Stanowisko Parlamentarnego Zespołu na rzecz Życia i Rodziny
Dokładnie rok temu 22 października 2020 r. Trybunał Konstytucyjny orzekł, że dopuszczenie przerwania ciąży ze względu na upośledzenie płodu albo choroby zagrażającej jego życiu jest niezgodne z konstytucyjnymi zasadami prawnej ochrony życia oraz nienaruszalności godności człowieka. Dzięki temu, przez ten czas udało się uratować wiele istnień ludzkich. Stąd wyrok Trybunału Konstytucyjnego to istotny krok w stronę pełnego uwzględnienia aksjologii ustawy zasadniczej w obszarze troski o życie.
Trybunał Konstytucyjny zwrócił także uwagę na art. 71 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej, który przyznaje matce „przed i po urodzeniu dziecka” „prawo do szczególnej pomocy władz publicznych”. Uprawnienie to łączy się z wyrażoną w art. 18 ustawy zasadniczej ochroną macierzyństwa. Jak już wcześniej stwierdzili sędziowie polskiego sądu konstytucyjnego to na ustawodawcy ciąży obowiązek konkretyzacji tego prawa, ale pomoc dla matki „aby mogła spełnić swoją rolę, nie może być iluzoryczna – ustawa musi zagwarantować jej realny wymiar” (wyrok TK z 13 kwietnia 2011 r., sygn. SK 33/09).
W zeszłorocznym orzeczeniu Trybunał wskazał na potrzebę przeanalizowania, czy obowiązujące rozwiązania prawne w tym zakresie są wystarczające. Zauważono, że „ustawodawca nie może przenosić ciężaru związanego z wychowaniem dziecka ciężko
i nieodwracalnie upośledzonego albo nieuleczalnie chorego jedynie na matkę, ponieważ
w głównej mierze to na władzy publicznej oraz na całym społeczeństwie ciąży obowiązek dbania o osoby znajdujące się w najtrudniejszych sytuacjach”.
W związku z orzeczeniem Trybunału Konstytucyjnego, w stanowisku z 29 października 2020 r. Parlamentarny Zespół na rzecz Życia i Rodziny wskazał na konieczność implementacji konkretnych rozwiązań z zakresu m.in. wsparcia matek w trudnych ciążach, szerokiej dostępności hospicjów perinatalnych, rozszerzenia dostępności różnych form pomocy okołoporodowej, a także zwiększenia zaangażowania państwa w zakresie wsparcia rodzin wychowujących niepełnosprawne dzieci oraz stworzenia możliwości pogodzenia pracy zawodowej z opieką nad nimi.
Po 12 miesiącach od wyroku Trybunału widzimy konieczność intensyfikacji i przyspieszenia działań w celu konkretyzacji konstytucyjnych gwarancji godności człowieka i ochrony życia, tak nienarodzonego, jak i już narodzonego. Doceniając działania Rady Ministrów podejmowane w tym zakresie w ostatnich latach, pragniemy podkreślić, że niezbędne jest ukształtowanie dodatkowych rozwiązań osłonowych, które pozwolą wdrożyć w pełni zapisy wyroku sądu konstytucyjnego.
Reklama
W Kościele Katolickim przypada dziś liturgiczne wspomnienie św. Jana Pawła II, który wielokrotnie i wyraźnie wskazywał na znaczenie budowy „cywilizacji miłości”
i „cywilizacji życia”.
Podziel się cytatem
Reklama
W czasie IV Pielgrzymki do Ojczyzny 4 czerwca 1991 r. w Radomiu podkreślał, że „przykazanie NIE ZABIJAJ zawiera w sobie nie tylko zakaz. Ono wzywa nas do określonych postaw i zachowań pozytywnych”. To wołanie jest wciąż aktualne. Musi być dla nas wszystkich, dla polskiego społeczeństwa i świata, zachętą do podejmowania działań na rzecz najsłabszych, w tym matek w trudnych sytuacjach życiowych oraz osób
z niepełnosprawnościami.
Piotr Uściński
Przewodniczący zespołu
2021-10-22 14:55
Ocena:0-2Podziel się:
Reklama
Wybrane dla Ciebie
Argentyna: tłumy wiernych modlą się, by legalizacja aborcji nie weszła w życie
Tysiące Argentyńczyków modliły się w niedzielę w narodowym sanktuarium maryjnym w Luján, prosząc, by ustawa, legalizująca aborcję w ich kraju, nie weszła w życie. Podczas Mszy św. przewodniczący argentyńskiego episkopatu bp Oscar Ojea przypomniał, że aborcja "nie jest prawem, lecz tragedią".
