Współczesny świat i każdy z nas potrzebuje daru Chrystusowego pokoju i miłosierdzia, ponieważ zarówno narody, jak i rodziny przeżywają lęk znany Apostołom zamkniętym w Wieczerniku z obawy przed Żydami. Dzisiaj również pada strach... Strach paraliżuje ręce i duszę. Boimy się jeden drugiego, boimy się cierpienia, choroby, ataków terrorystycznych. Zmartwychwstanie Chrystusa dokonało zupełnego przewrotu w życiu uczniów. W Ewangelii słyszymy dziś słowa Chrystusa: „Pokój wam”. Zapominamy często, że Pan jest naszym pokojem serca i sumienia, jest naszym miłosierdziem. Świat biznesu nie toleruje współczucia, a człowiek tak bardzo go potrzebuje. Jezus objawia nam Boga Miłosiernego.
Dziś przeżywamy w Kościele niezwykły dzień, bowiem druga niedziela wielkanocna, nazwana Niedzielą Miłosierdzia Bożego, jest świętem patronalnym Caritas. Duchowe przesłanie tego dnia jest niezwykłe. Każdego dnia potrzebujemy Bożej opieki i Bożego miłosierdzia. Potrzebujemy tych wielkich darów w naszym życiu indywidualnym, w naszych rodzinach, w miejscu pracy, w parafii, w szkole, na uczelni i w całym życiu społecznym naszego narodu. We współczesnym świecie, tak bardzo zagrożonym przez grzech i różne postacie zła, z którym spotykamy się na co dzień, które wszędzie i w każdym czasie dotknąć mogą nas i naszych bliskich, potrzebujemy ciągle Bożej opieki i Bożego miłosierdzia. Św. Faustyna w swoim Dzienniczku zapisała niezwykłe znaczące słowa Chrystusa, skierowane poprzez nią do całego świata: „Nim przyjdę jako Sędzia sprawiedliwy, przychodzę najpierw jako Król miłosierdzia” (Dz. 83). Losy ludzkości naznaczone są Bożą cierpliwością i Bożym miłosierdziem. Okazując ludziom swoje miłosierdzie, Bóg domagał się zawsze od nich, by i oni okazywali sobie wzajemnie życzliwość i miłosierdzie.
Działalność dobroczynna była realizowana w Kościele od początków jego istnienia, ale próby jej ujednolicenia i centralizowania zaczęto podejmować na przełomie XIX i XX w. W Polsce do powołania ogólnokrajowej instytucji Caritas doszło w 1929 r. Działalność dobroczynna Kościoła kontynuowana była w warunkach okupacji niemieckiej, a w pierwszych latach powojennych nastąpił jej szybki rozwój. Przerwały go w 1950 r. dekrety władz komunistycznych likwidujące Caritas kościelną. Dopiero 10 października 1990 r. można było powołać krajowy organ koordynujący pod nazwą Caritas Polska. W tym roku obchodzimy 15-lecie Caritas Polskiej. Centralne uroczystości odbędą się w październiku. Zaplanowaliśmy też i nasze diecezjalne uroczystości połączone z 10-leciem powołania Stacji Opieki Caritas. Będzie to czas na podsumowanie działalności naszej Caritas diecezjalnej.
Przed nami kolejne miesiące 2005 r., które przyniosą nowe zadania wypływające z posłannictwa Caritas. Tak jak w poprzednich latach pragniemy umożliwić dzieciom i młodzieży z rodzin biednych letni wypoczynek w ramach rekolekcji dla młodzieży z oaz i KSM-u, a także dla niepełnosprawnych. Zadaniem Caritas jest także pomoc ubogim rodzinom w ich codziennym bytowaniu czy leczeniu.
Z okazji patronalnego święta Caritas pragnę pozdrowić wszystkich sympatyków, przyjaciół i wolontariuszy Caritas naszej diecezji. Pozdrawiam parafialne zespoły Caritas, Szkolne Koła Caritas oraz ich opiekunów, pracowników Stacji Opieki Caritas, w Lubaczowie, Zamościu i Hrubieszowie.
Pragnę podziękować pasterzowi diecezji bp. Janowi Śrutwie za wielką wrażliwość wobec ludzi będących w potrzebie. Ileż to razy z jego inspiracji podejmujemy działania mające na celu ulżenie ludziom. Składam serdeczne podziękowania wszystkim, którzy wspomagają Caritas. Dziękuję Księżom Proboszczom, którzy organizują w swoich parafach zbiórki do puszek.
Mamy świadomość, iż w czynnym praktykowaniu miłosierdzia mamy upodobnić się do Chrystusa, który szedł ze swoją pomocą przede wszystkim do ludzi słabych, poranionych fizycznie i duchowo, ubogich, uciśnionych, skrzywdzonych i cierpiących. Bez miłosierdzia i bez prawdy Chrystusowej świat zaczyna się gubić, staje się miejscem niebezpiecznym i pełnym agresji. Wydaje się, że dziś potrzeba miłosierdzia bardziej niż kiedykolwiek. „Sprawą świętą jest człowiek ubogi” - mówił św. Wincenty à Paulo. Ubodzy są wszędzie - przy kościołach, na ulicach, dworcach... Przez ponad 40 lat przekonywano nas, że właśnie biedni przejęli władzę, że będzie wszystkim dobrze. Do czego to doprowadziło - sami odczuwamy teraz. W chorych, ubogich, biednych i cierpiących trzeba widzieć sponiewierane oblicze Chrystusa.
Trudne dzieje polskiej ziemi, kraju, rodziny, nasze posługiwanie polecamy Bogu przez ręce św. s. Faustyny słowami Jana Pawła II, które wypowiedział 30 kwietnia 2000 r.: „A ty, Faustyno, darze Boży dla naszych czasów, darze ziemi polskiej dla całego Kościoła, wyjednaj nam, abyśmy pojęli głębię Bożego miłosierdzia. Pomóż nam żywo go doświadczyć i świadczyć o nim pośród ludzi. Niech twoje przesłanie światła i nadziei rozprzestrzenia się po całym świecie, nakłania grzeszników do nawrócenia, łagodzi rywalizację i nienawiść, otwiera ludzi i narody na praktykowanie braterstwa. I my dziś, wpatrzeni w oblicze Zmartwychwstałego Chrystusa, czynimy naszą modlitwę ufnego zawierzenia i z niewzruszoną nadzieją wypowiadamy: »Jezu, ufam Tobie!«”.