Dzisiaj w nocy odszedł ksiądz kanonik Andrzej Chmielecki, proboszcz Świętego Mateusza Apostoła i Ewangelisty i Świętego Wawrzyńca w Pabianicach.

Ksiądz Andrzej był proboszczem w Pabianicach niespełna 2,5 roku, miał liczne plany odnośnie parafii, pomagał wielu osobom, o czym niewielu wiedziało. Jego marzeniem było podniesienie kościoła św. Mateusza do rangi bazyliki. Przybył do Pabianic z parafii w Jeżowie, gdzie wolą arcybiskupa Grzegorza Rysia, zastąpił proboszcza Henryka Eliasza, który przeszedł na emeryturę.

Ksiądz Andrzej Chmielecki urodził się 18 lipca 1958 roku w Konarach. Święcenia kapłańskie otrzymał 29 stycznia 1984 roku w Łodzi. 20 czerwca 1995 roku uzyskał tytuł magistra teologii w Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie. Przed probostwem w Pabianicach ks. Chmielecki był proboszczem w parafii pw. Zesłania Ducha Świętego w Łodzi-Łaskowicach, parafii św. Jana Chrzciciela w Kazimierzu k/Lutomierska, parafii św. Józefa w Jeżowie oraz wikariuszem parafii NMP Różańcowej w Zgierzu.

- Zapamiętałem go jako ciepłego i otwartego człowieka, ostatni raz rozmawiałem z nim podczas Zjazdu Episkopatu Polski w Pabianicach z okazji 100-lecia diecezji łódzkiej – mówi Kacper Dynda, ministrant i ceremoniarz z Łodzi.

Pamiętam Księdza Andrzeja jako proboszcza parafii w Łaskowicach, gdzie co roku serdecznie witał pątników Pieszej Pielgrzymki Łódzkiej na Jasną Górę, którzy właśnie pod kościołem mają swój pierwszy postój w drodze do Matki Jasnogórskiej. Zawsze na kapłanów i służby pielgrzymkowe czekały zastawione stoły z kanapkami, ciastem i napojami. Osobiście miałem okazję rozmawiać z Księdzem Andrzejem raz – we wrześniu tego roku, kiedy wraz z koleżanką z Redakcji Niedzieli Łódzkiej pojechaliśmy zrobić z nim wywiad odnośnie życia i historii parafii pabianickiej (wkrótce ukaże się ona na łamach Niedzieli Łódzkiej). Od razu dał się poznać jako ciepły, otwarty człowiek, ze spokojem opowiadał nam o historii kościoła, pokazywał ważne miejsca w świątyni, a także niewidoczne na co dzień dla wieku monstrancje czy relikwiarze. Miał wiele planów co do rozwoju świątyni, jak i życia parafialnego. Chciał także udostępnić szerszej publiczności skarby, jakie skrywa świątynia. Oprowadził nas po całym terenie plebanii, z dumą pokazując inicjatywy stworzone przez poprzedników i kontynuowane przez niego i obecnych współpracowników. Największą radością była także lama, która po każdej niedzielnej mszy dla dzieci, gromadzi grono chętnych do karmienia. Na zakończenie ksiądz Proboszcz zaprosił nas na herbatę, pokazując najcenniejszą własną pamiątkę – włos z głowy św. Maksymiliana Kolbe, który otrzymał jakiś czas temu z Niepokalanowa. To było nasze ostatnie spotkanie.

Wieczny odpoczynek racz mu dać Panie.