Rok duszpasterski 2005, ogłoszony przez Ojca Świętego Jana Pawła II Rokiem Eucharystii, stanowi dla Kościoła szczególną okazję, by na nowo odkryć w Eucharystii ożywcze źródło życia duchowego całej społeczności kościelnej i każdego z jej członków. „W Najświętszej Eucharystii zawiera się bowiem całe dobro duchowe Kościoła, to znaczy sam Chrystus, nasza Pascha i Chleb Żywy, który przez swoje ożywione przez Ducha Świętego i ożywiające Ciało daje życie ludziom” (Sobór Watykański II, „Presbyterorum ordinis”, 5). Dlatego eucharystyczna Ofiara jest niezmiennie „źródłem i zarazem szczytem całego życia chrześcijańskiego” (Konstytucja dogmatyczna o Kościele, „Lumen gentium”, 11).
Rok Eucharystii wpisuje się harmonijnie w program duszpasterski Kościoła, nakreślony listem apostolskim „Novo millennio ineunte”. Na drodze kontemplacji oblicza Chrystusa można w tym roku widzieć „rok syntezy, niejako szczyt całej przemierzonej drogi” („Mane nobiscum Domine”, 10). Ikoną do kontemplacji jest tym razem wizerunek Chrystusa Zmartwychwstałego, który towarzyszy uczniom na drodze do Emaus. Centrum tego wydarzenia wyznaczają słowa Ewangelii: „Przybliżyli się do wsi, do której zdążali, a On okazywał, jakoby miał iść dalej. Lecz przymusili Go, mówiąc: »Zostań z nami, gdyż ma się ku wieczorowi i dzień się już nachylił«. Wszedł więc, aby zostać z nimi. Gdy zajął z nimi miejsce u stołu, wziął chleb, odmówił błogosławieństwo, połamał go i dawał im. Wtedy otworzyły się im oczy i poznali Go, lecz On zniknął im z oczu. I mówili nawzajem do siebie: »Czy serce nie pałało w nas, kiedy rozmawiał z nami w drodze i Pisma nam wyjaśniał?«” (Łk 24, 28-32).
Ojciec Święty Jan Paweł II wiąże z Rokiem Eucharystii nadzieję, że przyniesie on Kościołowi bogate owoce duchowe: Niech Rok Eucharystii będzie dla wszystkich cenną okazją do uświadomienia sobie na nowo tego, jak niezrównany skarb Chrystus powierzył swemu Kościołowi. Niech pobudza do celebrowania jej w sposób żywszy i bardziej świadomy, a z tego niech wypływa życie chrześcijańskie przemienione miłością (zob. „Mane nobiscum Domine”, 29). Tym nadziejom towarzyszy wezwanie skierowane do Kościołów lokalnych, by każdy z nich wypracował dla siebie program duszpasterski na Rok Eucharystii, uwzględniając własne inicjatywy oraz sposoby ich realizacji.
Cenną pomocą w owocnym przeżywaniu Roku Eucharystii są dokumenty Ojca Świętego i Stolicy Apostolskiej: encyklika „Ecclesia de Eucharistia” (2003 r.), list apostolski na Rok Eucharystii „Mane nobiscum Domine” (2004 r.), Instrukcja Kongregacji Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów „Redemptionis Sacramentum” (2004 r.) oraz dokument „Rok Eucharystii. Sugestie i propozycje” (2004 r.). Z wcześniejszych źródeł nauczania kościelnego wypada uwzględnić zwłaszcza „Katechizm Kościoła Katolickiego” (Sakrament Eucharystii: p. 1322-1532). Doniosłe znaczenie dla Kościoła w Polsce mają odnośne postanowienia II Polskiego Synodu Plenarnego w rozdziale „Liturgia po Soborze Watykańskim II”.
Wskazania duszpasterskie na Rok Eucharystii w diecezji toruńskiej, wypracowane z pomocą Wydziału Duszpasterskiego, Kolegium Księży Dziekanów i Diecezjalnej Rady Duszpasterskiej, wyznaczają kierunki zadań dla całej diecezji i poszczególnych wspólnot parafialnych. Na podstawie tych wskazań, duszpasterze parafialni, wspólnie z Parafialną Radą Duszpasterską, określą własne zadania do realizacji, uwzględniając w nich sytuacje i potrzeby lokalne. Trzeba, aby wszystkie działania duszpasterskie Roku Eucharystii prowadziły do najgłębszych pragnień i modlitwy wspólnot kościelnych naszej diecezji: „Zostań z nami, Panie, gdyż ma się ku wieczorowi” (Łk 24, 29). Niech te słowa staną się przewodnim hasłem całej aktywności duszpasterskiej Roku Pańskiego 2005.

