Owoce duchowe i materialne

Piotr Lorenc: Pięć lat to w życiu każdej wspólnoty parafialnej spory okres czasu. Co zmieniło się w parafii św. Rafała?

Reklama

Ks. Zbigniew Kasperski: W minionym pięcioleciu oprócz normalnego cyklu roku kalendarzowego, na który składają się Msze św., spowiedzi, nabożeństwa, chrzty, śluby, bierzmowania, I Komunie św. itp., staraliśmy się, aby w naszej parafii funkcjonowały grupy i wspólnoty realizujące ważne inicjatywy duszpasterskie i formacyjne. Działa grupa Salezjanów Współpracowników, wspólnota Miłosierdzia Caritas, która pomaga materialnie najbardziej potrzebującym, ale również załatwia pracę, mieszkanie i opiekę medyczną oraz wydaje ciepłe obiady. Działało oratorium dziecięce i oratorium młodzieżowe, schola dziecięca i zespół młodzieżowy. Możemy się pochwalić licznym gronem ministrantów, grupą modlitewną, trzynastoma różami Żywego Różańca, Domowym Kościołem, oazą dorosłych, kręgiem biblijnym, Kołem Przyjaciół Radia Maryja. Zorganizowaliśmy
5 pielgrzymek do Ziemi Świętej i śladami św. Pawła. Ciekawą inicjatywą, przerwaną co prawda przez pandemię, była alpakoterapia dla dzieci. W każde ferie i wakacje organizowaliśmy półkolonie, kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży, wyjazdy rodzinne, festyny parafialne, bale wszystkich świętych, parafialne zabawy karnawałowe. Funkcjonowała biblioteka parafialna. Regularnie jest prowadzona katecheza szkolna dla przeszkoli i dwóch szkół znajdujących się na terenie parafii. Do tego należy dodać katechezę parafialną przygotowującą dzieci do I Komunii św. i młodzież do sakramentu bierzmowania. Od 5 lat nasza parafia prowadzi kurs przedmałżeński przygotowujący do zawarcia sakramentu małżeństwa. Skorzystało z niego w tym czasie 582 osoby.

Trwa wyposażanie, upiększanie świątyni. Co zmieniło się w tej kwestii na przestrzeni ostatnich 5 lat?

Reklama

W minionym pięcioleciu wykonaliśmy wiele prac. Przenieśliśmy dzwon z budynku oratorium na wieżę kościoła, zabudowaliśmy wieżę, która miała dotychczas tylko 4 słupy i hełm dachu. Wykonaliśmy odwodnienie i izolację fundamentów kościoła i pozostałych budynków. Ociepliliśmy wszystkie budynki i wykonaliśmy elewację zewnętrzną na wszystkich budynkach, aby tworzyły jeden styl. Wymieniliśmy wszystkie okna w oratorium, plebanii i kościele. Zamontowaliśmy 4 potężne witraże dedykowane św. Janowi Bosko, św. Rafałowi Kalinowskiemu, św. Janowi Pawłowi II i Matce Bożej Wspomożenia Wiernych. Wybudowaliśmy od podstaw grotę Matki Bożej znajdującą się przed wejściem do kościoła. Zainstalowaliśmy na kościele instalację fotowoltaiczną produkującą własny prąd. Wykonaliśmy wyspy ciepła do kościoła, na chór i częściową instalację grzewczą w jego pozostałych pomieszczeniach. Wykonaliśmy i wstawiliśmy nowe, drewniane, dwuskrzydłowe drzwi wejściowe do kościoła od strony południowej, tam też wylaliśmy schody i podjazd dla wózków. Pod instalacją fotowoltaiczną poprawiliśmy dach kościoła. Dokończyliśmy dwie kaplice wewnętrzne naszej świątyni – kaplicę relikwii i Matki Bożej. Wymurowaliśmy scenę zewnętrzną na widowiska plenerowe od strony południowo-wschodniej kościoła. Powstało oświetlenie zewnętrzne kościoła i placu kościelnego. Zakupiliśmy pompę ciepła i rozbudowaliśmy sieć solarną na budynku plebanii i oratorium. Uporządkowaliśmy teren wokół kościoła, plebanii i oratorium.

