W pierwszą rocznicę sakry biskupiej

Był to dzień, w którym biskup Wiesław Mering w szczególny sposób dziękował Bogu za lata życia i kapłaństwa, za pierwszy rok posługi biskupiej, za wszystkich ludzi, których spotkał i za tych, którzy wraz z nim wielbili Stwórcę podczas rocznicowej Eucharystii. Msza św. stała się okazją do wyrażenia modlitewnej solidarności i wspólnego dziękczynienia Bogu za dar Osoby Księdza Biskupa i za wszelkie otrzymane łaski poprzez jego pasterską posługę w diecezji włocławskiej. Mszy św. koncelebrowanej przewodniczył bp Wiesław Mering, z którym Najświętszą Ofiarę sprawowali: księża biskupi Stanisław Gębicki i Czesław Lewandowski, kapłani stanowiący Kapitułę Katedralną i pracujący w Kurii Biskupiej, wykładowcy WSD oraz liczni duszpasterze, przybyli na tę uroczystość z terenu całej diecezji. Władze miasta reprezentował prezydent Włocławka Władysław Skrzypek wraz z towarzyszącymi mu osobami. Obecni byli alumni, siostry zakonne, członkowie ruchów i stowarzyszeń działających w Kościele. O swoim Biskupie pamiętali też liczni mieszkańcy Włocławka, ludzie, którzy swojego kontaktu z Kościołem nie ograniczają tylko do udziału w Mszy św. w niedzielę. Przybyli do świątyni po to, by modlić się razem z Pasterzem diecezji w jego intencji i dzielić jego radość. Piękną oprawę muzyczną Liturgii zapewnił chór katedralny pod batutą ks. prał. Józefa Nowaka.
Na progu świątyni bp. Wiesława Meringa powitał proboszcz parafii katedralnej ks. prał. Stanisław Waszczyński, który następnie skierował do wiernych słowo wprowadzające przed Mszą św. Okolicznościową homilię wygłosił bp S. Gębicki. Przypominając zawołanie biskupie Pasterza diecezji „Iustitia, pax et gaudium”, życzył mu kontynuowania rządów diecezją, którego posiewem będą: sprawiedliwość, pokój i radość. Nawiązując do czytań mszalnych ukazał postawę wątpiącego Tomasza, oczekującego wraz z pozostałymi Apostołami w Wieczerniku. Spotkanie Chrystusa doprowadziło go do wyznania, że Chrystus jest Panem i Bogiem. W dalszej części Kaznodzieja mówił o św. Faustynie - Apostołce Bożego Miłosierdzia, po czym nakreślił postawę miłosiernej miłości względem bliźnich, jaką reprezentowała bł. Matka Teresa z Kalkuty.
Wielu wiernych przystąpiło do Stołu Pańskiego. Po Komunii św. Ksiądz Biskup przyjmował życzenia. W imieniu Miasta złożył je prezydent W. Skrzypek. Następnie życzenia złożyli rektor Wyższego Seminarium Duchownego we Włocławku ks. dr hab. Zdzisław Pawlak oraz siostry zakonne, w imieniu których przemówiła s. Barbara Gierłowska ze Zgromadzenia Sióstr Wspólnej Pracy od Niepokalanej Maryi.
Biskup Ordynariusz przemówił przed udzieleniem błogosławieństwa pasterskiego. Wyraził wdzięczność Bogu i ludziom za wszystko, co go w życiu spotkało, podziękował zgromadzonym za obecność i wspólną modlitwę, po czym podzielił się refleksjami dotyczącymi początków jego biskupiej posługi. Ksiądz Biskup nie ukrywał, jak cenne były i są dla niego wskazówki i wsparcie Księży Biskupów, mówił o licznych dowodach ludzkiej życzliwości i serdeczności. Dokonał też krótkiego podsumowania minionego roku, w którym obok osiągnięć i radości były też trudności, a przede wszystkim wiele pracy. Pracy tej nie zabraknie i na następne lata, bp Wiesław Mering pokłada jednak ufność w Panu, iż z Jego przyzwoleniem i przy pomocy ludzi dobrej woli uda się urzeczywistnić wiele zamierzeń.

Dostojnym Księżom Biskupom: Stanisławowi, Bronisławowi i Czesławowi, drogim prezbiterom, siostrom zakonnym, wysokim przedstawicielom władz biskupiego miasta, instytucji i urzędów, a także organizacjom kościelnym oraz osobom prywatnym: świeckim i duchownym pragnę najserdeczniej podziękować za życzenia, pamięć i modlitwę z okazji 1. rocznicy święceń biskupich oraz ingresu do Katedry Biskupów Włocławskich.
