Na narty z Jezusem

Kilka tygodni temu, kiedy w naszej diecezji trwały ferie zimowe, grupa młodzieży ze Szczecina i kilku innych miast Polski, wyjechała na tygodniowe „Rekolekcje na nartach” do Krynicy Słotwiny, które zostały zorganizowane przez Duszpasterstwo Księży Sercanów.
Typ tych rekolekcji był formą pogłębionego duchowo wypoczynku. Nikt nie obawiał się zatem długich godzin, które będzie musiał spędzić w kościele, ale z drugiej strony nie traktować rekolekcji jako zwykłego zimowiska. Na narty z Jezusem wiele osób wybrało się, by stworzyć zaprzyjaźnioną z sobą i Bogiem wspólnotę, w której uczestnictwo ubogaca duchowo, dając prawdziwą radość wypoczynku i pogłębienia więzi z Jezusem. Jedną z form realizacji tego ideału na rekolekcjach, było otwarcie się na drugiego człowieka, szacunek dla jego godności oraz obowiązujący w trakcie trwania rekolekcji bezwzględny zakaz palenia papierosów i picia alkoholu.

Apel i Jutrznia

Reklama

Rekolekcje rozpoczęły się, gdy po wielogodzinnej, ale pełnej radości podróży, dotarliśmy do Krynicy i udaliśmy się do Schroniska Młodzieżowego im. bł. Piotra J. Frosattiego. Tam spożyliśmy wspólną kolację, a następnie po krótkim odpoczynku, poszliśmy do kaplicy, gdzie księża prowadzący rekolekcje, odprawili uroczystą Mszę św., dziękując Bogu za szczęśliwą i bezpieczną podróż oraz prosząc, byśmy potrafili duchowo przeżyć czas spędzony w Krynicy. Gdy dzień już dobiegał końca, wszyscy udaliśmy się na wieczorną modlitwę, by tam najukochańszej Matce - Maryi, zaśpiewać z całych serc Apel Jasnogóski.
Każdy kolejny dzień rekolekcji, rozpoczynaliśmy Jutrznią, która napełniała nasze serca ufnością oraz Bożą radością na cały dzień, by wytrwale i z odwagą naśladować Chrystusa.
Kiedy każdy posiadał już swój sprzęt narciarski, niektórzy z nas udali się na duży i mały stok, ale większość poszła do szkółki narciarskiej, którą prowadził ks. Bogdan Kuta, na „oślą łączkę”, by tam wytrwale uczyć się jazdy na nartach.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Zmęczeni ale szczęśliwi

Reklama

Na początku wielu z nas nie dawało sobie rady i miało kłopoty oraz problemy z nauką jazdy na nartach. Najważniejsze jednak było to, by być wytrwałym, gdyż czasem zdarza się, że ludzie zaczynają gorliwie pracę, dążąc do ideałów, ale gdy się coś nie udaje, człowiek zniechęca się i rezygnuje. Panu Bogu podobała się nasza wytrwałość, która nie cofała się przed długą walką. Dlatego wielu z nas postanowiło wytrwać cierpliwie w ćwiczeniach jazdy na nartach i ochoczo powstawać z upadków, zaczynając od nowa.
Niektórym często brakowało odwagi, by zjechać ze stoku, ale znalazły się osoby, które były wyrozumiałe dla naszych wad i pomagały nam przełamać strach. Nie poddawały się złemu humorowi, nawet gdy ta usługa była dla nich niewygodą czy zmęczeniem, ale były szczęśliwe, że mogą poświęcić się dla drugiego człowieka. Jazda na nartach dawała wiele okazji do dzielenia się dobrocią z bliźnim. Uprzejme oraz serdeczne słowo pociechy, miły uśmiech, mała usługa - to wszystko i tysiące innych niewielkich aktów dobroci, czekało na nas na stoku każdego dnia. Nie potrzebowało to wielkiego wysiłku, ale przynosiło radość. Dlatego na nartach łatwo było być szczęśliwym, będąc zawsze wesołym, jak promyk słońca w często szarym i jednostajnym świecie. Dla wielu cnotą było bycie zawsze uśmiechniętym, pogodnym, w dobrym humorze, choć czasem ogarniał nas smutek, a trudności piętrzyły się na około. Jednak źródłem radości zawsze był Bóg w drugim człowieku.

