Powstała po I wojnie światowej organizacja międzynarodowa Liga Narodów narzuciła swym słabszym członkom (głównie tym krajom, które wyłoniły się jako niepodległe z wojny) tzw. traktaty o mniejszościach narodowych. Traktaty te stwarzały państwom silnym możliwość ingerowania w wewnętrzne sprawy państw słabszych pod pretekstem "upominania się o prawa mniejszości narodowych". Bardzo szybko okazało się, że "traktaty o mniejszościach narodowych" służyły silniejszym państwom europejskim do ograniczania suwerenności państw słabszych. Jednocześnie (co ujawniało prawdziwy ich charakter: narzędzia politycznej ingerencji) traktaty te nie obowiązywały silnych państw europejskich, gdyż nie podpisały one z Ligą Narodów tego rodzaju dokumentów.
Jest to uderzająca analogia z sytuacją dzisiejszą: w silnych dziś Niemczech, Francji czy Włoszech mniejszości narodowe, o ile wiem, nie korzystają np. z takich przywilejów wyborczych, jak w Polsce!...
W 1934 r., niedługo przed śmiercią, Marszałek Piłsudski był inicjatorem odważnej i udanej akcji dyplomatycznej, którą historycy nazywają "ostatnią za życia Marszałka wielką i śmiałą dyplomatyczną akcją polską na terenie międzynarodowym".
W 1934 r. pojawiła się możliwość przystąpienia do Ligi Narodów Związku Sowieckiego, co stwarzało niebezpieczeństwo, że na jej forum pod pretekstem owych "traktatów o mniejszościach narodowych" także Związek Sowiecki zacznie ingerować w wewnętrzne sprawy Polski. Wówczas właśnie Piłsudski podjął akcję dyplomatyczną mającą na celu zrzucić z Polski owo "jarzmo mniejszościowych przywilejów". Na polecenie Marszałka minister spraw zagranicznych Józef Beck złożył w Lidze Narodów tzw. deklarację polską. Stwierdzała ona, że ponieważ narzucone Polsce "traktaty mniejszościowe" nie obowiązują w analogicznej postaci wszystkich członków Ligi Narodów, Polska odmawia z chwilą złożenia tej deklaracji współpracy z "organizacjami międzynarodowymi w zakresie szczególnych przywilejów dla mniejszości narodowych". Ta "odmowa współpracy z organizacjami międzynarodowymi" oznaczała, że Polska przestawała uznawać jakiekolwiek naciski wynikające z owych traktatów.
I cóż się okazało?
Liga Narodów bez większego szemrania uznała polską deklarację: - silne państwa europejskie wolały uznać ją, niż same u siebie wprowadzić takie traktatowe przywileje dla mniejszości, jakich wymagały od państw słabszych!
Historycy w zasadzie są zgodni, że "deklaracja genewska Becka usuwała, w piętnaście lat po odzyskaniu niepodległości, tak niebezpieczną szczerbę w polskiej suwerenności".
Wydaje się, że również w naszych obecnych stosunkach z Unią Europejską - także niesymetrycznych, gdy chodzi o zapisy dotyczące mniejszości narodowych - dyplomatyczny manewr Marszałka Piłsudskiego nadaje się do zastosowania. Bo chociaż dzisiejsza Polska jest o wiele bardziej jednorodna etnicznie niż Polska przedwojenna, to zapisy o mniejszościach narodowych stanowią nadal możliwy niebezpieczny pretekst do ingerowania w państwową suwerenność przez kraje ościenne i nie tylko ościenne.