Gdy 118 lat po śmierci Kazimierza otwarto jego grób, znaleziono ciało w nienaruszonym stanie. Katedra w Wilnie, w której go pochowano, już od dnia śmierci Królewicza stała się miejscem jego kultu, który w 1512 r. zatwierdził papież Leon X, a papież Klemens VIII wydał powtórną bullę kanonizacyjną w 1602 r. z uwagi na zagubienie poprzedniej. Po włączeniu Litwy do Związku Radzieckiego w 1953 r. relikwie św. Kazimierza przeniesiono z katedry wileńskiej do kościoła św. Piotra i Pawła w Wilnie. Na pierwotne miejsce wróciły w 1991 r.
Kazimierz Jagiellończyk zmarł w wieku 26 lat. Był świetnie przygotowany do życia władcy, religijny i wszechstronnie wykształcony. Wychowanie pod kierunkiem wybitnego historyka Jana Długosza wzmocniło w nim poczucie patriotyzmu i świadomość narodową. Przebywający na Wawelu doradcy ojca – króla Jana Kazimierza – m.in. Kallimach czy Piotr z Bnina, rozbudzali polityczne zainteresowania i ideały humanistyczne. Bardzo wcześnie młody Jagiellończyk był gotowy na podjęcie działań politycznych; król chętnie angażował go do spraw państwowych. Królewicz jednak nie przejawiał chęci w tym kierunku. Wielką wagę przykładał do życia duchowego; żywił gorące nabożeństwo do Najświętszego Sakramentu i do Matki Bożej. Niektóre źródła podają, że był autorem pieśni maryjnej „Dnia każdego sław Maryję”. Z pewnością jednak cześć do Najświętszej Maryi Panny pielęgnował przez całe życie – od wczesnego dzieciństwa, kiedy był wychowywany przez matkę Elżbietę Rakuską, aż do śmierci, której chwilę podobno przewidział. Za życia był zwany „ojcem i obrońcą ubogich i uciemiężonych” – skłonny do poświęcenia, nie widział w sobie wyłącznie człowieka wielkiego rodu, lecz przede wszystkim tego, który przez swoje urodzenie może ująć się za innymi.
Sprzyjająca okoliczność dla zrealizowania planów króla Jana Kazimierza zdarzyła się w 1471 r., kiedy to królewicz Kazimierz został wysłany na Węgry z nielicznym wojskiem, w celu wsparcia magnaterii i przyjęcia korony. Wyprawa się jednak nie powiodła. Król mianował syna podkanclerzem i wysłał na Litwę do Wilna. W drodze królewicz zachorował na gruźlicę i zmarł w Grodnie 4 marca 1484 r.
Św. Kazimierz jest jednym z najbardziej popularnych polskich świętych. Został ogłoszony jednym z głównych patronów Polski i Litwy, papież Pius XII ogłosił go w 1950 r. patronem młodzieży litewskiej. W 1960 r. Kawalerowie Maltańscy obrali go sobie za głównego patrona. Ten „ojciec i obrońca ubogich i uciemiężonych” w swoich czasach, stał się ich orędownikiem w kolejnych pokoleniach i we współczesności. Wskazywany jest najczęściej jako wzór czystości życia, zdecydowanej postawy wobec podejmowanych i realizowanych postanowień, miłosiernej miłości wobec potrzebujących i cierpiących.