Rekolekcyjny rytm

Na rekolekcjach bardzo ważnym momentem był sakrament pokuty. Wielu z nas do niego przystąpiło i na nowo mogło mieć czyste serce, niezabrudzone grzechem pychy, zazdrości, gniewu czy kłamstwa. Wszyscy otworzyliśmy drzwi Jezusowi, wpuszczając Go do naszego serca, by Jego miłość zrobiła w Nim porządek. Niektórym niełatwo było pójść do spowiedzi, gdyż odczuwali lęk i wstyd, ale w tym czasie wielu z nas modliło się za te osoby w kaplicy, odmawiając różaniec, który był gorącym aktem miłości ku Maryi oraz Koronkę do Bożego Miłosierdzia. Ten sakrament był nowym etapem w życiu wielu uczestników rekolekcji, gdyż mogli oni, jak syn marnotrawny, powrócić do domu miłosiernego Ojca.
Najważniejszym punktem dnia była zawsze Msza św., w której Jezus ofiarował się jako ofiara przebłagalna za nas. Centrum, wokół którego całe nasze życie powinno się obracać, była Komunia św. pod dwoma postaciami. W niej łączyliśmy się jak najściślej z Jezusem, który był pokarmem dla naszej słabej duszy, by wzmocnić ją do walki o niebo. Na Eucharystii nie brakowało także scholi, która przy rozbrzmiewających dźwiękach gitar, chwaliła Pana śpiewem.
W czasie rekolekcji byliśmy podzieleni na kilka grup, nad którymi opiekę sprawowali animatorzy. Spotykaliśmy się w ciągu dnia, by rozmawiać na temat Bożej miłości, Bożego planu wobec nas, grzechu człowieka, zbawienia oraz osobistego przyjęcia Chrystusa. Na podstawie Ewangelii św. Łukasza, odpowiadaliśmy na pytania związane z działalnością Chrystusa. Oprócz tego, wspólnie w grupach przygotowywaliśmy oprawę liturgiczną Mszy św., świadczyliśmy potrzebną pomoc przy sprzątaniu, pomagaliśmy w przygotowaniu posiłków oraz organizowaliśmy pogodne wieczory, na których dzieliliśmy się radością. Wszyscy spotykaliśmy się także na konferencjach, przygotowanych przez księży prowadzących rekolekcje. Swym słowem potrafili oni trafić do serca drugiego człowieka i zachęcali do pójścia za Chrystusem, jako Jego apostołowie. Księża dzielili się także własnymi świadectwami ze swojego życia, które miały na celu ukazać nam, jak Bóg może działać w naszej codzienności i zachęcały nas do głębokiej refleksji.

Górska Droga Krzyżowa

Na kilka dni przed zakończeniem rekolekcji wybraliśmy się na wieczorną Drogę Krzyżową, której stacje znalazły się na narciarskim stoku. Z całą dobrą wolą zabraliśmy się do rozpamiętywania Męki Pańskiej, do zastanowienia się nad dobrodziejstwami, które z krzyża na nas spływają, do wdzięczności dla Jezusa, który wziął na siebie cierpienia i pokutę za nasze grzechy, by wysłużyć nam pokój i szczęście na ziemi, a z czasem - w wieczności. Zrozumieliśmy, że w krzyżu mamy szukać ukojenia i pociechy w cierpieniu, światła w ciemnościach, rady w wątpliwościach, żalu w upadkach, spokoju w burzach życia, ufności w zniechęceniu i radości w śmierci.
Na zakończenie naszego pobytu w Krynicy, księża odprawili Mszę św., w której wszyscy przyjęliśmy Jezusa do naszych serc, dziękując Mu za czas spędzony z Nim na nartach i modlitwie. Po Eucharystii dzieliliśmy się wrażeniami o tym, jak Bóg przemienił nasze serca. Serdeczne podziękowania kierujemy do księży, którzy okazali pomoc w przygotowaniu i prowadzeniu „Rekolekcji na nartach”: ks. Bogdana Kuty, ks. Piotra Madejskiego, ks. Jarosława Iwańca oraz ks. Krzysztofa Bartoszewskiego.
Mamy nadzieję, że kolejne rekolekcje będą również udane i zaowocują w naszym życiu, bo gdy Jezus prowadzi wszystko zmienia się w radość!

