Kult Najświętszego Sakramentu

Kościół naucza, że Chrystus jest obecny w swoim Ciele i Krwi pod postacią chleba także poza Mszą św. w Najświętszym Sakramencie. „Ty, Panie wszechrzeczy, niczego nie potrzebujący chciałeś przez ten Sakrament wśród nas zamieszkać” (por. Tomasz à Kempis, Naśladowanie Chrystusa). Jezusowi utajonemu w Najświętszym Sakramencie ołtarza należy się z naszej strony pamięć, miłość, cześć i uwielbienie. Mówi o tym Katechizm Kościoła Katolickiego: „Ponieważ w sakramencie Ołtarza obecny jest sam Chrystus, należy Go czcić kultem adoracji. Nawiedzenie Najświętszego Sakramentu jest dowodem wdzięczności, poręką miłości i obowiązkiem należnej czci względem Chrystusa Pana” (KKK 1480).
Ojciec Święty w swojej ostatniej książce Wstańcie, chodźmy opisuje okoliczności otrzymania swojej nominacji biskupiej. Był wtedy z młodzieżą akademicką na jeziorach mazurskich. Wezwany do Warszawy na rozmowę z Księdzem Prymasem został zaskoczony wiadomością, iż Ojciec Święty mianuje go biskupem pomocniczym w Krakowie. Ks. Karol Wojtyła bronił się, mówiąc, że jest za młody, ma dopiero 38 lat. W odpowiedzi usłyszał od Księdza Prymasa, że z tej słabości szybko się wyleczy. Po audiencji u Prymasa udał się do kaplicy Sióstr Urszulanek i tam, czekając na nocny pociąg do Krakowa, długo się modlił przed Najświętszym Sakramentem.
Siostry opowiadały, że leżał krzyżem, a proszony na kolację podziękował, chcąc dalej trwać przy Jezusie Eucharystycznym, w tym tak ważnym momencie swego życia. Wiedział, że tylko Jezus swą łaską może mu pomóc w podołaniu w biskupim powołaniu.
W encyklice O Eucharystii w życiu Kościoła Ojciec Święty podkreśla potrzebę czci Najświętszego Sakramentu: „Kult, jakim otaczana jest Eucharystia poza Mszą św., ma nieocenioną wartość w życiu Kościoła. Jest on ściśle związany ze sprawowaniem Ofiary eucharystycznej”. Sam temu daje przykład, mówiąc: „Aby żyć Eucharystią, trzeba poświęcić wiele czasu adoracji Najświętszego Sakramentu; ja sam czynię to codziennie, czerpiąc z tego doświadczenia siłę, pociechę i wsparcie” (List Ojca Świętego na Wielki Czwartek 2004 r.).
W naszym życiu chrześcijańskim kult Jezusa Eucharystycznego możemy wyrażać przez nawiedzenie Najświętszego Sakramentu w kościele, wyrażając Mu naszą wiarę w Jego obecność, miłość, cześć i zaufanie. Podczas wystawienia Najświętszego Sakramentu wskazana jest dłuższa adoracja.
Św. Jan Vianney, proboszcz małej, wiejskiej parafii w Ars, zauważył, że pewien jego parafianin często przebywa w kościele, siedząc w ławce, nic nie robiąc. Na pytanie proboszcza, co wtedy czyni, odpowiedział: „Patrzę na Pana Jezusa, a Pan Jezus patrzy na mnie”. Było to prawdziwe nawiedzenie Najświętszego Sakramentu i doskonała kontemplacja Oblicza Jezusowego.
Mówiąc o czci oddawanej Jezusowi w Najświętszym Sakramencie, nie sposób pominąć święta Bożego Ciała. Ma ono u nas wiekową tradycję i jest związane z naszą polską tożsamością narodową, czego nie ma u innych narodów. Jest to święto publicznego wyznania wiary, radości i wdzięczności Jezusowi ukrytemu w Hostii św. Chrystus wychodzi z kościołów do ludzi, na nasze ulice i drogi, a rzesze wiernych śpiewają:
„Tobie cześć, chwała, nasz wieczny Panie,
na wieki wieków niech nie ustanie”.
To święto głosi, że Chrystus chce być z nami, z ludźmi, i chce, abyśmy się do Niego przyznawali. Bo nie można wiary i czci Boga zamykać w murach kościelnych, a religii uważać za sprawę prywatną - czego chcą środowiska liberalno-ateistyczne.
Żadne inne święto nie wymaga takiej współpracy ludzi (ołtarze, procesja), co Boże Ciało. Dlatego uroczystości tej winniśmy pilnie strzec i dbać, by była ona nie tylko pięknym, zewnętrznym widowiskiem, ale oddawaniem czci Ofierze Paschalnej Pana połączonej z Komunią św.
