem zwyczajnym teologii i kierownikiem Zakładu Teologii Dogmatycznej i Ekumenizmu na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu oraz wykładowcą teologii dogmatycznej w Seminarium Duchownym w Płocku.
W latach 1980-82 z ramienia Episkopatu Polski prowadził rozmowy ze Starokatolickim Kościołem Mariawitów w sprawie wzajemnego uznania ważności sakramentu chrztu.

Ks. Adam Łach

Krótko

Akcja Wyborcza Polaków wygrała wybory samorządowe na Wileńszczyźnie. Zdecydowanie wyprzedziła konkurencję w rejonach zamieszkiwanych przez polską większość.

Nie widać końca w sporze o obwodnicę augustowską. Ostatni pomysł jest taki, aby decydowali ludzie z Podlasia w specjalnym referendum. Przeciwnicy mówią, że jeśli referendum, to tylko ogólnopolskie. Komisja Europejska naciska z kolei, aby odstąpić od budowy i wytyczyć inny przebieg trasy. Jeśli nie, skieruje sprawę do Trybunału Sprawiedliwości.

W sprawie zmiany zapisów konstytucyjnych na takie, które chroniłyby ludzkie życie od momentu poczęcia, nastąpił zwrot. Marszałek Marek Jurek ma szukać większości, która poparłaby zmianę 30 art. Konstytucji, a nie 38 - jak proponowała grupa posłów. Miałby on brzmieć następująco: „Niezbywalna godność człowieka od chwili poczęcia stanowi źródło wolności i praw człowieka i obywatela”.

Tak jak zapowiadano, 28 lutego pojawiła się w księgarniach książka ks. Tadeusza Isakowicza-Zaleskiego „Księża wobec bezpieki”. Opisane są w niej przypadki duchownych, którzy zostali zarejestrowani jako TW oraz tych, którzy próbom werbunku się przeciwstawili.

Afera w Białymstoku. Kilka lat temu samorządowcy podpisali odbiór wybudowanej oczyszczalni ścieków, przekazali pieniądze - a oczyszczalnia nie działa do dziś. Na dodatek prokuratorzy wstrzymywali się z postawieniem zarzutów w sprawie politykom związanym z PiS, oficjalnie ze względu na kampanię wyborczą. Obecnie sprawa znajduje się w prokuraturze rzeszowskiej.

Zmiana na stanowisku szefa TVP. Bronisława Wildsteina zastąpił były szef prezydenckiej Kancelarii Andrzej Urbański. Z TVP odeszło kilku dziennikarzy, w proteście przeciwko, jak twierdzą, upolitycznianiu telewizji.

W marcu trafi do Sejmu projekt ustawy deubekizacyjnej autorstwa PiS. Według zapowiedzi, wszystkie esbeckie emerytury mają być ścięte do wysokości 600 zł. Zdaniem pozostałych koalicjantów i opozycji, ustawa w takim kształcie może być niezgodna z konstytucją.