Drodzy Bracia i Siostry, Jednym z największych mistrzów średniowiecznej teologii jest św. Albert Wielki. Tytuł „wielki” („magnus”), z jakim przeszedł on do historii, wskazuje na bogactwo i głębię jego nauczania, które połączył ze świętością życia. Już jemu współcześni nie wahali się przyznawać mu wspaniałych tytułów; jeden z jego uczniów, Ulryk ze Strasburga, nazwał go „zdumieniem i cudem naszej epoki”. Urodził się w Niemczech na początku XIII wieku i w bardzo młodym wieku udał się do Włoch, do Padwy, gdzie mieścił się jeden z najsłynniejszych uniwersytetów w średniowieczu. Poświęcił się studiom „sztuk wyzwolonych”: gramatyki, retoryki, dialektyki, arytmetyki, geometrii, astronomii i muzyki, tj. ogólnej kultury, przejawiając swoje typowe zainteresowanie naukami przyrodniczymi, które miały się stać niebawem ulubionym polem jego specjalizacji. Podczas pobytu w Padwie uczęszczał do kościoła Dominikanów, do których dołączył później, składając tam śluby zakonne. Źródła hagiograficzne pozwalają się domyślać, że Albert stopniowo dojrzewał do tej decyzji. Mocna relacja z Bogiem, przykład świętości braci dominikanów, słuchanie kazań bł. Jordana z Saksonii, następcy św. Dominika w przewodzeniu Zakonowi Kaznodziejskiemu, to czynniki decydujące o rozwianiu wszelkich wątpliwości i przezwyciężeniu także oporu rodziny. Często w latach młodości Bóg mówi do nas i wskazuje plan naszego życia. Jak dla Alberta, także dla nas wszystkich modlitwa osobista, ożywiana słowem Bożym, przystępowanie do sakramentów i kierownictwo duchowe oświeconych mężów są narzędziami służącymi odkryciu głosu Boga i pójściu za nim. Habit zakonny otrzymał z rąk bł. Jordana z Saksonii. Po święceniach kapłańskich przełożeni skierowali go do nauczania w różnych ośrodkach studiów teologicznych przy klasztorach Ojców Dominikanów. Błyskotliwość intelektualna pozwoliła mu doskonalić studium teologii na najsłynniejszym uniwersytecie tamtych czasów - w Paryżu. Św. Albert rozpoczął wówczas tę niezwykłą działalność pisarską, którą miał odtąd prowadzić przez całe życie. Powierzano mu ważne zadania. W 1248 r. został oddelegowany do zorganizowania studium teologii w Kolonii - jednym z najważniejszych ośrodków Niemiec, gdzie wielokrotnie mieszkał i która stała się jego przybranym miastem. Z Paryża przywiózł ze sobą do Kolonii swego wyjątkowego ucznia, Tomasza z Akwinu. Już sam fakt, że był nauczycielem św. Tomasza, byłby zasługą wystarczającą, aby żywić głęboki podziw dla św. Alberta. Między obu tymi wielkimi teologami zawiązały się stosunki oparte na wzajemnym szacunki i przyjaźni - zaletach ludzkich bardzo przydatnych w rozwoju nauki. W 1254 r. Albert został wybrany na przełożonego „Prowincji Teutońskiej”, czyli niemieckiej, dominikanów, która obejmowała wspólnoty rozsiane na rozległym obszarze Europy Środkowej i Północnej. Wyróżniał się gorliwością, z jaką pełnił tę posługę, odwiedzając wspólnoty i wzywając nieustannie braci do wierności św. Dominikowi, jego nauczaniu i przykładom. Jego przymioty i zdolności nie uszły uwadze ówczesnego papieża Aleksandra IV, który zapragnął, by Albert towarzyszył mu przez jakiś czas w Anagni - dokąd papieże udawali się często - w samym Rzymie i w Viterbo, aby zasięgać jego rad w sprawach teologii. Tenże papież mianował go biskupem Ratyzbony - wielkiej i sławnej diecezji, która jednak przeżywała trudne chwile. Od 1260 do 1262 r. Albert pełnił tę posługę z niestrudzonym oddaniem, przywracając pokój i zgodę w mieście, reorganizując parafie i klasztory oraz nadając