I FORMACJA

1. Formacja prezbiterów
„Kapłani, którzy każdego dnia powtarzacie słowa konsekracji i jesteście świadkami i głosicielami wielkiego cudu miłości dokonującego się w waszych rękach, otwórzcie się na łaskę tego szczególnego Roku, celebrując codziennie Mszę św. z radością i gorliwością pierwszej waszej Mszy i chętnie spędzając czas na modlitwie przed tabernakulum” (Mane nobiscum Domine, 30).
Każdy kapłan winien z uwagą przeczytać oraz przemyśleć dokumenty Kościoła na Rok Eucharystii. Mają być one również przedmiotem wspólnej refleksji podczas formacyjnych spotkań kapłanów w dekanatach.
Prezbiterzy zrewidują swoją pobożność eucharystyczną, która wyraża się poprzez modlitewne przygotowanie do Mszy św. (praeparatio ad Missam) i dziękczynienie po celebracji eucharystycznej (gratiarum actio post Missam), pobożne sprawowanie Najświętszej Ofiary według wskazań Kościoła (Ogólne Wprowadzenie do Mszału Rzymskiego, 3 wyd.), osobiste adoracje Najświętszego Sakramentu, troskę o właściwy stan tabernakulum, ołtarza, ksiąg liturgicznych, szat, paramentów etc.
W zakresie własnej formacji duszpasterskiej prezbiterzy przemyślą i zaplanują swój udział w realizacji zadań Roku Eucharystii.

2. Formacja kandydatów do kapłaństwa
„W życiu seminaryjnym próbujcie doświadczać tego, jak słodko jest nie tylko każdego dnia uczestniczyć we Mszy św., ale także spędzać dłuższe chwile na dialogu z Jezusem Eucharystią” (Mane nobiscum Domine, 30).
Rok Eucharystii niesie wyzwanie, by pogłębiać więź łączącą formację teologiczną z doświadczeniem eucharystycznym w celu osiągnięcia większego stopnia interioryzacji.
Szczególne znaczenie w formacji seminaryjnej ma poznanie teologii liturgicznej na bazie obrzędów i tekstów celebracji eucharystycznej. Rok Eucharystii uwrażliwia także na poznawanie konkretnych obrzędów Mszy, części Mszału oraz norm określających sprawowanie Eucharystii.
Pełniący funkcje liturgiczne (diakon, akolita, lektor i in.) są wezwani do pogłębienia znajomości swoich zadań i ćwiczenia się w nich w duchu umiłowania liturgii.
Wyrazem pobożności eucharystycznej jest strefa ciszy wokół kaplicy, a także osobiste wyciszenie się przed Mszą św.
W czasie pobytu poza seminarium (np. wakacje, przerwy semestralne) należy dołożyć wszelkich starań, by każdego dnia uczestniczyć we Mszy św. i nawiedzić Najświętszy Sakrament.

3. Formacja osób konsekrowanych
„Wy, konsekrowani i konsekrowane, na mocy samej waszej konsekracji powołani do dłuższych chwil kontemplacji, pamiętajcie, że Jezus w tabernakulum czeka na was, na waszą obecność przy Nim, ażeby napełniać wasze serca tym głębokim doświadczeniem swej przyjaźni, która jedna tylko może nadawać sens i pełnię waszemu życiu” (Mane nobiscum Domine, 30).
Konkretne wskazania dla osób konsekrowanych na Rok Eucharystii podaje instrukcja Kongregacji Kultu Bożego Rok Eucharystii. Sugestie i propozycje w nr. 37.

