Pielgrzymowanie do znanych sanktuariów stało się już tradycją Parafii św. Barbary i działającego w niej Stowarzyszenia ”Razem możemy więcej” im. Matki Teresy Janiny Kierocińskiej. Na październikowe pielgrzymowanie wybrano tym razem Dolny Śląsk i przepiękne Sanktuarium Matki Bożej Łaskawej w Krzeszowie oraz św. Jadwigi w Legnickim Polu. Droga do tych sanktuariów, celu pielgrzymki, wiodła przez Świdnicę, w której ciekawość wzbudził Kościół Pokoju, zbudowany na mocy Pokoju Westfalskiego, kończącego wojnę trzydziestoletnią (1618-1648) między katolikami i protestantami.

Zgodę na budowę 3 Kościołów Pokoju w księstwach dziedzicznych- w Głogowie, Jaworze i Świdnicy wymusili na cesarzu Ferdynandzie III Szwedzi. Pierwszy Kościół Pokoju pobudowano w Głogowie w 1652 roku( nie istnieje), drugi w Jaworze w roku 1654 ( istnieje do dziś), trzeci w Świdnicy. Aby Kościoły Pokoju mogły być zbudowane, ewangelicy musieli dopełnić niezbędnych warunków: zmieścić się z budową w jednym roku i budować tylko z wyznaczonych materiałów- słoma, glina, piach, drewno. Mimo takich rygorów kościoły te powstały. Kościół Pokoju p.w. Świętej Trójcy w Świdnicy, bazylikę na planie krzyża, zbudowano w latach 1656-1657. Jego wielkość, 1090 m2, jest imponująca, tak jak i to, że mogło się w nim jednorazowo modlić 7500 ludzi ( 3000 miejsc siedzących), dziś modli się w nim zaledwie 120 parafian. Dziś Kościół Pokoju w Świdnicy jest jednym z dwóch tego typu w Europie. Posiada wielką wartość historyczną i artystyczną. Ważnym momentem w najnowszej jego historii jest wpisanie go 13 XII 2001 roku na Listę Światowego Dziedzictwa Zabytków UNESCO, co należy uznać za ogromną nobilitację dla regionu i kraju. Kościół w roku 1989, przed spotkaniem w Krzyżowej, odwiedzili Helmut Kohl i Tadeusz Mazowiecki, by wspólnie modlić się o pokój dla Europy i świata oraz o pojednanie między Polakami i Niemcami. W roku 2011, podczas oficjalnej wizyty w Polsce, odwiedzili go król Karol XVI Gustaw i królowa Sylwia. Od kilku lat jest miejscem wielu spotkań międzynarodowych, mających na celu budowanie tolerancji i współpracy, jest także miejscem festiwali bachowskich.

Po zapoznaniu się z historią Kościoła Pokoju, na krótko wstąpiliśmy do katedry świdnickiej, Jej wielkość i monumentalność oraz wystrój to też wielkie przeżycie…

Potem był Krzeszów, a w nim perła polskiego baroku, sanktuarium Matki Bożej Łaskawej, kościół cysterski, zbudowany w latach 1727-1735, kościół św. Józefa i Mauzoleum Piastów ( zbudowane w latach 1728-1735, do końca ozdobione w 1746 roku), w którym spoczywają śmiertelne szczątki fundatorów krzeszowskiego klasztoru.

Wielkością zadziwiła fasada bazyliki tworząca pod względem architektonicznym trzy poziome kondygnacje z pionowymi przedziałami przy pomocy kolumn i pilastrów i z kamiennymi figurami: od lewej strony do środka św. Scholastyka, św. Benedykt i Mojżesz, od prawej do środka św. Lutgarda, św. Bernard i św. Grzegorz papież( I kondygnacja); środkowa kondygnacja poświęcona Maryi, Pośredniczce łask, z 5 metrową figurą Maryi Niepokalanie Poczętej z napisem pod obrazem „Domus Gratiae Sanktae Mariae”, ze sceną Zwiastowania po lewej stronie i sceną Nawiedzenia po prawej; kondygnacja trzecia, obrazująca strefę niebieską, przedstawiająca Trójcę św. z Bogiem Ojcem i Ukrzyżowanym Chrystusem( 8, 30 m wysokości). Kopuły wieńczą figury aniołów o wysokości 2, 50 m. Wielkie wrażenie sprawiło na nas wnętrze kościoła, a w nim przepiękny prospekt organowy, ambona, freski na sklepieniu, rozmieszczone w sześciu przęsłach, kaplice boczne( naliczyliśmy 8) i ołtarz główny z XIII- wieczną ikoną Matki Bożej Łaskawej, umieszczonej w srebrnej ramie( dzieło złotnika Hentschela z Wrocławia) ozdobionej siedmioma główkami aniołów, herbami opackimi i klasztoru. U góry imię obrazu” Gratia Sanctae Mariae”. Obraz przyozdabia haftowany baldachim, dzieło trzebnickich Cysterek. Lata 1700-1740, mówił przewodnik, były szczytowym okresem pielgrzymowania do cudownej ikony. Pielgrzymek zakazały władze pruskie, które przejęły Śląsk w 1741 roku.. Praktycznie pielgrzymek nie było aż do 1919 roku, czyli do momentu przybycia niemieckich benedyktynów z Opactwa Emaus pod Pragą. Byli oni w Krzeszowie w czasie II wojny światowej, potem wyjechali do RFN, a do budynków klasztornych przybyły benedyktynki ze Lwowa.