nowy bodziec działalności charytatywnej. W latach 1263-64 Albert głosił kazania w Niemczech i Czechach na życzenie Urbana IV, po czym wrócił do Kolonii, aby podjąć na nowo swoją misję nauczyciela, uczonego i pisarza. Będąc człowiekiem modlitwy, nauki i miłości, cieszył się wielkim autorytetem, gdy wypowiadał się z okazji różnych wydarzeń w Kościele i społeczeństwie swoich czasów: był przede wszystkim mężem pojednania i pokoju w Kolonii, gdzie doszło do poważnego konfliktu arcybiskupa z instytucjami miasta; nie oszczędzał się podczas II Soboru Lyońskiego, zwołanego w 1274 r. przez Grzegorza X, by doprowadzić do unii Kościołów łacińskiego i greckiego po podziale w wyniku wielkiej schizmy wschodniej z 1054 r.; wyjaśnił myśl Tomasza z Akwinu, która stała się przedmiotem całkowicie nieuzasadnionych zastrzeżeń, a nawet oskarżeń. Zmarł w swej celi w klasztorze Świętego Krzyża w Kolonii w 1280 r. i bardzo szybko czczony był przez swoich współbraci. Kościół beatyfikował go w 1622 r., zaś kanonizacja miała miejsce w 1931 r., gdy papież Pius XI ogłosił go doktorem Kościoła. Było to uznanie dla tego wielkiego męża Bożego i wybitnego uczonego nie tylko w dziedzinie prawd wiary, ale i w wielu innych dziedzinach wiedzy; patrząc na tytuły jego licznych dzieł, zdajemy sobie sprawę z tego, że jego kultura miała w sobie coś z cudu, i że jego encyklopedyczne zainteresowania skłoniły go do zajęcia się nie tylko filozofią i teologią, jak wielu mu współczesnych, ale także wszelkimi innymi, znanymi wówczas dyscyplinami, od fizyki po chemię, od astronomii po mineralogię, od botaniki po zoologię. Z tego też powodu Pius XII ogłosił go patronem uczonych w zakresie nauk przyrodniczych i jest on też nazywany „Doctor universalis” - właśnie ze względu na rozległość swoich zainteresowań i swojej wiedzy. Niewątpliwie metody naukowe stosowane przez św. Alberta Wielkiego nie są takie jak te, które miały się przyjąć w późniejszych stuleciach. Polegały po prostu na obserwacji, opisie i klasyfikacji badanych zjawisk, w ten sposób jednak otworzył on drzwi dla przyszłych prac. Św. Albert może nas wiele jeszcze nauczyć. Przede wszystkim pokazuje, że między wiarą a nauką nie ma sprzeczności, mimo pewnych epizodów, świadczących o nieporozumieniach, jakie odnotowano w historii. Człowiek wiary i modlitwy, jakim był św. Albert Wielki, może spokojnie uprawiać nauki przyrodnicze i czynić postępy w poznawaniu mikro- i makrokosmosu, odkrywając prawa właściwe materii, gdyż wszystko to przyczynia się do podsycania pragnienia i miłości do Boga. Biblia mówi nam o stworzeniu jako pierwszym języku, w którym Bóg, będący najwyższą inteligencją i Logosem, objawia nam coś o sobie. Księga Mądrości np. stwierdza, że zjawiska przyrody, obdarzone wielkością i pięknem, są niczym dzieła artysty, przez które, w podobny sposób, możemy poznać Autora stworzenia (por. Mdr 13, 5). Uciekając się do porównania klasycznego w średniowieczu i odrodzeniu, można porównać świat przyrody do księgi napisanej przez Boga, którą czytamy, opierając się na różnych sposobach postrzegania nauk (por. Przemówienie do uczestników plenarnego posiedzenia Papieskiej Akademii Nauk, 31 października 2008 r.). Iluż bowiem uczonych, krocząc śladami św. Alberta Wielkiego, prowadziło swe badania, czerpiąc natchnienie ze zdumienia i wdzięczności w obliczu świata, który ich oczom - naukowców i wierzących - jawił się i jawi jako dobre dzieło mądrego i miłującego Stwórcy! Badanie naukowe przekształca się wówczas w hymn chwały. Zrozumiał to