4. Formacja katechetów
W stałej formacji katechetów świeckich, pełniących ważne zadanie przekazywania słowa Bożego, istotnym wskazaniem są słowa mówiące o trwaniu „w nauce apostolskiej i we wspólnocie, na łamaniu chleba i modlitwie” (Dz 2, 42). Trwanie w nauce apostolskiej, przekazywanej drogą katechezy, łączy się ściśle z trwaniem na łamaniu chleba, czyli z Eucharystią.
Rok Eucharystii stawia katechetom wyzwanie, by zgłębiali słowo Boże i naukę Kościoła o Eucharystii, pogłębiali w sobie życie eucharystyczne i dawali świadectwo tego życia wobec katechizowanych.
Istotne znaczenie dla tego świadectwa ma czynne uczestnictwo katechety w niedzielnej Mszy św.

5. Formacja służb liturgicznych
Szczególne funkcje liturgiczne w parafii pełnią: akolita, lektor, ministranci, psałterzysta, chór, kantor, zakrystianin, komentator, zbierający ofiary w kościele. Jest sprawą ważną, by wszyscy na nowo, zgodnie z przepisami Kościoła (OWMR, nr 98-107), zapoznali się ze swoimi zadaniami w liturgii.
W formacji poszczególnych służb liturgicznych należy pogłębić znajomość obrzędów celebracji eucharystycznej, jak też znaczenia Eucharystii w życiu Kościoła. Służyć temu mogą spotkania formacyjne oraz rekolekcje (np. organistów, lektorów, ministrantów).

6. Formacja w stowarzyszeniach, ruchach i konfraterniach
W życiu wspólnot kościelnych Eucharystia jest fundamentem tej jedności, która charakteryzuje poszczególne wspólnoty. Rok Eucharystii stwarza szczególną okazję, by każda wspólnota odkryła na nowo korzenie swej jedności w tym pierwotnym źródle.
Wspólnoty przyczyniają się do budowania i żywotności Kościoła. Ich związek z Kościołem przejawia się udziałem w niedzielnych Mszach własnych parafii.
Rok Eucharystii zachęca do poświęcenia dłuższego czasu na adorację eucharystyczną, a także do katechetycznego i mistagogicznego pogłębiania Eucharystii we wspólnotach kościelnych.
Istnieją konfraternie i stowarzyszenia, których nazwa bezpośrednio nawiązuje do Najświętszego Sakramentu i pobożności eucharystycznej. Pogłębiając swoją duchowość, mają one okazję do rozwinięcia apostolatu eucharystycznego.
List apostolski Rosarium Virginis Mariae dopomógł w przezwyciężeniu wizji Różańca jako modlitwy wyłącznie maryjnej i zachęcił do zwrócenia uwagi na jego głęboki wymiar chrystologiczny. Różaniec to kontemplowanie tajemnic Chrystusa oczami i sercem Maryi, w łączności z Nią i za Jej przykładem. Jest nowym zadaniem dla Kół Żywego Różańca, by w Roku Eucharystii odkrywały ten wymiar modlitwy różańcowej, zwłaszcza przyswajając sobie bogactwo tajemnic światła, a wśród nich tajemnicę ustanowienia Eucharystii. Formacja w Kołach Żywego Różańca powinna prowadzić do adoracji Jezusa Eucharystycznego.
Podobne zadanie formacyjne stawia Rok Eucharystii grupom pielgrzymkowym do sanktuariów maryjnych. Punkt ciężkości w ich formacji wyraża się słowami „przez Maryję do Jezusa”.

II KATECHEZA

1. Katechezy sakramentalne
Eucharystia znajduje się w samym centrum życia sakramentalnego. Rzuca ona światło na pozostałe sakramenty i stanowi niejako ich zwornik. Sama forma obrzędu przewiduje lub poleca, ażeby sakramenty - z wyjątkiem pokuty - były lub mogły być włączone w celebrację Eucharystii. Dlatego w katechezach przedsakramentalnych należy uwzględniać związek udzielanego sakramentu z Eucharystią. Jest to okazja do katechezy o znaczeniu Eucharystii dla całego życia chrześcijańskiego.
Należy zadbać, by przystąpili do Komunii św. rodzice tych dzieci, które otrzymują chrzest lub przyjmują Pierwszą Komunię św., a także rodzice młodych z okazji ich bierzmowania lub zawarcia sakramentalnego małżeństwa. Dotyczy to również rodziców chrzestnych oraz świadków bierzmowania i małżeństwa.