PO złożyła w Sejmie wniosek o powołanie komisji śledczej w sprawie zbadania nieprawidłowości w procesie likwidacji i weryfikacji WSI. Platforma chciałaby, aby na czele tej komisji stanął Jan Rokita. PO raczej nie uda się zebrać w tej sprawie większości.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Drodzy Bracia i Siostry, Jednym z największych mistrzów średniowiecznej teologii jest św. Albert Wielki. Tytuł „wielki” („magnus”), z jakim przeszedł on do historii, wskazuje na bogactwo i głębię jego nauczania, które połączył ze świętością życia. Już jemu współcześni nie wahali się przyznawać mu wspaniałych tytułów; jeden z jego uczniów, Ulryk ze Strasburga, nazwał go „zdumieniem i cudem naszej epoki”. Urodził się w Niemczech na początku XIII wieku i w bardzo młodym wieku udał się do Włoch, do Padwy, gdzie mieścił się jeden z najsłynniejszych uniwersytetów w średniowieczu. Poświęcił się studiom „sztuk wyzwolonych”: gramatyki, retoryki, dialektyki, arytmetyki, geometrii, astronomii i muzyki, tj. ogólnej kultury, przejawiając swoje typowe zainteresowanie naukami przyrodniczymi, które miały się stać niebawem ulubionym polem jego specjalizacji. Podczas pobytu w Padwie uczęszczał do kościoła Dominikanów, do których dołączył później, składając tam śluby zakonne. Źródła hagiograficzne pozwalają się domyślać, że Albert stopniowo dojrzewał do tej decyzji. Mocna relacja z Bogiem, przykład świętości braci dominikanów, słuchanie kazań bł. Jordana z Saksonii, następcy św. Dominika w przewodzeniu Zakonowi Kaznodziejskiemu, to czynniki decydujące o rozwianiu wszelkich wątpliwości i przezwyciężeniu także oporu rodziny. Często w latach młodości Bóg mówi do nas i wskazuje plan naszego życia. Jak dla Alberta, także dla nas wszystkich modlitwa osobista, ożywiana słowem Bożym, przystępowanie do sakramentów i kierownictwo duchowe oświeconych mężów są narzędziami służącymi odkryciu głosu Boga i pójściu za nim. Habit zakonny otrzymał z rąk bł. Jordana z Saksonii. Po święceniach kapłańskich przełożeni skierowali go do nauczania w różnych ośrodkach studiów teologicznych przy klasztorach Ojców Dominikanów. Błyskotliwość intelektualna pozwoliła mu doskonalić studium teologii na najsłynniejszym uniwersytecie tamtych czasów - w Paryżu. Św. Albert rozpoczął wówczas tę niezwykłą działalność pisarską, którą miał odtąd prowadzić przez całe życie. Powierzano mu ważne zadania. W 1248 r. został oddelegowany do zorganizowania studium teologii w Kolonii - jednym z najważniejszych ośrodków Niemiec, gdzie wielokrotnie mieszkał i która stała się jego przybranym miastem. Z Paryża przywiózł ze sobą do Kolonii swego wyjątkowego ucznia, Tomasza z Akwinu. Już sam fakt, że był nauczycielem św. Tomasza, byłby zasługą wystarczającą, aby żywić głęboki podziw dla św. Alberta. Między obu tymi wielkimi teologami zawiązały się stosunki oparte na wzajemnym szacunki i przyjaźni - zaletach ludzkich bardzo przydatnych w rozwoju nauki. W 1254 r. Albert został wybrany na przełożonego „Prowincji Teutońskiej”, czyli niemieckiej, dominikanów, która obejmowała wspólnoty rozsiane na rozległym obszarze Europy Środkowej i Północnej. Wyróżniał się gorliwością, z jaką pełnił tę posługę, odwiedzając wspólnoty i wzywając nieustannie braci do wierności św. Dominikowi, jego nauczaniu i przykładom. Jego przymioty i zdolności nie uszły uwadze ówczesnego papieża Aleksandra IV, który zapragnął, by Albert towarzyszył mu przez jakiś czas w Anagni - dokąd papieże udawali się często - w samym Rzymie i w Viterbo, aby zasięgać jego rad w sprawach teologii. Tenże papież mianował go biskupem Ratyzbony - wielkiej i sławnej