Na koniec jeszcze jedna rzecz związana z kultem Eucharystii. W kościołach, gdzie czczone są obrazy Matki Bożej umieszczone w bocznych nawach lub ołtarzach, można zaobserwować fakt, że wierni przychodzący do kościoła na krótką modlitwę, kierują swe kroki wprost przed obraz Matki Bożej, nie zwracając wcale uwagi na obecność żywego i prawdziwego Chrystusa w tabernakulum. Tak jest w katedrze i innych kościołach. Bóg zapewne przyjmuje modlitwy tam zanoszone i tego nie można kontestować. Ale w Roku Eucharystii powinniśmy ożywić kult Najświętszego Sakramentu i o niego gorliwiej zadbać.
Mistyczka Gabriela Bossis usłyszała słowa Pana Jezusa: „Zajmij się miłowaniem Mnie... Żaden sierota nie jest tak opuszczony jak Ja”. Maryja, która chce nas prowadzić do Chrystusa, także utajonego w tabernakulum, będzie nam w tym pomagała.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Drodzy bracia i siostry, W ostatnich katechezach widzieliśmy, jak czytanie i rozważanie Pisma Świętego w modlitwie osobistej i wspólnotowej otwierają na słuchanie Boga, który do nas mówi i rozbudzają światło, aby zrozumieć teraźniejszość. Dzisiaj chciałbym mówić o świadectwie i modlitwie pierwszego męczennika Kościoła, św. Szczepana, jednego z siedmiu wybranych do posługi miłości względem potrzebujących. W chwili jego męczeństwa, opowiedzianej w Dziejach Apostolskich, ujawnia się po raz kolejny owocny związek między Słowem Bożym a modlitwą. Szczepan został doprowadzony przed trybunał, przed Sanhedryn, gdzie oskarżono go, iż mówił, że „Jezus Nazarejczyk zburzy...[świątynię] i pozmienia zwyczaje, które nam Mojżesz przekazał” (Dz 6, 14). Jezus podczas swego życia publicznego rzeczywiście zapowiadał zniszczenie świątyni Jerozolimskiej: „Zburzcie tę świątynię, a Ja w trzech dniach wzniosę ją na nowo” (J 2,19). Jednakże, jak zauważył św. Jan Ewangelista, „On zaś mówił o świątyni swego ciała. Gdy więc zmartwychwstał, przypomnieli sobie uczniowie Jego, że to powiedział, i uwierzyli Pismu i słowu, które wyrzekł Jezus” (J, 21-22). Mowa Szczepana przed trybunałem, najdłuższa w Dziejach Apostolskich, rozwija się właśnie na bazie tego proroctwa Jezusa, który jako nowa świątynia inauguruje nowy kult i zastępuje ofiary starożytne ofiarą składaną z samego siebie na krzyżu. Szczepan pragnie ukazać, jak bardzo bezpodstawne jest skierowane przeciw niemu oskarżenie, jakoby obalał Prawo Mojżesza i wyjaśnia swoją wizję historii zbawienia, przymierza między Bogiem a człowiekiem. Odczytuje w ten sposób na nowo cały opis biblijny, itinerarium zawarte w Piśmie Świętym, aby ukazać, że prowadzi ono do „miejsca” ostatecznej obecności Boga, jakim jest Jezus Chrystus, a zwłaszcza Jego męka, śmierć i Zmartwychwstanie. W tej perspektywie Szczepan odczytuje też swoje bycie uczniem Jezusa, naśladując Go aż do męczeństwa. Rozważanie Pisma Świętego pozwala mu w ten sposób zrozumieć jego misję, jego życie, chwilę obecną. Prowadzi go w tym światło Ducha Świętego, jego osobista, głęboka relacja z Panem, tak bardzo, że członkowie Sanhedrynu zobaczyli jego twarz „podobną do oblicza anioła” (Dz 6, 15). Taki znak Bożej pomocy, przypomina promieniejące oblicze Mojżesza, gdy zstępował z góry Synaj po spotkaniu z Bogiem (por. Wj 34,29-35; 2 Kor 3,7-8). W swojej mowie Szczepan wychodzi od powołania Abrahama, pielgrzyma do ziemi wskazanej przez Boga, którą posiadał jedynie na poziomie obietnicy. Następnie przechodzi do Józefa, sprzedanego przez braci, którego jednak Bóg wspierał i uwolnił, aby dojść do Mojżesza, który staje się narzędziem Boga, aby wyzwolić swój naród, ale napotyka również wielokrotnie odrzucenie swego własnego ludu. W tych wydarzeniach, opisywanych przez Pismo Święte, w które Szczepan jest, jak się okazuje religijnie zasłuchany, zawsze ujawnia się Bóg, który niestrudzenie wychodzi człowiekowi naprzeciw, pomimo, że często napotyka uparty sprzeciw, i to zarówno w przeszłości, w chwili obecnej jak i w przyszłości. W tym wszystkim widzi on zapowiedź sprawy samego Jezusa, Syna Bożego, który stał się ciałem, który - tak jak starożytni