Cenię sobie zwłaszcza obecność księży biskupów, prezbiterów, sióstr i świeckich na Mszy św. w bazylice katedralnej. Dziękuję za nią wszystkim, ale szczególnie kapłanom przybyłym z różnych krańców diecezji.
Te dobre znaki jedności z Biskupem Diecezjalnym mobilizują do dalszej pracy i przekonują do jej chętnego podejmowania.
Bóg zapłać z całego serca!

† Wiesław Mering - Biskup Włocławski

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Drodzy bracia i siostry, W ostatnich katechezach widzieliśmy, jak czytanie i rozważanie Pisma Świętego w modlitwie osobistej i wspólnotowej otwierają na słuchanie Boga, który do nas mówi i rozbudzają światło, aby zrozumieć teraźniejszość. Dzisiaj chciałbym mówić o świadectwie i modlitwie pierwszego męczennika Kościoła, św. Szczepana, jednego z siedmiu wybranych do posługi miłości względem potrzebujących. W chwili jego męczeństwa, opowiedzianej w Dziejach Apostolskich, ujawnia się po raz kolejny owocny związek między Słowem Bożym a modlitwą. Szczepan został doprowadzony przed trybunał, przed Sanhedryn, gdzie oskarżono go, iż mówił, że „Jezus Nazarejczyk zburzy...[świątynię] i pozmienia zwyczaje, które nam Mojżesz przekazał” (Dz 6, 14). Jezus podczas swego życia publicznego rzeczywiście zapowiadał zniszczenie świątyni Jerozolimskiej: „Zburzcie tę świątynię, a Ja w trzech dniach wzniosę ją na nowo” (J 2,19). Jednakże, jak zauważył św. Jan Ewangelista, „On zaś mówił o świątyni swego ciała. Gdy więc zmartwychwstał, przypomnieli sobie uczniowie Jego, że to powiedział, i uwierzyli Pismu i słowu, które wyrzekł Jezus” (J, 21-22). Mowa Szczepana przed trybunałem, najdłuższa w Dziejach Apostolskich, rozwija się właśnie na bazie tego proroctwa Jezusa, który jako nowa świątynia inauguruje nowy kult i zastępuje ofiary starożytne ofiarą składaną z samego siebie na krzyżu. Szczepan pragnie ukazać, jak bardzo bezpodstawne jest skierowane przeciw niemu oskarżenie, jakoby obalał Prawo Mojżesza i wyjaśnia swoją wizję historii zbawienia, przymierza między Bogiem a człowiekiem. Odczytuje w ten sposób na nowo cały opis biblijny, itinerarium zawarte w Piśmie Świętym, aby ukazać, że prowadzi ono do „miejsca” ostatecznej obecności Boga, jakim jest Jezus Chrystus, a zwłaszcza Jego męka, śmierć i Zmartwychwstanie. W tej perspektywie Szczepan odczytuje też swoje bycie uczniem Jezusa, naśladując Go aż do męczeństwa. Rozważanie Pisma Świętego pozwala mu w ten sposób zrozumieć jego misję, jego życie, chwilę obecną. Prowadzi go w tym światło Ducha Świętego, jego osobista, głęboka relacja z Panem, tak bardzo, że członkowie Sanhedrynu zobaczyli jego twarz „podobną do oblicza anioła” (Dz 6, 15). Taki znak Bożej pomocy, przypomina promieniejące oblicze Mojżesza, gdy zstępował z góry Synaj po spotkaniu z Bogiem (por. Wj 34,29-35; 2 Kor 3,7-8). W swojej mowie Szczepan wychodzi od powołania Abrahama, pielgrzyma do ziemi wskazanej przez Boga, którą posiadał jedynie na poziomie obietnicy. Następnie przechodzi do Józefa, sprzedanego przez braci, którego jednak Bóg wspierał i uwolnił, aby dojść do Mojżesza, który staje się narzędziem Boga, aby wyzwolić swój naród, ale napotyka również wielokrotnie odrzucenie swego własnego ludu. W tych wydarzeniach, opisywanych przez Pismo Święte, w które Szczepan jest, jak się okazuje religijnie zasłuchany, zawsze ujawnia się Bóg, który niestrudzenie wychodzi człowiekowi naprzeciw, pomimo, że często napotyka uparty sprzeciw, i to zarówno w przeszłości, w chwili obecnej jak i w przyszłości. W tym wszystkim widzi on zapowiedź sprawy samego Jezusa, Syna Bożego, który stał się ciałem, który - tak jak starożytni Ojcowie - napotyka przeszkody, odrzucenie, śmierć. Szczepan odwołuje się zatem do Jozuego, Dawida i Salomona, powiązanych z budową świątyni Jerozolimskiej i kończy słowami proroka Izajasza (66, 1-2): „Niebiosa