2. Katechezy dla dorosłych
Duszpasterze wygłoszą cykl katechez o Eucharystii dla osób dorosłych.
Zaleca się katechezy mistagogiczne, czyli wprowadzenie do sprawowania Tajemnicy, pogłębione przez wyjaśnianie obrzędów i modlitw eucharystycznych. Okazją do tego mogą być niedzielne zgromadzenia wiernych, jak też nabożeństwa w inne dni, gdy gromadzi się w kościele większa liczba osób. Zadbać należy o przystępną formę głoszenia katechezy i odpowiedni czas (np. kilka minut przed rozpoczęciem celebracji).

3. Katechezy szkolne
Proboszczowie razem z katechetami wyznaczą tematy katechez o Eucharystii dla dzieci i młodzieży szkolnej, odpowiednio do ich poziomu i w łączności z programem dydaktycznym dla poszczególnych klas.
Rok Eucharystii może zaznaczyć się w katechezie szkolnej poprzez różne pomoce i wydarzenia (np. gazetki, konkursy, nowe pieśni, utworzenie Szkolnego Koła Caritas).

III ŻYCIE LITURGICZNE

1. Studium zasad liturgicznych
„Należy intensywnie rozwijać prawdziwą „mistagogię liturgiczną” z czynnym udziałem wszystkich wiernych - każdego na należnym mu miejscu - w świętych czynnościach, szczególnie w Eucharystii” (Ecclesia in Europa, 73).
„Konkretnym wkładem tego Roku Eucharystii mogłoby być solidne przestudiowanie we wszystkich wspólnotach parafialnych Wprowadzenia Ogólnego do Mszału Rzymskiego. Uprzywilejowaną drogą, wprowadzającą nas w tajemnicę zbawienia dokonującą się w świętych znakach jest następnie wierne trzymanie się kolejnych okresów Roku liturgicznego” (Mane nobiscum Domine, 27).
Gruntowne studium norm liturgicznych służy wiernemu przestrzeganiu tych zasad, zwłaszcza podczas sprawowania Eucharystii. „Również w naszych czasach posłuszeństwo normom liturgicznym powinno być na nowo odkryte i docenione jako odbicie i świadectwo Kościoła jedynego i powszechnego, uobecnionego w każdej celebracji Eucharystii. Kapłan, który wiernie sprawuje Mszę św. według norm liturgicznych, oraz wspólnota, która się do nich dostosowuje, ukazują w sposób dyskretny, lecz wymowny swą miłość do Kościoła” (Ecclesia de Eucharistia, 52).

2. Miejsce celebracji
W świetle zasad OWMR 288-318 należy zrewidować urządzenie i wystrój kościoła do sprawowania Eucharystii.
Szczególnej uwagi wymaga urządzenie i wystrój prezbiterium, zwłaszcza ołtarza, ambony i miejsca przewodniczenia celebransa (OWMR 295-310), a także miejsce przechowywania Najświętszej Eucharystii (OWMR 314-317).

3. Zgromadzenie liturgiczne
Rok Eucharystii jest nowym wezwaniem do „pełnego, świadomego, czynnego” udziału w celebracji eucharystycznej.
Według wskazania II Polskiego Synodu Plenarnego należy zadbać o ustanowienie stałych posług akolity i lektora. „Mężczyźni świeccy, którzy ukończyli przynajmniej 25 lat, cieszą się dobrą opinią, posiadają odpowiednie przymioty i są przygotowani do swoich zadań poprzez odpowiednią formację, mogą być przyjęci do posługi stałego akolity. Posługę lektora można udzielać w wieku wcześniejszym. Do posługi nadzwyczajnego szafarza Komunii św. mogą być dopuszczone inne osoby, w zależności od potrzeb poszczególnych wspólnot kościelnych” (II PSP, Liturgia Kościoła po Soborze Watykańskim II, 84).
Rok Eucharystii skłania także do nowego naboru kandydatów na pełniących służby liturgiczne (ministranci, schola, psałterzysta, komentator).