diecezji, która jednak przeżywała trudne chwile. Od 1260 do 1262 r. Albert pełnił tę posługę z niestrudzonym oddaniem, przywracając pokój i zgodę w mieście, reorganizując parafie i klasztory oraz nadając nowy bodziec działalności charytatywnej. W latach 1263-64 Albert głosił kazania w Niemczech i Czechach na życzenie Urbana IV, po czym wrócił do Kolonii, aby podjąć na nowo swoją misję nauczyciela, uczonego i pisarza. Będąc człowiekiem modlitwy, nauki i miłości, cieszył się wielkim autorytetem, gdy wypowiadał się z okazji różnych wydarzeń w Kościele i społeczeństwie swoich czasów: był przede wszystkim mężem pojednania i pokoju w Kolonii, gdzie doszło do poważnego konfliktu arcybiskupa z instytucjami miasta; nie oszczędzał się podczas II Soboru Lyońskiego, zwołanego w 1274 r. przez Grzegorza X, by doprowadzić do unii Kościołów łacińskiego i greckiego po podziale w wyniku wielkiej schizmy wschodniej z 1054 r.; wyjaśnił myśl Tomasza z Akwinu, która stała się przedmiotem całkowicie nieuzasadnionych zastrzeżeń, a nawet oskarżeń. Zmarł w swej celi w klasztorze Świętego Krzyża w Kolonii w 1280 r. i bardzo szybko czczony był przez swoich współbraci. Kościół beatyfikował go w 1622 r., zaś kanonizacja miała miejsce w 1931 r., gdy papież Pius XI ogłosił go doktorem Kościoła. Było to uznanie dla tego wielkiego męża Bożego i wybitnego uczonego nie tylko w dziedzinie prawd wiary, ale i w wielu innych dziedzinach wiedzy; patrząc na tytuły jego licznych dzieł, zdajemy sobie sprawę z tego, że jego kultura miała w sobie coś z cudu, i że jego encyklopedyczne zainteresowania skłoniły go do zajęcia się nie tylko filozofią i teologią, jak wielu mu współczesnych, ale także wszelkimi innymi, znanymi wówczas dyscyplinami, od fizyki po chemię, od astronomii po mineralogię, od botaniki po zoologię. Z tego też powodu Pius XII ogłosił go patronem uczonych w zakresie nauk przyrodniczych i jest on też nazywany „Doctor universalis” - właśnie ze względu na rozległość swoich zainteresowań i swojej wiedzy. Niewątpliwie metody naukowe stosowane przez św. Alberta Wielkiego nie są takie jak te, które miały się przyjąć w późniejszych stuleciach. Polegały po prostu na obserwacji, opisie i klasyfikacji badanych zjawisk, w ten sposób jednak otworzył on drzwi dla przyszłych prac. Św. Albert może nas wiele jeszcze nauczyć. Przede wszystkim pokazuje, że między wiarą a nauką nie ma sprzeczności, mimo pewnych epizodów, świadczących o nieporozumieniach, jakie odnotowano w historii. Człowiek wiary i modlitwy, jakim był św. Albert Wielki, może spokojnie uprawiać nauki przyrodnicze i czynić postępy w poznawaniu mikro- i makrokosmosu, odkrywając prawa właściwe materii, gdyż wszystko to przyczynia się do podsycania pragnienia i miłości do Boga. Biblia mówi nam o stworzeniu jako pierwszym języku, w którym Bóg, będący najwyższą inteligencją i Logosem, objawia nam coś o sobie. Księga Mądrości np. stwierdza, że zjawiska przyrody, obdarzone wielkością i pięknem, są niczym dzieła artysty, przez które, w podobny sposób, możemy poznać Autora stworzenia (por. Mdr 13, 5). Uciekając się do porównania klasycznego w średniowieczu i odrodzeniu, można porównać świat przyrody do księgi napisanej przez Boga, którą czytamy, opierając się na różnych sposobach postrzegania nauk (por. Przemówienie do uczestników plenarnego posiedzenia Papieskiej Akademii Nauk, 31 października 2008 r.). Iluż bowiem uczonych, krocząc śladami św. Alberta Wielkiego, prowadziło swe badania, czerpiąc natchnienie ze zdumienia i wdzięczności w obliczu świata, który ich oczom - naukowców i wierzących - jawił się i jawi jako dobre dzieło