Nasi przodkowie powiadali, że karczma jest błogosławionym miejscem, bo tam ludzie ze sobą rozmawiają i tam ścierają się poglądy. Jeśli więc ludzie się spotykają (oczywiście, bez oręża w rękach), już tylko to jest zapowiedzią czegoś dobrego, zwiastunem nadziei i pokoju. Powszechnie znane powiedzenie głosi, że nawet najdłuższe spotkania (lub negocjacje) zawsze są lepsze i tańsze od najkrótszej wojny. Kierując się tym powiedzeniem, spotykam się często z kim mogę i kiedy tylko mam czas.

Ale ostatnie spotkanie, w którym uczestniczyłem jako gość, zasmuciło mnie mocno, a wcześniej niemal „znokautowało”. Nie mogłem nawet przypuszczać, że w tzw. normalnej rodzinie – od pokoleń pielęgnującej patriotyzm i tradycję oraz widzącej sens życia w ścisłym związku z prawami naturalnymi i narodowym kodem Polaka – spotka mnie taki szok. Ostatecznie uświadomiłem sobie jeszcze dosadniej, że człowiek oderwany od tradycji to tylko marny pyłek na wietrze.

W wykwintnie urządzonym i pachnącym zamożnością domu, po smakowitym obiedzie i wymyślnym deserze, przy stole wywiązała się miła konwersacja, także z udziałem ludzi młodych – dwóch dorosłych synów gospodarzy i ich córki z mężem oraz kuzyna tych młodych wraz z jego partnerką.

Kiedy młodzi się przenieśli do otwartego pomieszczenia obok salonu, w którym do tego momentu stanowiliśmy przyjazną „wspólnotę przy obiedzie”, zaczęły mi więdnąć uszy. Młodych przecież nie podsłuchiwałem, lecz nie dało się nie słyszeć ich rozmów, a były one – w miarę rozwijania tematów – tak ożywione, aż osiągnęły stopień niekontrolowanych emocji. Padały słowa i określenia niekwalifikujące się do powtórzenia. Podam tylko jeden przykład wypowiedzi młodszego syna gospodarzy: „Z tej je... Polski trzeba wypie..., i to jak najszybciej. Mam już obgadane – w Portugalii nad samym morzem fajny domek w sam raz dla turystów. I po co mi w tym kretyńskim kraju pracować – tam będę żył tak...!” – i tu 22-latek uczynił gest ręką, pokazując poziom ponad głową.