Do 1970 roku kościół klasztorny i postawiony obok niego w latach 1690-1696 kościół św. Józefa z przepięknymi freskami przedstawiającymi 7 Jego smutków i 7 Jego radości ( W sumie 14 stacji, kaplic) i 50. malowidłami wykonanymi w latach 1693-1698, obrazującymi genealogię i dzieje św. Rodziny, ze sklepieniem ozdobionym na wzór kaplicy sykstyńskiej, obsługiwali duszpasterze diecezjalni, potem Cystersi przybyli z Opactwa w Wąchocku.

Z roku na rok, kontynuował przewodnik, wzrasta kult Maryi w Jej cudownym obrazie. Do Krzeszowskiej Matki Bożej Łaskawej przybywają pielgrzymki z różnych stron kraju i z zagranicy, byliśmy także i my. Tu uczestniczyliśmy we Mszy św. dziękczynnej, sprawowanej z okazji złotej rocznicy ślubów zakonnych jednej z sióstr Elżbietanek i 35. rocznicy zawarcia sakramentu małżeństwa przez małżonków z okolicznej miejscowości.

Na pielgrzymim szlaku ( niespodzianka kierownika pielgrzymki ks. Jarosława Borala) znalazło się jeszcze Sanktuarium św. Jadwigi w Legnickim Polu. Legnickie Pole to miejscowość założona w 1275 roku, w miejscu, gdzie św. księżna Jadwiga znalazła ciało zabitego w bitwie pod Legnicą, stoczoną 9 kwietnia 1241 roku, syna, Henryka II Pobożnego. Dzieje tej miejscowości z tym wydarzeniem, mówiła przewodniczka, łączą się nierozerwalnie. Wg legendy, w miejscu gdzie zginął książę, Jadwiga ufundowała kaplicę. Około 1450 roku wzniesiono w tym miejscu kościół murowany zachowany do dziś pod wezwaniem Św. Trójcy i NMP( po rekonstrukcji w latach 1960-1961 zaadaptowany na Muzeum Bitwy Legnickiej), otoczony cmentarzem z nielicznymi już nagrobkami.

W latach 1723-1738 wybudowano w Legnickim Polu benedyktyński zespół klasztorny z kościołem w stylu barokowym, konsekrowanym w dniu 10 sierpnia 1738 roku. Kościół otrzymał wezwanie św. Krzyża i Św. Jadwigi (stanowi przykład idealnego połączenia sztuk plastycznych- malarstwa i rzeźby- z architekturą). W roku 1810, po sekularyzacji, benedyktyni opuszczają klasztor, kościół staje się własnością parafii rzymsko-katolickiej, a budynki klasztorne zostają zaadaptowane na szkołę kadetów, działającą do 1920 roku (zlikwidowana na mocy traktatu wersalskiego), od roku 1933 na hitlerowską szkołę polityczną dla młodzieży. W czasie II wojny światowej mieścił się tu obóz jeniecki dla żołnierzy francuskich, jugosłowiańskich i radzieckich.

Kościół, który nieprzerwanie spełniał funkcje sakralne, w stosunkowo dobrym stanie przetrwał II wojnę światową. Budynki klasztorne od 1963 roku są siedzibą Zakładu opieki Społecznej.

Wieże kościoła wieńczy mitra książęca i krzyż, symbole zwycięstwa wiary i idei chrześcijańskich. Nawę główną przykrywa sklepienie przypominające żagiel ( sklepienie żeglaste), wsparte na potężnych filarach, tworzące olbrzymi baldachim dla ekspozycji największego fresku: ”Odnalezienie Krzyża” (freski przedstawiające fakty historyczne i legendy oraz benedyktyńskie tradycje Legnickiego Pola są największą ozdobą tego kościoła). Na uwagę zasługują: ołtarz główny z obrazem bitwy legnickiej, z postacią św. Jadwigi w centralnej części, z Krzyżem wśród obłoków, z głową ks. Henryka Pobożnego wbitą na włócznię, z końmi w pełnej dynamice ruchu, wkomponowanymi w centralną część obrazu; organy z muzykującymi aniołami, ambona, drewniane ławki z wyrytą datą powstania 1733 i 1734 rok, klęcznik i tron opata ozdobiony herbami Drewnowa i Broumowa, klasycyzujące stalle w prezbiterium, kraty przegradzające prezbiterium z umieszczonymi pośrodku herbami Brzewnowa i Bromowa.

Uduchowieni, zauroczeni wielkością i przepychem barokowej architektury sakralnej wróciliśmy do swojej parafii, gdzie powoli będziemy kontynuować budowę naszego kościoła parafialnego