A tymczasem dziecko, tak często idealizowane przez rodziców i otoczenie, bywa przecież kapryśne, roszczeniowe, wymuszające tupaniem zachcianki, a nawet okrutne dla swoich rówieśników. Przy tym jest jednak zależne od swoich opiekunów i ma podświadome przekonanie, że bez nich sobie nie poradzi. Ta wiara, połączona z zaufaniem, jawi się u dziecka jako życiowa konieczność. Może więc do tego sprowadza się istota dziecięctwa?

Burza na morzu

Na ostatnim spotkaniu z dziećmi w jednym z wrocławskich przedszkoli poprosiłam, by pomogły mi spakować plecak na wakacje. Na dywanie położyłam różne przedmioty. Dzieci przystąpiły do działania i w plecaku znalazły się szybko: okulary przeciwsłoneczne, krem do opalania, ubrania – dziewczynki podkreśliły przy tym, że potrzeba więcej sukienek i kapelusz „na słońce”. W pewnym momencie dzieci zauważyły, że brakuje telefonu komórkowego a bez tego ani rusz. Zawahały się, czy zabrać mydło, bo to w końcu wakacje i można się umyć bez mydła – w morzu albo basenie. Największy dylemat pojawił się wówczas, gdy natrafiły na różaniec i obrazek Pana Jezusa. Czy zabierać Jezusa na wakacje? Zdania były podzielone. Wreszcie Pola stwierdziła, że różaniec koniecznie trzeba zabrać, bo bez niego trudno będzie gdziekolwiek dojechać. Wyjaśniła przy tym, że jej mama ma różaniec w samochodzie i zawsze wszędzie dojeżdża. Dzieci uwierzyły jej na słowo i spakowały różaniec. Po burzliwej dyskusji zdecydowały, że obrazek z Jezusem jednak zostanie, bo mógłby się zniszczyć. Zapytałam więc, czy możemy jechać na wakacje bez Jezusa. Nastąpiła konsternacja i… kilkoro dzieci się pokłóciło. Po dłuższej chwili wróciliśmy do rzeczowej dyskusji. Zdecydowana większość grupy odpowiedziała, że jednak Jezusa na wakacje zabrać trzeba. Argumenty były następujące: „bo przestanie nas kochać”, „bo może się obrazić”, „bo będzie Mu smutno”. I decydujący: „A jak się zrobi burza na morzu, to kto ją uciszy?”. O uciszeniu burzy na morzu opowiadałam im na początku roku szkolnego i wydawało mi się, że niewiele ich to wtedy obchodziło. A tymczasem cała grupa przytaknęła i zaczęła się dyskusja o burzach, braku chleba i innych zawirowaniach, z którymi tylko Jezus może sobie poradzić. Co prawda Ania wyraziła rozczarowanie, że przy rozmnożeniu chleba Pan Jezus szyneczki nie rozmnożył, ale jednak burza na morzu była niekwestionowanym argumentem. Jezus stał się potrzebny na wakacjach.

Być może Pan Jezus chciał powiedzieć, że królestwo Boże otwarte jest dla tych, którzy uznają swoją całkowitą zależność od Niego. Tak jak dzieci uznają swoją zależność od opiekuna. Dziecko wie, że jest słabe, potrzebuje opieki, pomocy, miłości. Prosi o to i nie wstydzi się tego. Prosi z zaufaniem, czasem z niecierpliwością, i rozbrajającą szczerością.

Prostota i szczerość

Mówiąc o naturze dziecka, przychodzi mi na myśl jeszcze jeden obraz w kontekście Pierwszej Komunii św. i wszechobecnej komercji. Karol z I klasy czekał na mnie w drzwiach sali i z rozbrajającym bezzębnym uśmiechem zawołał: – Wczoraj miałem Komunię! Wiedziałam, że wcześniej przyjął Pana Jezusa, ale pomyślałam, że chce się pochwalić prezentami. Chłopiec tymczasem zakomunikował: – Nigdy w życiu tak mi serce nie waliło. – Denerwowałeś się? – zapytałam. – Nie, nie mogłem się doczekać aż przyjdzie do mojego serca. Nie zdążyłam pociągnąć dyskusji, bo padło pytanie Antka: – Ale jak to? Ty Go połknąłeś, a On poszedł do serca a nie do żołądka? – A Ty nie słyszałeś, jakie cuda robił? Przecież wszystko może. Ale to nie o to chodzi, chodzi o coś zupełnie innego – odpowiedział Karol. I dzieciom tyle wystarczyło.

Jezusowi z pewnością nie chodzi o to, by zatrzymać się na wierze dziecka przedszkolnego, ale by zachować pewne jego cechy, np. pięknie i spontanicznie otwarte serce, pełne zaufania do naszego Ojca.