4. Dynamizm celebracji
Każdą celebrację liturgiczną należy starannie przygotować przy zgodnym współudziale wszystkich zainteresowanych oraz użyciu Mszału i innych ksiąg liturgicznych, tak co do strony obrzędowej, jak i spraw duszpasterskich, czy muzyki (por. OWMR, 111).
Parafialny zespół liturgiczny „powinien wspierać duszpasterzy w organizacji liturgii i nabożeństw, w doborze śpiewów oraz w określeniu tematu i treści homilii uwzględniającej potrzeby wspólnoty” (II PSP, Liturgia Kościoła po Soborze Watykańskim II, 83).
Wszyscy kapłani wezwani są „do korzystania z całego bogactwa Mszału, różnych modlitw eucharystycznych, Mszy wotywnych, formuł aktów pokutnych i błogosławieństw” (tamże, 88).
Sobór Watykański II zalecił celebransowi głoszenie homilii jako integralnej części samej liturgii, tak żeby w niej objaśniać Słowo Boże i aktualizować je dla potrzeb życia chrześcijańskiego. „Po 40 latach od Soboru Rok Eucharystii może stanowić dla chrześcijańskich wspólnot doskonałą okazję zweryfikowania tego punktu” (Mane nobiscum Domine, 13). Celebrujący Eucharystię powinien dbać o zachowanie równowagi pomiędzy liturgią słowa a liturgią eucharystyczną, zachowując proporcję czasową homilii niedzielnej i w dni powszednie (por. II PSP, Liturgia Kościoła po Soborze Watykańskim II, 90).
Podczas celebracji eucharystycznej wykonuje się tylko pieśni przeznaczone na użytek liturgiczny, zwłaszcza wyrażające treści sprawowanej Tajemnicy i święta.
Wiara Kościoła w Tajemnicę eucharystyczną wyraża się nie tylko poprzez potrzebę wewnętrznej postawy pobożności, lecz także przez szereg zewnętrznych wyrazów, mających na celu przywołanie i podkreślenie doniosłości sprawowanego wydarzenia (zob. Ecclesia de Eucharistia, 49). Dlatego na duszpasterzach i wiernych spoczywa stała troska o piękno sprawowania liturgii. Ważną sprawą w tym zakresie jest przestrzeganie norm dotyczących sprzętu, naczyń i szat liturgicznych (OWMR 319-351).

5. Czasy celebracji eucharystycznej
Podczas Roku Eucharystii wspólnoty kościelne odkrywają na nowo znaczenie niedzieli i niedzielnej Mszy św. Dlatego na podstawie listu apostolskiego Dies Domini należy ponownie podjąć ten temat, czyniąc wszystko, by niedzielna Msza św. miała charakter celebracji radosnej, rozbrzmiewającej śpiewem i zachęcającej do uczestnictwa. „W tym roku łaski niech w swym duszpasterskim zaangażowaniu kapłani zwrócą jeszcze większą uwagę na Mszę św. niedzielną, jako na celebrację, podczas której wspólnota parafialna odnajduje się jako jedna społeczność, widząc obecne i normalnie w niej uczestniczące także rozmaite grupy, ruchy i stowarzyszenia” (Mane nobiscum Domine, 23).
Rok Eucharystii uwrażliwia również na głębsze przeżywanie uroczystości i świąt związanych szczególnie z kultem Najświętszego Sakramentu (Wielki Czwartek, uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa). „W tym roku ze szczególną żarliwością należy obchodzić uroczystość Bożego Ciała, z tradycyjną procesją” (Mane nobiscum Domine, 18).
Okazji do zgłębiania tajemnicy Eucharystii dostarczają również święta maryjne i dni liturgicznych wspomnień tych świętych, którzy odznaczali się szczególnym nabożeństwem do Najświętszego Sakramentu. Rok Eucharystii daje okazję odkrycia tych „świadków”, zarówno znanych w Kościele powszechnym, jak też w Kościele lokalnym (bł. Maria Karłowska, bł. ks. Stefan Wincenty Frelichowski).

6. Komunia chorych i Wiatyk
Regularne i częste zanoszenie Eucharystii chorym winno być przejawem zwykłej troski pasterza i wspólnoty o cierpiących członków Ciała Chrystusowego. Należy dbać o to, aby chorzy mogli przynajmniej raz w miesiącu przystąpić do sakramentu pokuty i pojednania oraz wzmocnić się Ciałem Pańskim (II PSP, Liturgia Kościoła po Soborze Watykańskim II, 99).
W razie potrzeby duszpasterze mogą, zgodnie z prawem, sprawować Eucharystię w domach chorych (II PSP, tamże).

