Na piętrze tego budynku, w dużej przestronnej sali już ustawiono stoły, przyozdobiono ściany i oświetlono wnętrze. Tajemnicze cienie z jerozolimskich uliczek zdejmują wierzchnią odzież, gromadząc się w grupki i lękliwie oczekując na przybycie Mistrza, aby spożyć z Nim ucztę paschalną. Jak wieść niesie, Mistrz jest w wielkim niebezpieczeństwie. Faryzeusze przygotowują na Niego zasadzkę. Czy uda się w spokoju spożyć tę może już ostatnią wieczerzę w ścisłym, zaufanym gronie? Czy nie zdradzą ich wędrówki po jerozolimskich uliczkach, przyćmione światła, gwar rozmów i śpiew psalmów? Czy osłonią swego Mistrza przed grożącym niebezpieczeństwem?
Tymczasem kobiety ustawiają na stole naczynia, chleb przaśny, pieczone jagnię, plastry miodu i konwie z winem. Czołowe miejsce zajmuje wszakże kielich. Może jest pożyczony, a może zdobyczny? Podobno leżał w starym składziku rupieci przylegającym do Świątyni. Jest jednak najbardziej reprezentacyjnym przedmiotem wśród wielu innych ustawionych na stole. Ten kielich będzie dla Mistrza. On będzie pił z niego napój paschalny. Wszystkich raduje widok kielicha, jest naprawdę interesujący. Masywny i ciężki, o gruszkowatym kształcie. Jego podstawa jest gęsto inkrustowana szlachetnymi kamieniami i złotymi ozdobami. Nikt jednak nie zna artysty, który mógł wykonać to arcydzieło. Nikt nie wie skąd kielich się wziął i gdzie znajdował się do chwili odnalezienia go w składziku. A może powstał z jądra ziemi, przetrwał pokolenia i wieki, by posłużyć w Wieczerniku do zrealizowaniu odwiecznych zamierzeń Stwórcy? A może sam Stwórca ulepił go z gliny życia i zachował na ucztę Baranka? A może jeszcze inne były jego dzieje? A może... A może... A może...?
Oczekiwany umiłowany Mistrz przybywa wreszcie i przystępuje do obmycia nóg wszystkim współbiesiadującym, co ma oznaczać ich duchowe oczyszczenie. Następnie łamie przaśne bochenki, błogosławi i dzieli między zgłodniałych. Ujmuje także kielich z winem, błogosławi i poi spragnionych, wypowiadając słowa, które mają później wypowiadać Apostołowie, gdy będą to czynić na Jego pamiątkę. „Bierzcie i jedzcie... Bierzcie i pijcie... To moje Ciało... To moja Krew...”.
Twarz Mistrza wyraża wielki smutek i żałość. Uczniowie zaczynają rozumieć, że męka i śmierć, o której wielekroć Pan ich uprzedzał, zbliża się nieuchronnie. Rozumieją również, że ta wieczerza jest ostatnią. Umiłowany Jan składa głowę na piersi Mistrza w geście pożegnania. Inni zasypują Go pytaniami, wspominając nauki wysłuchane przez trzy lata wędrówki po Galilei, rozumieją bowiem, że wkrótce zostaną bez Przewodnika.
A kielich - niemy świadek zapowiedzi męki i śmierci Boga, niemy świadek Uczty Eucharystycznej trwa pełen powagi i dostojności, pomny swego przeznaczenia i swej niezwykle ważnej misji, że będzie służył tej Wielkiej Tajemnicy po wsze czasy, na wszystkich ołtarzach świata.
Pomóż w rozwoju naszego portalu