Ojcowie - napotyka przeszkody, odrzucenie, śmierć. Szczepan odwołuje się zatem do Jozuego, Dawida i Salomona, powiązanych z budową świątyni Jerozolimskiej i kończy słowami proroka Izajasza (66, 1-2): „Niebiosa są moim tronem, a ziemia podnóżkiem nóg moich. Jakiż to dom możecie Mi wystawić i jakież miejsce dać Mi na mieszkanie? Przecież moja ręka to wszystko uczyniła” (Dz 7,49-50). W swoim rozważaniu na temat działania Boga w historii zbawienia, zwracając szczególną uwagę na odwieczną pokusę odrzucenia Boga i Jego działania, stwierdza on, że Jezus jest Sprawiedliwym zapowiadanym przez proroków; w Nim sam Bóg stał się obecny w sposób wyjątkowy i ostateczny: Jezus jest „miejscem” prawdziwego kultu. Szczepan przez pewien czas nie zaprzecza, że świątynia jest ważna, ale podkreśla, że „Najwyższy jednak nie mieszka w dziełach rąk ludzkich” (Dz 7, 48). Nową, prawdziwą świątynią, w której mieszka Bóg jest Jego Syn, który przyjął ludzkie ciało. To człowieczeństwo Chrystusa, Zmartwychwstałego gromadzi ludy i łączy je w sakramencie Jego Ciała i Krwi. Wyrażenie dotyczące świątyni „nie zbudowanej ludzkimi rękami” znajdujemy także w teologii świętego Pawła i Liście do Hebrajczyków: ciało Jezusa, które przyjął On, aby ofiarować siebie samego jako żertwę ofiarną na zadośćuczynienie za grzechy, jest nową świątynią Boga, miejscem obecności Boga żywego. W Nim Bóg jest człowiekiem, Bóg i świat kontaktują się ze sobą: Jezus bierze na siebie cały grzech ludzkości, aby go wnieść w miłość Boga i aby „spalić” go w tej miłości. Zbliżenie się do krzyża, wejście w komunię z Chrystusem oznacza wejście w to przekształcenie, wejście w kontakt z Bogiem, wejście do prawdziwej świątyni. Życie i mowa Szczepana nieoczekiwanie zostają przerwane wraz z ukamienowaniem, ale właśnie jego męczeństwo jest wypełnieniem jego życia i orędzia: staje się on jedno z Chrystusem. W ten sposób jego rozważanie odnośnie do działania Boga w historii, na temat Słowa Bożego, które w Jezusie znalazło swoje całkowite wypełnienie, staje się uczestnictwem w modlitwie Pana Jezusa na krzyżu. Rzeczywiście woła on przed śmiercią: „Panie Jezu, przyjmij ducha mego!” (Dz 7, 59), przyswajając sobie słowa Psalmu 31,6 i powtarzając ostatnią wypowiedź Jezusa na Kalwarii: „Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mojego” (Łk 23,46); i wreszcie, tak jak Jezus zawołał donośnym głosem wobec tych, którzy go kamienowali: „Panie, nie poczytaj im tego grzechu!” (Dz 7, 60). Zauważamy, że chociaż z jednej strony modlitwa Szczepana podejmuje modlitwę Jezusa, to jest ona skierowana do kogo innego, gdyż jest ona skierowana do samego Pana, to znaczy do Jezusa, którego uwielbionego kontempluje po prawicy Ojca: „Widzę niebo otwarte i Syna Człowieczego, stojącego po prawicy Boga” (w. 56). Drodzy bracia i siostry, świadectwo św. Szczepana daje nam pewne wskazania dla naszej modlitwy i życia. Możemy się pytać: skąd ten pierwszy chrześcijański męczennik czerpał siłę do stawiania czoła swoim prześladowcom i aby dojść do daru z siebie samego? Odpowiedź jest prosta: ze swej relacji z Bogiem, ze swej komunii z Chrystusem, z rozważania Jego historii zbawienia, dostrzegania działania Boga, które swój szczyt osiągnęło w Jezusie Chrystusie. Także nasza modlitwa musi się karmić słuchaniem Słowa Bożego w komunii z Jezusem i Jego Kościołem. Drugi element to ten, że św. Szczepan widzi w dziejach relacji miłości między Bogiem a człowiekiem zapowiedź postaci i misji Jezusa. On - Syn Boży - jest świątynią „nie zbudowaną ludzkimi rękami”, w której obecność Boga stała się tak bliska, że weszła w nasze ludzkie ciało, aby nas doprowadzić do Boga, aby otworzyć nam bramy nieba. Tak więc nasza modlitwa powinna być kontemplacją Jezusa siedzącego po prawicy Boga, Jezusa jako Pana naszego, mojego codziennego życia. W Nim, pod przewodnictwem Ducha Świętego, możemy także i my zwrócić się do Boga, nawiązać realny kontakt z Bogiem, z zaufaniem i zawierzeniem dzieci, które zwracają się do Ojca, który je nieskończenie kocha. Dziękuję. tlum. st (KAI) / Watykan