doskonale wielki astrofizyk naszych czasów, którego proces beatyfikacyjny się rozpoczął, Enrico Medi, gdy napisał: „O, wy, tajemnicze galaktyki... widzę was, obliczam was, poznaję i odkrywam was, zgłębiam was i gromadzę. Z was czerpię światło i czynię zeń naukę, wykonuję ruch i czynię zeń mądrość, biorę iskrzenie się kolorów i czynię zeń poezję; biorę was, gwiazdy, w swe ręce i drżąc w jedności mego jestestwa, unoszę was ponad was same, i w modlitwie składam was Stwórcy, którego tylko za moją sprawą wy, gwiazdy, możecie wielbić” („Dzieła”. „Hymn ku czci dzieła stworzenia”). Św. Albert Wielki przypomina nam, że między nauką a wiarą istnieje przyjaźń, i że ludzie nauki mogą przebyć, dzięki swemu powołaniu do poznawania przyrody, prawdziwą i fascynującą drogę świętości. Jego niezwykłe otwarcie umysłu przejawia się także w działalności kulturalnej, którą podjął z powodzeniem, a mianowicie w przyjęciu i dowartościowaniu myśli Arystotelesa. W czasach św. Alberta szerzyła się bowiem znajomość licznych dzieł tego filozofa greckiego, żyjącego w IV wieku przed Chrystusem, zwłaszcza w dziedzinie etyki i metafizyki. Ukazywały one siłę rozumu, wyjaśniały w sposób jasny i przejrzysty sens i strukturę rzeczywistości, jej zrozumiałość, wartość i cel ludzkich czynów. Św. Albert Wielki otworzył drzwi pełnej recepcji filozofii Arystotelesa w średniowiecznej filozofii i teologii, recepcji opracowanej potem w sposób ostateczny przez św. Tomasza. Owa recepcja filozofii, powiedzmy pogańskiej i przedchrześcijańskiej, oznaczała prawdziwą rewolucję kulturalną w tamtych czasach. Wielu myślicieli chrześcijańskich lękało się bowiem filozofii Arystotelesa, filozofii niechrześcijańskiej, przede wszystkim dlatego, że prezentowana przez swych komentatorów arabskich, interpretowana była tak, by wydać się, przynajmniej w niektórych punktach, jako całkowicie nie do pogodzenia z wiarą chrześcijańską. Pojawiał się zatem dylemat: czy wiara i rozum są w sprzeczności z sobą, czy nie? Na tym polega jedna z wielkich zasług św. Alberta: zgodnie z wymogami naukowymi poznawał dzieła Arystotelesa, przekonany, że wszystko to, co jest rzeczywiście racjonalne, jest do pogodzenia z wiarą objawioną w Piśmie Świętym. Innymi słowy, św. Albert Wielki przyczynił się w ten sposób do stworzenia filozofii samodzielnej, różnej od teologii i połączonej z nią wyłącznie przez jedność prawdy. Tak narodziło się w XIII wieku wyraźne rozróżnienie między tymi dwiema gałęziami wiedzy - filozofią a teologią - które we wzajemnym dialogu współpracują zgodnie w odkrywaniu prawdziwego powołania człowieka, spragnionego prawdy i błogosławieństwa: i to przede wszystkim teologia, określona przez św. Alberta jako „nauka afektywna”, jest tą, która wskazuje człowiekowi jego powołanie do wiecznej radości, radości, która wypływa z pełnego przylgnięcia do prawdy. Św. Albert Wielki potrafił przekazać te pojęcia w sposób prosty i zrozumiały. Prawdziwy syn św. Dominika głosił chętnie kazania ludowi Bożemu, który zdobywał swym słowem i przykładem swego życia. Drodzy Bracia i Siostry, prośmy Pana, aby nie zabrakło nigdy w Kościele świętym uczonych, pobożnych i mądrych teologów jak św. Albert Wielki, i aby pomógł on każdemu z nas utożsamiać się z „formułą świętości”, którą realizował w swoim życiu: „Chcieć tego wszystkiego, czego ja chcę dla chwały Boga, jak Bóg chce dla swej chwały tego wszystkiego, czego On chce”, tzn. aby upodabniać się coraz bardziej do woli Boga, aby chcieć i czynić jedynie i zawsze to wszystko dla Jego chwały.