To był szczególny dzień. Tyle bólu, osamotnienia, cierpienia, ale też nadziei i wiary zgromadził kościół w Grabowie. Ławki wypełnione do ostatniego miejsca, a w nich ludzie o twarzach znaczonych trudami życia. Niektórzy przyszli tu o własnych siłach, inni o kulach, laskach, prowadzeni przez pokolenie, które zastępuje ich w codziennej pracy i modlitwie. Jest też osoba na wózku inwalidzkim, niesiona z dumą po schodach prowadzących do świątyni przez kawalerzystów z miejscowego Stowarzyszenia. Do uroczystej Mszy św. zorganizowanej z okazji Dnia Chorego (po raz pierwszy w Grabowie) przez parafię rzymskokatolicką pod wezwaniem św. Jana Chrzciciela i Stowarzyszenie Sportowo-Jeździeckie im. 10. Pułku Ułanów Litewskich w Grabowie jeszcze godzina. Niektórzy przybyli tu już dużo wcześniej, by w modlitwie osobistej podziękować Bogu za przeżyte dziesiątki lat, by prosić o ulgę w cierpieniu. Do konfesjonałów długie kolejki. Przybyli tu z własnych domostw, foteli, łóżek - zniewoleni zniedołężnieniem, brakiem sił, a nierzadko też odrzuceniem przez dzieci. Mimo pragnienia nie mogą często odwiedzać Domu Bożego. To wielka łaska móc dziś pokonać opór młodego pokolenia, własną ułomność, wspólnie modlić się. Wmieszani między spracowane, przygarbione postacie, ci nieliczni młodzi, gdzieś na końcu, ale jakby powiązani niewidoczną linką, stają w kolejce do spowiedzi.

Kościół rozbrzmiewa modlitwą różańcową przeplataną rozważaniami... Życie jest światłością ludzi, Spróbuj budować na tym, co w Tobie jest z Boga..., Ona jest Bramą do Niebios... i śpiewem pieśni maryjnych - jeszcze bez podkładu organ, ale tą pieśnią głosów zwyczajnych, chorych, a jakże ufnych, słowa płyną z głębi serca. Może gdzieś myśl biegnie do tych krzyży przydrożnych, obozów, zsyłek, gdzie te pieśni były źródłem przetrwania, chlebem, tych ciężkich lat młodości. I jeszcze Litania - za chorych.

Wreszcie dzwonki. Przy śpiewie Godzinek do ołtarza podchodzi Ksiądz Proboszcz celebrujący Mszę św. Mimo choroby głos silny, zdawałoby się młody. Mówi, że społeczeństwo to nie tylko ludzie w sile wieku, ale też dzieci chwalące Pana i gaworzeniem, i płaczem, a przede wszystkim to ludzie starzy, ludzie, którzy przeszli przez życie cicho, krzątając się wokół spraw codziennych, prostych, którzy swoje życie poświęcili, mimo różnych przeciwności, budowaniu rodziny, wychowaniu dzieci i nie zapomnieli o Bogu. Mówił o tych schorowanych, samotnych, wspólnie z Chrystusem dźwigających Jego Krzyż. Przejmująca cisza podczas tego słowa wstępnego, twarze skupione, zasłuchane. Ksiądz mówi o każdym z nich i do każdego z nich z osobna. Niejedna łza kręci się w oku, zda się, że łzy jeszcze bardziej rozświetlają wnętrze kościoła. Wydaje się, że modlitwa dziś jest bardziej uroczysta, wznioślejsza. Słowa kazania o pierwszej Ofierze, pierwszej Mszy św., o cierpieniu Chrystusa, o Jego Matce, cichej i z pokorą stojącej pod krzyżem, a później w skupieniu i z namaszczeniem w wielkim bólu, ale też z ogromną ufnością i miłością obmywającej ciało Syna. Ona nie zwątpiła. Tej Matce powierza Chrystus ukrzyżowany św. Jana, oddając go pod Jej opiekę, a przez ten gest powierza nas wszystkich Jej nieustannej opiece. Ofiarujmy swoje cierpienia przez ręce Matki naszej Chrystusowi. On cierpiał za każdego z nas, oddajmy Jemu swój ból, niedołęstwo, samotność, oddajmy siebie.

Przygotowane do przyjęcia sakramentu namaszczenia chorych, rozłożone, jak w geście bezradności, dłonie... "Panie, składam Tobie swój ból, swoje cierpienie...", "Uzdrowienie Chorych módl się za nami...".

Odczucie, że Msza św. wydaje się być uświęcona bólem i cierpieniem, osamotnieniem. Biegną przez kościół słowa kapłanów: " Ciało Chrystusa". Do niektórych trzeba się pochylić, do innych podejść, ale kto jeszcze da radę, podchodzi, by być bliżej ołtarza, choć przez chwilę.

Gasną światła, jeszcze płoną tylko świece na ołtarzu. Powoli wychodzą przez drzwi. Wychodzą z nadzieją, że wrócą tu jeszcze, może nie w najbliższą niedzielę...

Do świątyni przywiodło ich słońce, teraz deszcz, niebo płacze ze wzruszenia. Taka uroczystość była potrzebna. Padają nieśmiałe słowa podziękowania za organizację, za dowiezienie, za zachętę, za pomoc, za to otwieranie drzwi, za ręce pomagające pokonać schody. Niektórzy nie dotarli, bo bali się ludzkich oczu, własnej słabości - przyjdą na pewno za rok.

Bogu niech będą dzięki za Dzień Chorych w parafii, za chorobę, niedołęstwo, starość, za młode silne ręce, za radość, łzy wzruszania - za miłość.

Dziękuję, Boże Ojcze - że nigdy nie zmieniłeś swej miłości do mnie, nawet wtedy, gdy byłem tak daleko...