Nuncjusz apostolski w Argentynie abp León Kalenga Badikebele, który także był obecny podczas niedzielnej modlitwie w intencji życia, powiedział, w imieniu wiernych, że są oni zranieni i zmieszani faktem, że po raz pierwszy w demokratycznej historii Argentyny zaaprobowane zostało prawo, na mocy którego jedna istota ludzka może wyeliminować drugą.
Wizerunek św. Jana Vianneya autorstwa Marka Gajewskiego w sanktuarium św. Jana Vianneya w Czeladzi
4 sierpnia Kościół przypomina nam postać wielkiego kapłana, pomagającego tysiącom ludzi spotkać Boga, którego papież Pius XI ogłosił patronem wszystkich proboszczów - św. Jana
Marię Vianneya. To postać niecodzienna, którą w kontekście współczesnych dyskusji na temat kapłaństwa, warto przypomnieć. Ten nietuzinkowy kapłan stanowi doskonały wzór do naśladowania dla dzisiejszych
duchownych.
Ciekawa była droga życia tego świętego; Bóg go powoływał, ale kazał mu przejść przez wiele trudności, pokonać niejedną przeszkodę.
Urodził się w Dardilly pod Lyonem 8 maja 1786 r. jako syn małorolnego chłopa. Pisać nauczył się dopiero w 17 roku życia. Wkrótce zaczął myśleć o kapłaństwie. Napotkał jednak na wielkie przeszkody.
Z powodu słabych zdolności (zwłaszcza do łaciny), dwukrotnie odmawiano mu przyjęcia do seminarium. W czasie studiów również miał niejedną trudność (egzaminy trzeba było składać po łacinie). W końcu, dzięki
poparciu i pomocy proboszcza z sąsiedniej miejscowości ks. Abbe Balleya dobrnął do kapłaństwa.
Przez dwa lata był wikariuszem, a potem. (1818 r.) rozpoczął duszpasterzowanie w maleńkiej parafii (230 wiernych) Ars, w której pozostał już aż do śmierci. Była to tzw. ciężka parafia; o jej
wiernych mówiono, że tylko sam chrzest odróżnia ich od istot nierozumnych. Proboszcz zabrał się energicznie do pracy duszpasterskiej. Nie odznaczał się zbytnią erudycją, więc i jego kazania były bardzo
proste, nie obejmowały też szerokiej tematyki. W jego nauczaniu ciągle powracały podstawowe prawdy: o grzechu i jego skutkach, o pokucie i odzyskaniu łaski uświęcającej, o Eucharystii, modlitwie... Wkrótce
jednak przekonano się, że w jego prostych słowach zawarta jest niezwykle wielka siła przekonywania. Chciało się go słuchać i trzeba mu było przyznać rację.
Niedługo trzeba było czekać, aby wierni odkryli w kapłanie wspaniałego spowiednika, prawdziwego lekarza duszy. Przenikał sumienia, czytał w sercu człowieka, widział nawet przyszłość. W tej sytuacji
jest zupełnie zrozumiałe, że do Ars zaczęły napływać tłumy ludzi. Byli tacy, którzy osiadali tutaj na stałe, jednak większość dowoził codziennie dyliżans z Lyonu. Sprowadzała ich nie ciekawość zobaczenia
„człowieka niezwykłego”, ile chęć nawrócenia, lub odnowy swojego dotychczasowego życia.
Zdarzali się i „ciekawscy”, a nawet złośliwi, ale tych czekała tutaj miła niespodzianka. Pewnego razu miał do Ars przybyć jakiś dziennikarz paryski, który chciał przygotować reportaż ośmieszający
ludzką naiwność. Kiedy poprosił ks. Vianneya o wywiad, nie otrzymał go. Świątobliwy proboszcz zaproponował dziennikarzowi spowiedź. Ten próbował się oprzeć, ale w końcu „uległ”. Po zakończeniu
spowiedzi, zapytany przez proboszcza, czy chce teraz przeprowadzić wywiad, odpowiedział, że „nie”. Wrócił do Paryża już jako inny, przemieniony duchowo człowiek.
Spowiedź u proboszcza nie trwała długo, ale była skuteczna. Krótkie napomnienia przenikały do duszy niby strzały. Słuchając spowiedzi pewnego mężczyzny, któremu najwidoczniej brakowało żalu, Święty
Proboszcz rozpłakał się i płakał tak długo, aż zaniepokojony tym penitent zapytał o przyczynę. Usłyszał wtedy: „płaczę dlatego, że ty nie płaczesz”.
Pewnemu młodemu mężczyźnie, który ze względów ludzkich nie miał odwagi publicznie wyznać wiary, zadał za pokutę wziąć udział w procesji Bożego Ciała: „Pójdziesz zaraz za baldachimem”.
