Był pierwszym duchownym katolickim, który przemawiał podczas
nabożeństwa w świątyni niekatolickiej. Miał wielu przyjaciół wśród
wyznawców innych wyznań. To już drugi Tydzień Modlitw o Jedność Chrześcijan
bez bp. Władysława Miziołka, zasłużonego dla ekumenizmu w Polsce
hierarchy.
W działalność ekumeniczną zaangażował się na długo przed
Soborem Watykańskim II. W październiku 1961 r. Kolegium Księży Dziekanów
Warszawskich powołało do życia Sekcję Ekumeniczną przy Studium Duszpasterskim.
Jej działalność, w której uczestniczył obejmowała wykłady o tematyce
ekumenicznej, kształtowanie środowiska do apostolstwa jedności wśród
chrześcijan oraz organizowanie wspólnych modlitw. Pierwsze w Polsce
nabożeństwo ekumeniczne odbyło się 10 stycznia 1962 r. w kościele
św. Marcina w Warszawie. Jedenaście dni potem księża katoliccy oraz
dwie siostry franciszkanki służebnice krzyża wzięli udział w nabożeństwie
w kościele ewangelicko-augsburskim w Warszawie przy pl. Małachowskich.
1 października 1962 r. ks. Władysław Miziołek, ówczesny rektor Wyższego
Metropolitalnego Seminarium Duchownego w Warszawie został mianowany
przez kard. Stefana Wyszyńskiego szefem Ośrodka do Spraw Jedności
Chrześcijan przy Kurii Metropolitalnej Warszawskiej. Oprócz prowadzenia
wykładów i organizowania modlitw o jedność, Ośrodek zajmował się
zbieraniem materiałów naukowych i prasowych, organizował w Laskach
rekolekcje ekumeniczne, zjazdy duszpasterzy i teologów oraz informował
o pracach zjednoczeniowych.
Już jako biskup (sakrę przyjął w 1969 r.), w latach 1974-1984
był przewodniczącym Komisji Episkopatu ds. Ekumenizmu. Za jego kadencji,
w 1974 r. doszło do oficjalnego nawiązania przez Kościół katolicki
kontaktów z Polską Radą Ekumeniczną. W trudnym okresie rządów komunistycznych,
gdy władze PRL starały się stwarzać bariery w kontaktach międzywyznaniowych,
starał się tworzyć klimat zaufania w dialogu różnych Kościołów i
wspólnot wyznaniowych, co zaowocowało m.in. tygodniami modlitw o
jedność chrześcijan, spotkaniami ekumenicznymi podczas wizyt Ojca
Świętego, a także klimatem poszanowania, jaki dzisiaj już dość powszechnie
odczuwamy. W kontaktach z przedstawicielami innych wyznań, zawsze
usiłował koncentrować się na tych elementach wiary chrześcijańskiej,
które łączą i scalają w jedną wspólnotę ludu Bożego. Z wielką radością
uczestniczył w nabożeństwach ekumenicznych, a także następujących
po nich agapach. Wniósł znaczący wkład w dialog Kościoła katolickiego
ze Starokatolickim Kościołem Mariawitów, Kościołem polskokatolickim
i Kościołem Adwentystów Dnia Siódmego. Był pierwszym biskupem katolickim,
który w 1986 r. przekroczył próg świątyni mariawickiej.
Przez wiele lat redagował Biuletyn Ekumeniczny oraz (
wspólnie z przedstawicielami innych wyznań) broszury na Tydzień Modlitw
o Jedność Chrześcijan. Był autorem kilku książek, m.in. podręcznika
dla kleryków Wprowadzenie do ekumenizmu oraz ponad stu artykułów
poświęconych problematyce ekumenicznej i duszpasterskiej. Z nominacji
Ojca Świętego przez dłuższy czas był członkiem watykańskiego Sekretariatu
ds. Jedności Chrześcijan.
Dożył tak wielkich wydarzeń ekumenicznych jak podpisanie
w Augsburgu katolicko-luterańskiej deklaracji o usprawiedliwieniu
oraz przezwyciężeniu wzajemnych historycznych anatem (31 października
1999 r.) oraz w Polsce deklaracji o wzajemnym uznaniu ważności chrztu (
23 stycznia 2000 r.). Cieszył się z Europejskiego Spotkania Młodych
organizowanego przez wspólnotę z TaizeM w Warszawie na przełomie
r. 1999/2000 oraz z pielgrzymowania Jana Pawła II do Ziemi Świętej (
marzec 2000 r.).
Przez wiele lat współpracował z Krajowym Komitetem Towarzystwa
Biblijnego okazując swą wielką życzliwość dla pracy Towarzystwa i
dla przygotowywanego ekumenicznego przekładu Pisma Świętego. Został
obdarzony godnością honorowego członka Towarzystwa Biblijnego w Polsce.
Krótko przed śmiercią pisał: "O jedność trzeba się modlić,
oddalić niechęć czy nawet wrogość do braci i sióstr z innych wyznań
chrześcijańskich. Przebaczyć sobie wzajemnie winy popełnione przeciw
jedności".
Pomóż w rozwoju naszego portalu