7. Celebracja eucharystyczna a Liturgia Godzin
Liturgia Godzin najlepiej przygotowuje do owocnego sprawowania Eucharystii oraz ożywia i umacnia odpowiednie usposobienie, jak wiarę, nadzieję i miłość, pobożność i ducha ofiary (zob. OWLG, 12). Dlatego, jeżeli pozwalają na to okoliczności, w celebracji wspólnotowej można ściślej połączyć jedną z Godzin - Jutrznię, Modlitwę w ciągu dnia lub Nieszpory - ze Mszą św., zgodnie z obowiązującymi normami (OWLG, 93-97).
Zaleca się również sprawowanie Nieszporów po wieczornej Mszy św. w niedzielę jako wyraz szczególnego dziękczynienia za cały dzień Pański, przede wszystkim za dar Eucharystii (zob. II PSP, Liturgia Kościoła po Soborze Watykańskim II, 134).

8. Adoracja Najświętszego Sakramentu
„Adoracja eucharystyczna poza Mszą niech w tym roku stanie się szczególnym obowiązkiem poszczególnych wspólnot parafialnych i zakonnych. Pozostawajmy długi czas na kolanach przed Jezusem obecnym w Eucharystii, naszą wiarą i miłością wynagradzając zaniedbania, zapomnienia czy wręcz zniewagi, których Zbawiciel nasz musi doznawać w tak wielu rejonach świata” (Mane nobiscum Domine, 18).
Trwanie przed Jezusem obecnym w Najświętszym Sakramencie powinno umacniać więź z Nim, usposabiać do owocnego sprawowania Eucharystii oraz przedłużać wzbudzane przez nią postawy kultowe i egzystencjalne.
Rok Eucharystii służy ożywieniu różnych form adoracji:
- zwykłego nawiedzenia Najświętszego Sakramentu w tabernakulum i modlitwy w milczeniu;
- nawiedzenia i uwielbienia Najświętszego Sakramentu, wystawionego w monstrancji lub puszce;
- uczestnictwa w 40-godzinnym nabożeństwie lub dniu eucharystycznym, angażującym całą wspólnotę parafialną czy zakonną.
Wspólnotowa adoracja Najświętszego Sakramentu winna odbywać się w każdej parafii raz w miesiącu w ustalonym dniu, np. w pierwszy czwartek, piątek lub niedzielę. Zaleca się godzinną adorację w ciągu tygodnia (zob. II PSP, Liturgia Kościoła po Soborze Watykańskim II, 100).
Podczas trwania wystawienia Najświętszego Sakramentu należy zawsze przeznaczyć czas na śpiew, modlitwy wspólne i medytację (zob. II PSP, tamże, 102).
Duszpasterze uwrażliwią wiernych, że duch adoracji wyraża się pełnym czci milczeniem w kościele, przyklękaniem i klęczeniem przed tabernakulum oraz uchyleniem nakrycia głowy lub przeżegnaniem się przed świątynią. Znakiem wiary jest także zwyczaj przyklękania, kiedy Najświętsze Postacie zanoszone są chorym.

IV DUCHOWOŚĆ EUCHARYSTYCZNA

1. Eucharystia programem życia
Rok Eucharystii przyniesie spodziewane owoce, gdy wspólnoty kościelne odkryją w niej na nowo źródło i szczyt życia chrześcijańskiego. Trzeba zatem ukierunkować działalność duszpasterską na pogłębienie duchowości eucharystycznej.
Postawy eucharystyczne, których uczą święte obrzędy, powinny być utrwalane w życiu duchowym jako program życia chrześcijańskiego. Eucharystia uczy słuchania Słowa Bożego, nawrócenia, ofiary, dziękczynienia, adoracji, radości, milczenia.
Te osoby, które z ważnych powodów nie mogą uczestniczyć w Eucharystii lub przyjąć Chrystusa w Komunii św., powinny pamiętać o tym, że istnieje możliwość otwierania swojego serca dla Jezusa w tzw. komunii duchowej.

