Parlament Holandii przyjął prawo dotyczące" pomocy w śmierci", które całkowicie legalizuje zakończenie własnej egzystencji na życzenie, przy pomocy lekarza. Jedynymi wymogami są:" niemożliwy do zniesienia ból i brak nadziei na wyzdrowienie". Niemożliwy do zniesienia ból jest rozumiany nie tylko w sensie fizycznym, dajmy na to, osoby chorej na raka w końcowym stadium, ale także w sensie psychologicznym, na przykład w przypadku osoby, która dowiedziała się, że znajduje się w początkowej fazie choroby Alzheimera. Prawo to jest uwieńczeniem niezwykle długiej dyskusji, prowadzonej od ponad trzydziestu lat. Nie zabrakło polemik. Także społeczeństwo holenderskie, z reguły bardzo" otwarte", żywi pewne obawy, nawet laickie dzienniki wskazują na niebezpieczeństwo:" Nie można sądzić - czytamy w jednym z pism - że tym samym znaleziono praktyczną alternatywę dla egzystencji, która stała się zbyt trudna. Jeśli społeczeństwo dopuszcza eutanazję, nie zwalnia go to z ciągłego obowiązku opieki nad tymi, którzy tej opieki potrzebują". Niebezpieczeństwo podkreślane przede wszystkim przez przeciwników prawa jest raczej następujące: wystarczy lekka, dyskretna presja, aby przekonać starszą osobę, np. cierpiącą na chorobę Alzheimera, że byłoby jej o wiele lepiej w" innym wymiarze". To sposób na pozbycie się trudnego problemu.
Reakcja Watykanu na wiadomość o zatwierdzeniu prawa była ostra i natychmiastowa. Watykański rzecznik - JoaquiMn Navarro-Valls uznał, że" prawo to stoi w sprzeczności z deklaracją genewską Światowego Stowarzyszenia Lekarskiego z 1948 r. oraz z zasadami etyki medycznej, uznanymi przez 12 państw Wspólnoty Europejskiej w 1987 r."
" Pierwszym problemem, jaki stwarza to prawo - dodał - jest poważna kwestia etyki zawodowej lekarzy, którzy będą musieli stosować to prawo, ponieważ jeszcze raz spotykamy się z prawem państwowym sprzeciwiającym się naturalnemu prawu sumienia każdej osoby. Dla Holandii jest z pewnością smutnym rekordem fakt, że zostaje ogłoszone prawo, które między innymi dzieli prawodawców i opinię publiczną; prawo, które pogwałca godność ludzkiej osoby".
Rzecznik Watykanu nie uczynił nic innego, jak potwierdził to, co zostało powiedziane w tej sprawie przez Kongregację Nauki Wiary." Nikt i nic nie może upoważnić do zabicia niewinnej ludzkiej istoty, płodu czy zarodka, czy jest to dziecko, czy dorosła osoba, starzec, nieuleczalnie chory, czy umierający. Nikt nie może się domagać tego morderczego gestu dla siebie samego, czy dla kogoś innego, kto jest od niego uzależniony, nie może na to wyrazić zgody ani pośrednio, ani bezpośrednio; żaden autorytet nie może tego prawnie narzucić, ani na to pozwolić. Chodzi tu o pogwałcenie Boskiego prawa, obrazę godności ludzkiej osoby, przestępstwo wobec życia, zamach przeciwko ludzkości".
Przypomnijmy, że eutanazja może być czynna, gdy powoduje się śmierć osoby przy użyciu substancji śmiertelnych, lub bierna, gdy zaniecha się zabiegów i czynności niezbędnych w celu uratowania życia. Jednak biernej eutanazji nie należy mylić z legalnym zaniechaniem - w przypadku nieuchronnej śmierci - użycia nadzwyczajnych środków, które zapewniłyby tymczasowe i bolesne przedłużenie życia tzw. zaciętością terapeutyczną.
Mówi się wiele o" prawie do śmierci". Jest to wyrażenie, które nie daje prawa do zamówienia śmierci według własnego uznania, ale prawo do umierania w spokoju i w pełni ludzkiej i chrześcijańskiej godności. Faktycznie, fundamentem etyki jest szacunek dla prawdy o człowieku, szacunek dla osoby takiej, jaką jest. Szanować prawdę o osobie w momencie rodzącego się życia oznacza szanować Boga, który stwarza ludzką osobę taką, jaką On ją stwarza; szanować człowieka w jego finalnej fazie oznacza szanować spotkanie człowieka z Bogiem, jego powrót do Stwórcy, wykluczając wszelką inną władzę ze strony człowieka.