Zwodzono nas informacjami dotyczącymi broni masowego rażenia w Iraku - przyznał prezydent Kwaśniewski, niepotrzebnie używając liczby mnogiej: jeśli „zwiedziono”, to prezydenta Kwaśniewskiego. Zważywszy że nigdy nie przedstawiono żadnych dowodów na istnienie w Iraku broni masowego rażenia, wolno sądzić, że prezydent Kwaśniewski lekkomyślnie zaufał amerykańskim zapewnieniom, że w Iraku jest taka broń. Prezydent Kwaśniewski popełnił nadto kolejną lekkomyślność, wysyłając na podstawie takich nieudowodnionych zapewnień polskich żołnierzy do Iraku i podejmując decyzję sprzeczną z postanowieniami polskiej konstytucji. Art. 116 stanowi: „§ 1. Sejm decyduje w imieniu Rzeczypospolitej o stanie wojny i zawarciu pokoju. § 2. Sejm może podjąć uchwałę o stanie wojny jedynie w razie zbrojnej napaści na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub gdy z umów międzynarodowych wynika zobowiązanie do wspólnej obrony przeciwko agresji. Jeżeli Sejm nie może się zebrać na posiedzenie, o stanie wojny postanawia Prezydent Rzeczypospolitej”.
Nie zaszła żadna z wymienionych w tym artykule okoliczności: ani Irak nie „napadł zbrojnie” na Polskę, ani z członkostwa Polski w NATO nie wynika żadne zobowiązanie do wysłania polskich żołnierzy do Iraku. Co więcej - nie zachodziła żadna przyczyna, dla której nie mógłby zebrać się Sejm w tej sprawie. Prezydent Kwaśniewski nie tylko zatem lekkomyślnie przyjął za prawdę amerykańskie zapewnienia, ale i lekkomyślnie naruszył polską konstytucję.
Po ataku terrorystycznym na Hiszpanię wiele osób w Polsce znów zadaje sobie pytanie: Jaki właściwie jest sens i cel polskiej obecności militarnej w Iraku? Czy w ogóle jest taki sens?
Pytanie to nabiera dodatkowej siły po zamordowaniu przez władze Izraela palestyńskiego polityka szejka Ahmeda Jassina. Staje się coraz bardziej oczywiste, że amerykańska okupacja Iraku miała jako cel główny polityczno-militarną osłonę Izraela - aby rząd Szarona mógł spokojnie i bez przeszkód kontynuować politykę „faktów dokonanych” wobec Palestyńczyków, w której to polityce - jak widać - mieści się cel fizycznej likwidacji palestyńskich elit politycznych. Wypowiedzi premiera Izraela nie pozostawiają w tej kwestii żadnych wątpliwości. Amerykańska obecność militarna w tym rejonie, w Iraku, stanowi czynnik odstraszający pozostałe kraje arabskie przed udzielaniem Palestyńczykom wsparcia. W perspektywie czasu, jaki upłynął od amerykańskiego ataku na Irak - taki rysuje się główny sens i cel polityczny okupacji Iraku.
Amerykańska polityka faworyzowania Izraela w konflikcie palestyńsko-żydowskim budzi coraz większy sprzeciw, nie mówiąc już o polityce izraelskiej, torpedującej wszelkie możliwie rysujące się kompromisy. Obecność polskich żołnierzy w Iraku jest w tym kontekście coraz powszechniej odbierana jako poparcie dla takiej właśnie amerykańskiej i izraelskiej polityki „faktów dokonanych”, wymierzonych w naród palestyński. Nie widać żadnych powodów, nawet najmniejszych, żeby przez przedłużanie polskiej obecności militarnej w Iraku przeświadczenie takie wzmacniać; w sporze i konflikcie izraelsko-palestyńskim, przy nader stronniczej postawie władz amerykańskich, Polacy nie zajmują przecież proizraelskiego, antypalestyńskiego stanowiska. Tymczasem nasza obecność w Iraku już tylko takie wrażenie sprawia... I nie tylko wrażenie. Wydaje się, że nasza obecność militarna w Iraku niczemu innemu już nie służy, jak tylko politycznej manifestacji, że popierając politykę amerykańską na Bliskim Wschodzie, popieramy ją w aspekcie konfliktu izraelsko-palestyńskiego. Konfliktu, w którym władze amerykańskie nie są bezstronne - zapewne pod wpływem silnego lobby żydowskiego, istniejącego w Ameryce. Taka polityczna manifestacja coraz gorzej służy polskim interesom, jest powodem konfliktu Polski z całym światem arabskim, naraża na szwank bezpieczeństwo polskich obywateli i życie polskich żołnierzy wysyłanych do Iraku (zapowiada się długa okupacja Iraku i mówi się już o trzecim, a nawet czwartym kontyngencie polskim...). Zarazem wkrótce staniemy się oficjalnym członkiem Unii Europejskiej, której dwa filary - Francja i Niemcy - odmówiły wysłania własnych wojsk do Iraku bez stosownego postanowienia Rady Bezpieczeństwa ONZ.
Polska nie jest mocarstwem światowym, ma wiele własnych nieuporządkowanych spraw, pilniejszych niż zaprzęganie się do amerykańsko-izraelskiej polityki na Bliskim Wschodzie, zwłaszcza że jest to polityka nader dwuznaczna moralnie. Wydaje się zatem słuszny postulat Ligi Polskich Rodzin, aby kwestię dalszej obecności polskich wojsk w Iraku odebrać dotychczasowym, konstytucyjnie nieuprawnionym decydentom; potrzebna jest co najmniej debata sejmowa w miejsce lekkomyślnych, poufnych i gabinetowych decyzji.
Prezydent Kwaśniewski, który wobec polskich dziennikarzy zasłania się amerykańskim „zwodzeniem”, a wobec prezydenta Busha zasłania się „leksykalno-lingwistycznym” nieporozumieniem - sprawia wrażenie polityka, który wplątał się w sytuację, z której trudno się wyplątać. Może więc właśnie Sejm, organ w tym przypadku powołany, pomoże teraz prezydentowi Kwaśniewskiemu wypracować właściwe stanowisko?... Tym bardziej, że właśnie tylko Sejm był od początku uprawniony, by decyzję o wysłaniu wojska podjąć.