2. Jedność kościelna
Eucharystia jest źródłem jedności Kościoła: „Ponieważ jeden jest chleb, przeto my, liczni, tworzymy jedno ciało. Wszyscy bowiem bierzemy z tego samego chleba” (1 Kor 10,17). Jest to komunia hierarchiczna, oparta na świadomości różnych ról i posług, a także komunia braterska, utwierdzana przez „duchowość wspólnotową”, którą cechują uczucia wzajemnego otwarcia, przywiązania, zrozumienia i przebaczenia (zob. Mane nobiscum Domine, 19-21). Rok Eucharystii stanowi wezwanie dla każdej wspólnoty kościelnej, przede wszystkim w wymiarze parafii, by odnowiła swoją świadomość, że jest wspólnotą braterską, którą ożywia „jeden Duch i jedno serce” (Dz 4, 32).
Jednym z głównych zadań Roku Eucharystii jest pogłębianie duchowości komunii. W praktyce oznacza to zdolność odczuwania więzi ze wszystkimi członkami wspólnoty kościelnej, co pozwala dzielić ich pragnienia i cierpienia, odgadywać ich pragnienia i zaspokajać ich potrzeby, ofiarowywać każdemu z nich swoją prawdziwą głęboką przyjaźń. Duchowość komunii to także zdolność dostrzegania w drugim człowieku przede wszystkim tego, co jest w nim pozytywne. Duchowość komunii to wreszcie umiejętność wzajemnego „noszenia brzemion” (por. Gal 6, 2) i odrzucania pokus egoizmu, rywalizacji, bezwzględnego dążenia do kariery, nieufności, zazdrości (por. Novo millennio ineunte, 43).
Wspólnota eucharystyczna, zwołana Słowem Bożym, zdolna jest dzielić się z innymi nie tylko dobrami duchowymi (zob. Dz 2, 42-47; 4, 32-35). „W tym Roku Eucharystii Pan zaprasza nas do jak największego zbliżenia się do tego ideału” (Mane nobiscum Domine, 22).
Z komunii wewnątrzkościelnej bierze początek postawa miłosierdzia, skłaniająca do podejmowania dziękczynnej i konkretnej miłości wobec każdego człowieka. Rok Eucharystii stanowi zatem nowy bodziec do świadectwa miłosierdzia, zwłaszcza wobec najbardziej potrzebujących pomocy. „Potrzebna jest dziś nowa „wyobraźnia miłosierdzia”, której przejawem będzie nie tyle i nie tylko skuteczność pomocy, ale zdolność bycia bliźnim dla cierpiącego człowieka, solidaryzowania się z nim, tak aby gest pomocy nie był odczuwany jako poniżająca jałmużna, ale jako świadectwo braterskiej wspólnoty dóbr” (Novo millennio ineunte, 50).

3. Postawa apostolska
Eucharystia jest źródłem i jednocześnie szczytem całej ewangelizacji, ponieważ jej celem jest zjednoczenie ludzi z Chrystusem, a w Nim z Ojcem i Duchem Świętym” (Ecclesia de Eucharistia, 22). Ważnym elementem duchowości eucharystycznej jest zatem postawa apostolska i misyjna, która w Roku Eucharystii powinna zostać umocniona i pogłębiona. „W rozesłaniu na zakończenie Mszy należy widzieć zadanie, które chrześcijanina przynagla do angażowania się w głoszenie Ewangelii i budzenie ducha chrześcijańskiego w społeczeństwie” (Mane nobiscum Domine, 24).
„W tym Roku Eucharystii od chrześcijan oczekuje się dawania z większą mocą świadectwa obecności Boga w świecie. Nie bójmy się mówić o Bogu i z podniesionym czołem nosić znaki wiary. „Kultura Eucharystii” służy krzewieniu kultury dialogu, który znajduje w niej siłę i pokarm. Myli się ten, kto utrzymuje, że publiczne przyznawanie się do wiary może naruszać słuszną autonomię państwa i instytucji świeckich, albo rodzić wręcz postawę nietolerancji” (Mane nobiscum Domine, 26).
Rok Eucharystii zachęca do udziału w formacji ewangelizacyjnej, jaką prowadzi Szkoła Nowej Ewangelizacji naszej diecezji. Na duszpasterzach spoczywa zadanie organizowania w parafii kursów ewangelizacyjnych różnych stopni, by kształtować wiernych świeckich na świadomych świadków i głosicieli Ewangelii w ich środowiskach życia i pracy.