mądrego i miłującego Stwórcy! Badanie naukowe przekształca się wówczas w hymn chwały. Zrozumiał to doskonale wielki astrofizyk naszych czasów, którego proces beatyfikacyjny się rozpoczął, Enrico Medi, gdy napisał: „O, wy, tajemnicze galaktyki... widzę was, obliczam was, poznaję i odkrywam was, zgłębiam was i gromadzę. Z was czerpię światło i czynię zeń naukę, wykonuję ruch i czynię zeń mądrość, biorę iskrzenie się kolorów i czynię zeń poezję; biorę was, gwiazdy, w swe ręce i drżąc w jedności mego jestestwa, unoszę was ponad was same, i w modlitwie składam was Stwórcy, którego tylko za moją sprawą wy, gwiazdy, możecie wielbić” („Dzieła”. „Hymn ku czci dzieła stworzenia”). Św. Albert Wielki przypomina nam, że między nauką a wiarą istnieje przyjaźń, i że ludzie nauki mogą przebyć, dzięki swemu powołaniu do poznawania przyrody, prawdziwą i fascynującą drogę świętości. Jego niezwykłe otwarcie umysłu przejawia się także w działalności kulturalnej, którą podjął z powodzeniem, a mianowicie w przyjęciu i dowartościowaniu myśli Arystotelesa. W czasach św. Alberta szerzyła się bowiem znajomość licznych dzieł tego filozofa greckiego, żyjącego w IV wieku przed Chrystusem, zwłaszcza w dziedzinie etyki i metafizyki. Ukazywały one siłę rozumu, wyjaśniały w sposób jasny i przejrzysty sens i strukturę rzeczywistości, jej zrozumiałość, wartość i cel ludzkich czynów. Św. Albert Wielki otworzył drzwi pełnej recepcji filozofii Arystotelesa w średniowiecznej filozofii i teologii, recepcji opracowanej potem w sposób ostateczny przez św. Tomasza. Owa recepcja filozofii, powiedzmy pogańskiej i przedchrześcijańskiej, oznaczała prawdziwą rewolucję kulturalną w tamtych czasach. Wielu myślicieli chrześcijańskich lękało się bowiem filozofii Arystotelesa, filozofii niechrześcijańskiej, przede wszystkim dlatego, że prezentowana przez swych komentatorów arabskich, interpretowana była tak, by wydać się, przynajmniej w niektórych punktach, jako całkowicie nie do pogodzenia z wiarą chrześcijańską. Pojawiał się zatem dylemat: czy wiara i rozum są w sprzeczności z sobą, czy nie? Na tym polega jedna z wielkich zasług św. Alberta: zgodnie z wymogami naukowymi poznawał dzieła Arystotelesa, przekonany, że wszystko to, co jest rzeczywiście racjonalne, jest do pogodzenia z wiarą objawioną w Piśmie Świętym. Innymi słowy, św. Albert Wielki przyczynił się w ten sposób do stworzenia filozofii samodzielnej, różnej od teologii i połączonej z nią wyłącznie przez jedność prawdy. Tak narodziło się w XIII wieku wyraźne rozróżnienie między tymi dwiema gałęziami wiedzy - filozofią a teologią - które we wzajemnym dialogu współpracują zgodnie w odkrywaniu prawdziwego powołania człowieka, spragnionego prawdy i błogosławieństwa: i to przede wszystkim teologia, określona przez św. Alberta jako „nauka afektywna”, jest tą, która wskazuje człowiekowi jego powołanie do wiecznej radości, radości, która wypływa z pełnego przylgnięcia do prawdy. Św. Albert Wielki potrafił przekazać te pojęcia w sposób prosty i zrozumiały. Prawdziwy syn św. Dominika głosił chętnie kazania ludowi Bożemu, który zdobywał swym słowem i przykładem swego życia. Drodzy Bracia i Siostry, prośmy Pana, aby nie zabrakło nigdy w Kościele świętym uczonych, pobożnych i mądrych teologów jak św. Albert Wielki, i aby pomógł on każdemu z nas utożsamiać się z „formułą świętości”, którą realizował w swoim życiu: „Chcieć tego wszystkiego, czego ja chcę dla chwały Boga, jak Bóg chce dla swej chwały tego wszystkiego, czego On chce”, tzn. aby upodabniać się coraz bardziej do woli Boga, aby chcieć i czynić jedynie i zawsze to wszystko dla Jego chwały.