W spotkaniu z autorami uczestniczyli księża biskupi Marian Florczyk i Kazimierz Gurda, Maria Dmochowska - wieceprezes IPN, senatorowie RP z ziemi kieleckiej, kieleccy historycy, duchowni z księżmi profesorami WSD, mieszkańcy miasta.
Za pomoc udzieloną przy opracowaniu Leszek Bukowski dziękował bp. Kazimierzowi Ryczanowi i ks. Karolowi Stachowi. - Książka stawia dużo pytań, znacznie więcej niż jest ich w pierwszym tomie - podkreśla Leszek Bukowski, naczelnik Delegatury IPN w Kielcach. - Nowe spojrzenie na wydarzenia pogromu wnoszą autentyczne relacje, np. odnaleziony przez dr. Ryszarda Śmietankę-Kruszelnickiego protokół przesłuchania Żydówki Hanki Alpert, uczestniczki wydarzeń - dodaje.
Wynika z niego m.in., iż z budynku przy Planty 7 strzelali w tłum mężczyźni w cywilu, którzy wcześniej w zajmowanych żydowskich mieszkaniach zrzucali mundury i czapki UB. Autor pisze także o swoistej „bezradności” UB wobec zebranych na Plantach osób czy o powstrzymaniu księży idących na spotkanie z tłumem.
Publikacja, podobnie jak jej pierwszy tom, składa się z dwóch części: artykułów autorskich nakreślających społeczno-historyczną genezę wydarzeń kieleckich 4 lipca 1946 r. oraz części dokumentacyjnej. „Tragedia kielecka - pisze we wstępie Jan Żaryn - jest nadal wspomnieniem żywym tak dla Polaków (nie tylko dla kielczan), jak i dla Żydów. Stała się ona - dodajmy: niezasłużenie - symbolem stosunków polsko-żydowskich w pierwszych latach po wojnie”.
Nowością drugiego tomu jest także sporządzony przez naocznego świadka sędziego Andrzeja Jankowskiego wybór dokumentów, głównie sądowych, na temat pogromu, m.in. z oględzin zwłok (większość z otrzymanych ran to rany postrzałowe, co ewidentnie koliduje z tezą o zadaniu ich przez rozhisteryzowany tłum kielczan). Kielecka delegatura IPN zgromadziła 65 tomów akt.
Wypowiedzi autorów publikacji poprzedziło wystąpienie ks. prof. Jana Śledzianowskiego, autora wydanej kilka lat temu pozycji „Pytania nad pogromem kieleckim”. Zdaniem Księdza Profesora tzw. pogrom był prowokacją ówczesnych władz, celową i dobrze zaplanowaną. Ks. prof. Śledzianowski w swym referacie przedstawił reakcję bp. Czesława Kaczmarka i Kościoła kieleckiego na wydarzenia 4 lipca 1946 r. W jego opinii i w świetle zebranych przezeń faktów, wielu historyków tendencyjnie i krzywdząco wypowiada się na ten temat.
Podczas spotkania odbyła się także projekcja filmu pt. „Pogrom czy mord”. Film zawiera głównie relację Andrzeja Jankowskiego jako naocznego świadka wydarzeń, a potem jako sędziego z ramienia Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu. Jankowski opowiada m.in. o fałszywych relacjach (np. o rzekomym tłumie, który nie miał szans pomieścić się na ul. Planty 7) oraz o łamaniu wszelkich zasad procedur sądowych. Jankowski uważa, że pogrom był prowokacją, stawia - tak jak inni autorzy - pytanie: kto zyskał na pogromie? Film stanowi także zapis historycznej koegzystencji Polaków i Żydów w Kielcach oraz faktów niesienia im pomocy przez kielczan, np. podczas II wojny światowej
Nad drugim tomem „Wokół pogromu kieleckiego” pracowało dziewięciu historyków z kieleckiej oraz krakowskiej delegatury IPN. Publikacja zbliża do wielu odpowiedzi, ale kwestia nadal pozostaje otwarta. Odtajnienie akt sowieckich jest niezbędne w poszukiwaniu pełnej prawdy o pogromie.
Podczas wydarzeń 4 lipca 1946 r. w Kielcach zostało zamordowanych 39 obywateli pochodzenia żydowskiego oraz 2 Polaków w trakcie krwawych zamieszek w części miasta zamieszkałej przez Żydów. Według przyjętej wówczas oficjalnej wersji tłum kielczan napadł na żydowskich mieszkańców kamienicy przy ul. Planty 7, oskarżając ich o uprowadzenie dziecka Henryka Błaszczyka.
Podczas pokazowego procesu oskarżono 12 osób, z których 9 stracono. Pogrom wzburzył opinię publiczną w Polsce i na świecie, przyczynił się do upowszechnienia stereotypu Polaka antysemity.
Historyczne badania nad faktyczną genezą i przebiegiem pogromu odsłaniają nowe fakty i motywy wydarzeń. Według najnowszych źródeł powodem mordu była prowokacja ówczesnych władz mająca na celu m.in. odwrócenie uwagi od sfingowanych wyborów w Polsce, oskarżenie antykomunistycznej opozycji, spowodowanie żydowskiej emigracji.