V OBCHODY ROKU EUCHARYSTII

1. Diecezja
W wymiarze diecezjalnym szczególnym wydarzeniem Roku Eucharystii będą „Msze stacyjne” z udziałem biskupa.
Wydział Duszpasterski Kurii Diecezjalnej zorganizuje rekolekcje o tematyce eucharystycznej w Diecezjalnym Centrum Kultury (Zamek Bierzgłowski).
Duszpasterze diecezjalni, odpowiedzialni za poszczególne środowiska duszpasterskie, zorganizują dla nich eucharystyczne dni skupienia.
Odbędą się następujące spotkania i celebracje eucharystyczne:
- Eucharystyczne Święto Osób Konsekrowanych (2 lutego - katedra toruńska),
- Eucharystyczne Święto Młodych (20 marca - katedra toruńska),
- Eucharystyczne Święto Kapłanów (24 marca - katedra toruńska),
- Eucharystyczne Święto Caritas Diecezji Toruńskiej (9 kwietnia - Sanktuarium Miłosierdzia Bożego w Toruniu),
- Eucharystyczne Święto Ruchów i Stowarzyszeń Katolickich (14 maja - kościół pw. Ducha Świętego w Toruniu),
- Eucharystyczny Dzień Chorych (16 maja - Sanktuarium Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Toruniu oraz Matki Bożej Łąkowskiej w Nowym Mieście Lubawskim),
- Eucharystyczne Święto Ministrantów i Lektorów (21 maja - Brodnica - Matki Bożej Fatimskiej; 29 czerwca - Chełmno - Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny; 10 września - Toruń - św. Maksymiliana),
- Eucharystyczny Dzień Dziecka (1 czerwca - Lubawa, Chełmża),
- Eucharystyczne Święto Wspólnot Żywego Różańca (5 sierpnia - Lisewo),
- Eucharystyczne Święto Rodzin (20 sierpnia - Sanktuarium w Wąbrzeźnie),
- Zakończenie Roku Eucharystii (29 października - katedra toruńska i kolegiata grudziądzka).

2. Parafia
Każda parafia określi własny dzień obchodów Roku Eucharystii. Do przygotowania programu tego dnia należy włączyć zwłaszcza Parafialną Radę Duszpasterską oraz miejscowe wspólnoty, ruchy i stowarzyszenia. W programie wypada uwzględnić nie tylko część liturgiczną, ale także wspólnotowe świętowanie parafii, czyli festyn połączony z agapą. Czasem odpowiednim na zorganizowanie tego dnia może być oktawa Bożego Ciała.
Rok Eucharystii powinien zaznaczyć się licznym uczestnictwem wiernych w procesji Bożego Ciała. Duszpasterze dołożą starań, by w tym roku przygotować nowy wystrój ołtarzy na trasie procesji oraz włączyć w procesję dzieci pierwszokomunijne i młodzież przyjmującą sakrament bierzmowania, a także miejscowe zespoły śpiewacze i orkiestrę.
Okazją do pogłębienia postaw adoracji Najświętszego Sakramentu jest dzień eucharystyczny w parafii, który powinien być przygotowany starannie z udziałem Rady Duszpasterskiej i wspólnotami modlitewnymi.
Rok Eucharystii w życiu ludzi chorych zaznaczy się zwłaszcza w parafialnych obchodach Dnia Chorych. Zaleca się udzielenie błogosławieństwa Najświętszym Sakramentem każdemu z chorych podczas nabożeństwa w kościele oraz zaniesienie Komunii św. chorym przebywającym w domach.
Rocznica poświęcenia własnego kościoła jest okazją do zapoznania wiernych z jego historią i znaczeniem tego wszystkiego, co się w nim znajduje: tabernakulum, ambona, naczynia, ikonografia, witraże etc.

3. Sanktuaria
Rok Eucharystii dotyczy bezpośrednio również sanktuariów, które dostarczają wiernym wielu środków zbawienia przez głoszenie Słowa Bożego, należyte sprawowanie liturgii, zwłaszcza Eucharystii, i sakramentu pokuty oraz rozwijanie zatwierdzonych form pobożności ludowej. Kustosze sanktuariów zadbają o to, by w oparciu o specyficzny charakter kultu danego sanktuarium dopomagać pielgrzymom w przeżyciu głębokiego spotkania z Chrystusem.
Należy łączyć ściśle kult Najświętszej Maryi Panny i świętych z głęboką pobożnością eucharystyczną. W tym roku kazania i katechezy głoszone pielgrzymom w sanktuariach powinny dotyczyć Eucharystii i duchowości eucharystycznej. Odpowiedzialni za sanktuaria stworzą możliwości modlitwy przed Najświętszym Sakramentem i zorganizują chwile adoracji wspólnotowej.