To nie do wiary, ale Święty codziennie spędzał w konfesjonale do 17 godzin, a penitentów miał w ciągu roku około 30 tys. Ten nietuzinkowy kapłan, patron wszystkich proboszczów, choć nie imponował
elokwencją a w swoich przechodzonych butach i wytartej sutannie musiał wyglądać bardzo mizernie, był autentycznym gigantem duchowym swojej epoki! Przybywali do niego ludzie z całej Europy i Ameryki, czekali
w długiej kolejce do konfesjonału, w którym spowiadał.
Nie oszczędził mu Bóg i cierpień. Nadchodziły listy z pogróżkami, pojawiały się oszczercze pomówienia, wiele przykrości doznał nawet ze strony współpracownika, który miał mu świadczyć pomoc. To nie
zniechęcało go. Rzeczywiście można powiedzieć o nim to, co Ewangelia mówi o Chrystusie: „widząc tłumy ludzi litował się nad nimi, bo byli znękani i porzuceni, jak owce nie mające pasterza”.
Święty chciał uczynić wszystko, aby wskazać innym drogę zbawienia.
Swoją żarliwą i ufną wiarą, świadectwem ubogiego życia i surową ascezą ks. Jan Vianney pociągnął do Boga parafian i licznych przybyszów. Odmienił ich nie do poznania. Przez wiele lat modlił się i
pościł w ich intencji, a nocami toczył zmagania z szatanem. Zmarł 4 sierpnia 1859 r. Kanonizowano go w 1925 r.
Ilekroć każdego roku wspominam liturgicznie postać tego Świętego Proboszcza, przypominają mi się słowa mojego ojca duchownego z Seminarium, który na I roku studiów w czasie konferencji ascetycznej
powiedział do nas: Ten dobry ksiądz i spowiednik powinien mieć: kieliszek mądrości, szklankę roztropności i morze cierpliwości”. Kiedy patrzę na św. Jana Marię Vianneya, widzę w nim wzór takiego
kapłana.
Dla Ojca Świętego Jana Pawła II, który w 1986 r. z okazji 200. rocznicy urodzin Świętego modlił się przy jego grobie, jest - jak wówczas powiedział - „Proboszcz z Ars przykładem
silnej woli i kapłańskiej gorliwości”. Dzisiaj kiedy toczą się dyskusje na temat modelu kapłaństwa, może trzeba zapatrzeć się na tegoż ubogiego proboszcza z Ars i starać się kształtować przyszłych
kapłanów właśnie w takim duchu, dbając, by pierwiastek intelektualny nie zdominował ich formacji kosztem sfery duchowej. Wizytówką kapłana nie powinien być przede wszystkim jego intelekt ale pokora, skromność
i umiłowanie Boga w człowieku, tak jak nam to pokazał św. Jan Maria Vianney.
„My, katoliccy biskupi z całego świata, w imieniu chrześcijan na całym świecie, żądamy, aby Komitet Olimpijski potępił to bluźniercze działanie i przeprosił wszystkich ludzi wierzących” - czytamy w liście otwartym biskupów katolickich do Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego w związku z bluźnierczym spektaklem podczas inauguracji Igrzysk Olimpijskich w Paryżu.
W dokumencie zauważono, iż świat był zszokowany faktem, że igrzyska olimpijskie w Paryżu otwierało groteskowe i bluźniercze przedstawienie Ostatniej Wieczerzy. „Trudno zrozumieć, jak może być tak swobodnie i celowo profanowana wiara ponad 2 miliardów ludzi. My, katoliccy biskupi z całego świata, w imieniu chrześcijan na całym świecie, żądamy, aby Komitet Olimpijski potępił to bluźniercze działanie i przeprosił wszystkich ludzi wierzących” - czytamy. Zauważają, iż trudno sobie wyobrazić, aby publicznie można było naigrawać się z jakiejkolwiek innej religii. Zaznaczają, że „to nikczemne działanie zagraża ludziom wszystkich wyznań” i „otwiera drzwi dla tych, którzy mają władzę i robią, co chcą z ludźmi, których nie lubią”. Sygnatariusze listu zobowiązują się do dnia modlitwy i postu w zadośćuczynieniu za to bluźnierstwo. „W ramach naszej modlitwy każdy z nas złoży Najświętszą Ofiarę Mszy Świętej, w której męka, śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa stają się dla nas obecne poprzez nasze posłuszeństwo przykazaniu, które dał nam Pan podczas Ostatniej Wieczerzy: «To czyńcie na moją pamiątkę». Ostatnia Wieczerza była posiłkiem, który Jezus z Nazaretu dzielił ze swoimi najbliższymi przyjaciółmi w noc przed śmiercią za nich i za nas. Modlimy się, aby ci, którzy usiłują wyrządzić krzywdę innym swoją władzą, oraz ci, którzy zostali skrzywdzeni, naśladowali Jego ofiarną miłość, aby przywrócić na świecie pokój, przyzwoitość i wzajemny szacunek” - stwierdzają biskupi.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
