Analizując strukturę i znaczenie tego „obszernego i bogatego” w treść dokumentu, zauważa, że „antropologia, do której Kościół tradycyjnie się odwoływał i język, w którym ją wyrażał pozostają trwałym punktem odniesienia, owocem wielowiekowej mądrości i doświadczenia”. - Wydaje się jednak, że człowiekowi, do którego Kościół się dzisiaj zwraca nie udaje się już ich rozumieć jak dawniej lub nie uważa ich jednak za wystarczające - pisze o. Spadaro.

Dlatego, aby odpowiedzieć na te wyzwania „we właściwy, czyli ewangeliczny sposób”, papież uruchomił „proces synodalny”, prosząc ojców synodalnych o szczere wypowiedzi i pokorne ich wysłuchanie. Wiedział bowiem, że w dyskusji wszyscy będą się kierowali dobrem Kościoła, rodzin, a ostatecznie najwyższym prawem, jakim jest zbawienie dusz. A wszystko to, dodaje jezuita, „bez poddawania pod dyskusję podstawowej prawdy sakramentu małżeństwa: nierozerwalności, jedności, wierności, prokreacji, czyli otwartości na życie”.