Ruch Duchowej Adopcji w Kościele katolickim zrodził się tuż po objawieniach Matki Bożej w Fatimie. Stał się on odpowiedzią na wezwanie Maryi do modlitwy różańcowej, pokuty i zadośćuczynienia za grzechy, które najbardziej ranią Jej niepokalane serce. W Polsce duchowa adopcja jest praktykowana od 1987 r. Polega ona na modlitwie w intencji dziecka zagrożonego zabiciem w łonie matki. Trwa dokładnie tyle, ile ciąża, czyli 9 miesięcy, i polega na codziennym odmawianiu jednej tajemnicy różańcowej oraz specjalnej modlitwy w intencji jednego dnia życia dziecka i jego rodziców. Do modlitw można dołączyć dowolnie wybrane dobre postanowienia, może to być czytanie Pisma Świętego, działalność charytatywna, wyrzeczenia, jałmużna. Osoba decydująca się na adopcję duchową nie wie, kim jest „jej” dziecko, jego imię zna tylko Bóg.
Przyrzeczenie duchowej adopcji można złożyć podczas Mszy św. w kościele, specjalnie do tego wyznaczonej przez księdza proboszcza, zwykłe jest to Msza św. w dzień Świętości Życia, przypadający w uroczystość Zwiastowania Pańskiego. Jeżeli niemożliwe jest przybycie do kościoła, przyrzeczenie można złożyć prywatnie.
Duchową adopcję może podjąć każdy - nawet osoby żyjące w związkach niesakramentalnych czy osoby rozwiedzione. Jedynie osoby nieletnie powinny podjąć ją pod opieką rodziców. Duchową adopcję można podejmować wielokrotnie, pod warunkiem wypełniania poprzednich zobowiązań.
Pomóż w rozwoju naszego portalu