Mateusz był najbogatszym uczniem w klasie. Jego ojciec miał największą w mieście firmę, która zatrudniała kilkaset osób. Nie musiał się przejmować swoim zabezpieczeniem na przyszłość. Mimo że był dopiero w ogólniaku, miał przygotowany dla siebie wielki dom w dzielnicy willowej, do szkoły przyjeżdżał własnym samochodem i to takiej marki, o jakiej nie marzy się nawet co bogatszym rodzicom innych uczniów z klasy. Zawsze miał wokół siebie wielką grupę lizusów. Wystarczyło, że kiwnął palcem lub rzucił jakiś pomysł, od razu zaczynała się rywalizacja o jego względy. Jak się ma taką kasę jak Mateusz, to praktycznie wszystko można załatwić czy kupić. Nawet nauczyciele czuli przed nim olbrzymi respekt. Ojciec Mateusza co jakiś czas przeznaczał dla szkoły porządne darowizny i wszyscy profesorowie doskonale wiedzieli, że troska o dobre samopoczucie Mateusza to sprawa materialnej prosperity szkoły. Nic więc dziwnego, że był traktowany w szkole jak król. I to wcale nie dlatego, że sam był jakimś szalenie wyzywającym i pragnącym władzy chłopakiem. Całkiem po prostu, jak się ma pieniądze, to one już robią swoje. Choć Mateusz starał się być jak najbardziej zwyczajny, wszyscy wiedzieli, że zwyczajny nie jest. Choć uczył się na czwórki, czasem piątki, to miał najwięcej w klasie ocen celujących. Był raczej samotnikiem, ale ponieważ wszyscy chcieli, żeby chociaż raz przejechać się jego BMW, to zawsze miał przy sobie tłumy adoratorów, nie mówiąc już o adoratorkach.

Na początku czwartej klasy wokół Mateusza wybuchła fala sensacji. Wszystkie gazety w mieście rozpisywały się o wielkich długach i katastrofie ekonomicznej znanej firmy, której właścicielem był jego ojciec. W szkole zaczęło szumieć jak w ulu. Dla Mateusza rozpoczął się trudny czas. Profesorki zaczęły być uszczypliwe i jakby zadowolone, że wreszcie i takim może się podwinąć noga. "No cóż, może to i dobrze, że w końcu ktoś w tym kraju bierze się za wszystkich tych nadzianych złodziei!" - deklarował z wyraźną aluzją w kierunku Mateusza profesor od historii. Z uczniami było jeszcze gorzej. Ci nie oszczędzali Mateuszowi drwin i głupich przytyków. Runął mit szkolnego króla i cała jego potęga. "Co, skończy się już niedługo jeżdżenie BMW, skończą się prezenciki od tatuśka za grubą forsę" - drwili sobie wprost z Matusza ci, którzy jeszcze przed wakacjami pchali się do jego samochodu i walczyli o względy. Matusz dalej był sobą.

Wkrótce rzeczywiście przestał jeździć do szkoły samochodem i stał się jednym z kilkuset uczniów, o którym przestało się po prostu mówić. Przed Bożym Narodzeniem jeszcze raz na chwilę ożyła sprawa Mateusza. Jego ojca pokazywali w telewizji. Otrzymał nagrodę od wielkiej grupy pracowników za to, że w najcięższej dla jego firmy sytuacji wszystkie swoje oszczędności i zabezpieczenia podzielił równo między zwalnianych z pracy robotników. "Mógł Pan, Panie Inżynierze, uciec za granicę, żyć ze swoich oszczędności na koncie bankowym do końca życia, a tak stał się Pan jednym z nas - mówił w pochwalnym przemówieniu jeden z dawnych pracowników. - Dziękujemy za to i chcemy powiedzieć Panu, że na zawsze pozostanie Pan dla nas wzorem wspaniałego człowieka" . W szkole mało kto zauważył to wydarzenie. Jedynie ksiądz na religii wyciągnął ten przykład, aby pokazać jak można żyć miłością i solidarnością. Ale tak naprawdę, nikogo to już za bardzo nie obchodziło.