- Życie ludzkie może być rozpatrywane pod wieloma aspektami, np.
duchowym, zmysłowym, religijnym, towarzyskim. Każdy z nich stawia
przed człowiekiem określone zadanie. Ta wielopłaszczyznowość, a co
za tym idzie wielozadaniowość, ludzkiego bytowania prowokuje pytanie:
co jest najważniejszym celem w życiu człowieka?
- Chcąc odpowiedzieć na to pytanie rozważmy najpierw kilka
możliwości. Jedna z nich związana jest z dążeniem do przyjemności.
Może człowiek żyje po to, by sobie uprzyjemnić krótki pobyt na ziemi
i jak najwięcej użyć tu pociech. Musimy jednak odrzucić to rozwiązanie,
gdyż widzimy, że na tej ziemi wszelka pociecha pomieszana jest z
goryczą, jest znikoma i przemijająca, toteż nie jest w stanie zaspokoić
w pełni człowieka. A może człowiek żyje po to, by oddawał się pracy,
nauce lub poświęcał się dla rodziny, narodu, ludzkości? To rozwiązanie
też nie jest satysfakcjonujące. Wszelka bowiem praca, która w wieczności
nie ma celu, znudzi szybko człowieka i nie da mu prawdziwego szczęścia;
podobnie nauka, która pomija wiarę, nie rozwiąże mu ostatecznej zagadki;
wszelka wreszcie miłość, która od Boga nie wychodzi i do Boga nie
zdąża, nie jest wieczna i nie zaspokoi pragnienia ludzkiego serca.
- Z czym więc związany jest zasadniczy cel człowieka?
- Związany jest on z uwielbieniem Boga i zbawieniem duszy.
Uczą nas tego zarówno rozum, jak i wiara. Bóg jest bowiem naszym
początkiem, On wyrwał nas z nicości i powołał do bytu. On dał nam
ciało przedziwne i misternie urządzone oraz duszę, stworzoną na swój
obraz. Łącząc ciało i duszę dał nam życie przyrodzone. Na tym jednak
nie poprzestał, gdyż dzięki łasce otrzymujemy od Niego życie nadprzyrodzone.
Wszystko zatem mamy od Boga. Skoro tak, to winniśmy Mu wdzięczność.
Wyrazić ją możemy poprzez uwielbienie Boga, czyli wypełnienie Jego
woli. To jest celem naszego życia, celem najwyższym, koniecznym i
wiodącym nas do szczęścia. Tylko w ten sposób, poprzez służbę Bogu,
możemy zbawić duszę, czyli połączyć się z Bogiem, który jest początkiem
i końcem naszego życia.
- Czy służby Bogu nie można zastąpić innymi wartościami?
- Służba Bogu jest zadaniem najważniejszym, wobec którego
wszystko inne jest niczym. Gdybyśmy nawet zakosztowali wszystkich
rozkoszy świata, gdybyśmy zgromadzili wszystkie skarby ziemi, gdybyśmy
posiedli korony wszystkich królów, sławę wszystkich bohaterów, mądrość
wszystkich mędrców, gdybyśmy uszczęśliwili rodzinę i naród, i ludzkość
całą, to jeżeli nie służymy Bogu, niczym nie jesteśmy i nie żyjemy
wcale, a życie nasze jest jedynie złudzeniem i snem, po którym nastąpi
straszne przebudzenie.
- Mówiąc inaczej cele doczesne są potrzebne i ważne, ale
tylko wtedy, gdy prowadzą nas do osiągnięcia celu najważniejszego.
Nie wszyscy jednak tak rozumują. Wielu poprzestaje tylko na osiągnięciu
celów doczesnych.
- Niestety, zdarzają się takie przypadki. Jedni bowiem żyją
tylko dla dogodzenia zmysłom i zaspokojenia niższych potrzeb cielesnych.
Takim życiem skazują ducha na ciemnotę i niewolę. Nie zasługują więc
w pełni na zaszczytne miano ludzi, gdyż nie żyją według rozumu, lecz
pozwalają się rządzić zwierzęcym żądzom. Inni z kolei ducha swego
karmią tylko nauką. Droga ta, choć wydaje się dobra, gdyż duch wyzwolony
jest z poniżających kajdan ciała, to jednak nie jest zupełnie właściwa,
bo brak w niej poznania i miłości Boga. Życie umysłowe u takich ludzi
jest rozwinięte, ale zaniedbane życie religijne. Jeszcze inni poświęcają
się dla dobra bliźnich. Poświęcają cały swój czas uszczęśliwieniu
rodziny bądź społeczeństwa. Żyją oni dla ludzi, ale zapominają o
Bogu i duszy. Tacy również nie są doskonałymi.
- O ile można zrozumieć takie zachowania u ludzi niewierzących,
o tyle nie można ich tolerować u uczniów Chrystusa. Każdy z nich
jest bowiem wezwany do doskonałości. Jak zatem winien postępować
chrześcijanin?
- Uczeń Chrystusa powinien w Bogu mieć ostateczny cel swego
życia, prawdę Bożą uważać za normę wszelkiej prawdy, a prawo Boże
za jedyny kodeks i podstawę wszystkich praw ludzkich. Nadto według
tej prawdy i tego prawa winien urządzić całe swoje życie i wszystkie
swoje relacje zarówno z Bogiem, jak i ze społeczeństwem i samym sobą.
Ci którzy trzymają się prawdy i prawa Bożego są doskonałymi chrześcijanami,
a tym samym doskonałymi ludźmi. W ten sposób osiągają cel swego życia
- szczęście wieczne z Bogiem.
Pomóż w rozwoju naszego portalu