są moim tronem, a ziemia podnóżkiem nóg moich. Jakiż to dom możecie Mi wystawić i jakież miejsce dać Mi na mieszkanie? Przecież moja ręka to wszystko uczyniła” (Dz 7,49-50). W swoim rozważaniu na temat działania Boga w historii zbawienia, zwracając szczególną uwagę na odwieczną pokusę odrzucenia Boga i Jego działania, stwierdza on, że Jezus jest Sprawiedliwym zapowiadanym przez proroków; w Nim sam Bóg stał się obecny w sposób wyjątkowy i ostateczny: Jezus jest „miejscem” prawdziwego kultu. Szczepan przez pewien czas nie zaprzecza, że świątynia jest ważna, ale podkreśla, że „Najwyższy jednak nie mieszka w dziełach rąk ludzkich” (Dz 7, 48). Nową, prawdziwą świątynią, w której mieszka Bóg jest Jego Syn, który przyjął ludzkie ciało. To człowieczeństwo Chrystusa, Zmartwychwstałego gromadzi ludy i łączy je w sakramencie Jego Ciała i Krwi. Wyrażenie dotyczące świątyni „nie zbudowanej ludzkimi rękami” znajdujemy także w teologii świętego Pawła i Liście do Hebrajczyków: ciało Jezusa, które przyjął On, aby ofiarować siebie samego jako żertwę ofiarną na zadośćuczynienie za grzechy, jest nową świątynią Boga, miejscem obecności Boga żywego. W Nim Bóg jest człowiekiem, Bóg i świat kontaktują się ze sobą: Jezus bierze na siebie cały grzech ludzkości, aby go wnieść w miłość Boga i aby „spalić” go w tej miłości. Zbliżenie się do krzyża, wejście w komunię z Chrystusem oznacza wejście w to przekształcenie, wejście w kontakt z Bogiem, wejście do prawdziwej świątyni. Życie i mowa Szczepana nieoczekiwanie zostają przerwane wraz z ukamienowaniem, ale właśnie jego męczeństwo jest wypełnieniem jego życia i orędzia: staje się on jedno z Chrystusem. W ten sposób jego rozważanie odnośnie do działania Boga w historii, na temat Słowa Bożego, które w Jezusie znalazło swoje całkowite wypełnienie, staje się uczestnictwem w modlitwie Pana Jezusa na krzyżu. Rzeczywiście woła on przed śmiercią: „Panie Jezu, przyjmij ducha mego!” (Dz 7, 59), przyswajając sobie słowa Psalmu 31,6 i powtarzając ostatnią wypowiedź Jezusa na Kalwarii: „Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mojego” (Łk 23,46); i wreszcie, tak jak Jezus zawołał donośnym głosem wobec tych, którzy go kamienowali: „Panie, nie poczytaj im tego grzechu!” (Dz 7, 60). Zauważamy, że chociaż z jednej strony modlitwa Szczepana podejmuje modlitwę Jezusa, to jest ona skierowana do kogo innego, gdyż jest ona skierowana do samego Pana, to znaczy do Jezusa, którego uwielbionego kontempluje po prawicy Ojca: „Widzę niebo otwarte i Syna Człowieczego, stojącego po prawicy Boga” (w. 56). Drodzy bracia i siostry, świadectwo św. Szczepana daje nam pewne wskazania dla naszej modlitwy i życia. Możemy się pytać: skąd ten pierwszy chrześcijański męczennik czerpał siłę do stawiania czoła swoim prześladowcom i aby dojść do daru z siebie samego? Odpowiedź jest prosta: ze swej relacji z Bogiem, ze swej komunii z Chrystusem, z rozważania Jego historii zbawienia, dostrzegania działania Boga, które swój szczyt osiągnęło w Jezusie Chrystusie. Także nasza modlitwa musi się karmić słuchaniem Słowa Bożego w komunii z Jezusem i Jego Kościołem. Drugi element to ten, że św. Szczepan widzi w dziejach relacji miłości między Bogiem a człowiekiem zapowiedź postaci i misji Jezusa. On - Syn Boży - jest świątynią „nie zbudowaną ludzkimi rękami”, w której obecność Boga stała się tak bliska, że weszła w nasze ludzkie ciało, aby nas doprowadzić do Boga, aby otworzyć nam bramy nieba. Tak więc nasza modlitwa powinna być kontemplacją Jezusa siedzącego po prawicy Boga, Jezusa jako Pana naszego, mojego codziennego życia. W Nim, pod przewodnictwem Ducha Świętego, możemy także i my zwrócić się do Boga, nawiązać realny kontakt z Bogiem, z zaufaniem i zawierzeniem dzieci, które zwracają się do Ojca, który je nieskończenie kocha. Dziękuję. tlum. st (KAI) / Watykan