Prośby strony wyznaniowej

22 sierpnia br. podczas konferencji prasowej Prezydia Episkopatu i Polskiej Rady Ekumenicznej poinformowały, że zwróciły się do Pierwszej Prezes Sądu Najwyższego, by ta zaskarżyła do Trybunału Konstytucyjnego rozporządzenie minister edukacji z dnia 26 lipca br. To dokument umożliwiający łączenie klas w pionie i w poziomie – wbrew zasadom pedagogiki, psychologii i metodyki. Główny zarzut dotyczy braku porozumienia z Kościołami i innymi związkami wyznaniowymi w tej sprawie.

Po konferencji, o inicjatywie  strony wyznaniowej zaczęła głośno mówić opinia publiczna. Część społeczeństwa – pod wpływem euforii – wypowiedź Rzecznika KEP odczytała jako bezpośrednie zaskarżenie przez stronę wyznaniową wadliwego rozporządzenia. Niestety, rzeczywistość nie jest taka, jaka jest, ale taka, jaką się wykreuje. W tym zakresie, działania KEP i PRE należy uznać za przejaw  PR- owego profesjonalizmu. Informacja podana bowiem podczas konferencji prasowej to jakaś barokowa, prawna konstrukcja piętrowa; Episkopat i PRE występują (razem lecz osobno?) do Pani Prezes SN i proszą ją o to, aby wystąpiła do Pani Prezes TK. Summa summarum,  żaden z podmiotów nie wystąpił z bezpośrednim wnioskiem do sądu konstytucyjnego.

A przed skargą ..zabezpieczenie

W trakcie konferencji, ks. Leszek Gęsiak SJ, rzecznik KEP poinformował również, że:

– Ze względu na nieodwracalność szkód, jakie może spowodować wejście w życie rozporządzenia a także ze względu na jego wadliwość wnieśliśmy ponadto o wystąpienie do TK o udzielenie wnioskowi zabezpieczenia przez zobowiązanie ministra do zmiany rozporządzenia z dnia 26 lipca 2024 r. i przesunięcie terminu jego wejścia w życie na rok 2025.

Wydane (dość szybko) postanowienie zobowiązałoby ministra edukacji do powstrzymania się od dokonywania jakichkolwiek czynności faktycznych lub prawnych do czasu rozpatrzenia przez Trybunał wniosku. Tym samy zostałyby ochronione interesy strony postępowania.

Kwadratura koła

W związku z brakiem drogi prawnej, co do odwołania od postanowienia Trybunału, z formalnego punktu widzenia ministrowi edukacji pozostawałoby jedynie podporządkowanie się zabezpieczeniu TK. W tej sprawie stosuje się art. 7 Konstytucji RP, zgodnie z którym organy władzy publicznej, a takim jest szef ministerstwa oświaty, działają na podstawie prawa i w jego granicach. Skoro organ do tego uprawniony wydałby postanowienie zabezpieczające i żaden inny organ nie uchyliłby tego postanowienia w procedurze prawnie przewidzianej, to ono jest wiążące i jako takie podlegałoby stosowaniu. Z formalnego punktu widzenia TK może wydawać różnego rodzaju postanowienia, natomiast powstaje pytanie, czy „praworządna ministra” uszanuje decyzję sądu konstytucyjnego. Wszak to rozporządzenie to najkrótsza droga do obrzydzenia katechezy tym, którzy się jeszcze ostali; droga, by ostatecznie wypędzić katolickie gusła z polskiej oświaty. Co więcej, strona rządowa będzie stawiać pytanie, jaka jest waga tego postanowienia w naszej trudnej krajowej rzeczywistości. „Koalicja 13 grudnia” powoła się na uchwałę sejmową i na zawartej w niej teorii, że orzeczenia wydawane przez Trybunał w obecnym kształcie są dotknięte wadą prawną, nie są wiążące i nie mają mocy prawnej. Ten rząd podważa wszystko, dlatego będzie to podważał. Na razie nie ma innego wyjścia. Aczkolwiek co do zasady, podmioty, wobec których TK podjął postanowienie o zabezpieczeniu są prawnie związane jego treścią. 

Nie mamy pańskiego płaszcza i co nam pan zrobi

Przypomnijmy, że warunkiem wejścia w życie orzeczeń TK jest ich ogłoszenie jest w Dzienniku Ustaw. Wydaje się jednak, że Rządowe Centrum Legislacji właśnie odgrywa zmodyfikowaną scenę z filmu St. Barei, pt. „Miś”: „Nie mamy pańskiego płaszcza i co nam pan zrobi? Nie opublikujemy orzeczeń TK i co nam zrobicie?” Co zrobi strona wyznaniowa? Oto jest Szekspirowskie pytanie? Choć samego W. Szekspira już nie ma w kanonie lektur „ministry edukacji”.