Warto jeszcze wspomnieć, że uporządkowana została sprawa własności gruntów parafialnych.

Uporządkowaliśmy powikłaną i trwającą wiele lat sprawę gruntów i własności należących do naszej parafii. Dość powiedzieć, że w minionym pięcioleciu w kościół, plebanię i oratorium zainwestowaliśmy ponad 4 mln zł, pochodzących z dotacji, składek wiernych i prowincji wrocławskiej salezjanów.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Drodzy bracia i siostry, W ostatnich katechezach widzieliśmy, jak czytanie i rozważanie Pisma Świętego w modlitwie osobistej i wspólnotowej otwierają na słuchanie Boga, który do nas mówi i rozbudzają światło, aby zrozumieć teraźniejszość. Dzisiaj chciałbym mówić o świadectwie i modlitwie pierwszego męczennika Kościoła, św. Szczepana, jednego z siedmiu wybranych do posługi miłości względem potrzebujących. W chwili jego męczeństwa, opowiedzianej w Dziejach Apostolskich, ujawnia się po raz kolejny owocny związek między Słowem Bożym a modlitwą. Szczepan został doprowadzony przed trybunał, przed Sanhedryn, gdzie oskarżono go, iż mówił, że „Jezus Nazarejczyk zburzy...[świątynię] i pozmienia zwyczaje, które nam Mojżesz przekazał” (Dz 6, 14). Jezus podczas swego życia publicznego rzeczywiście zapowiadał zniszczenie świątyni Jerozolimskiej: „Zburzcie tę świątynię, a Ja w trzech dniach wzniosę ją na nowo” (J 2,19). Jednakże, jak zauważył św. Jan Ewangelista, „On zaś mówił o świątyni swego ciała. Gdy więc zmartwychwstał, przypomnieli sobie uczniowie Jego, że to powiedział, i uwierzyli Pismu i słowu, które wyrzekł Jezus” (J, 21-22). Mowa Szczepana przed trybunałem, najdłuższa w Dziejach Apostolskich, rozwija się właśnie na bazie tego proroctwa Jezusa, który jako nowa świątynia inauguruje nowy kult i zastępuje ofiary starożytne ofiarą składaną z samego siebie na krzyżu. Szczepan pragnie ukazać, jak bardzo bezpodstawne jest skierowane przeciw niemu oskarżenie, jakoby obalał Prawo Mojżesza i wyjaśnia swoją wizję historii zbawienia, przymierza między Bogiem a człowiekiem. Odczytuje w ten sposób na nowo cały opis biblijny, itinerarium zawarte w Piśmie Świętym, aby ukazać, że prowadzi ono do „miejsca” ostatecznej obecności Boga, jakim jest Jezus Chrystus, a zwłaszcza Jego męka, śmierć i Zmartwychwstanie. W tej perspektywie Szczepan odczytuje też swoje bycie uczniem Jezusa, naśladując Go aż do męczeństwa. Rozważanie Pisma Świętego pozwala mu w ten sposób zrozumieć jego misję, jego życie, chwilę obecną. Prowadzi go w tym światło Ducha Świętego, jego osobista, głęboka relacja z Panem, tak bardzo, że członkowie Sanhedrynu zobaczyli jego twarz „podobną do oblicza anioła” (Dz 6, 15). Taki znak Bożej pomocy, przypomina promieniejące oblicze Mojżesza, gdy zstępował z góry Synaj po spotkaniu z Bogiem (por. Wj 34,29-35; 2 Kor 3,7-8). W swojej mowie Szczepan wychodzi od powołania Abrahama, pielgrzyma do ziemi wskazanej przez Boga, którą posiadał jedynie na poziomie obietnicy. Następnie przechodzi do Józefa, sprzedanego przez braci, którego jednak Bóg wspierał i uwolnił, aby dojść do Mojżesza, który staje się narzędziem Boga, aby wyzwolić swój naród, ale napotyka również wielokrotnie odrzucenie swego własnego ludu. W tych wydarzeniach, opisywanych przez Pismo Święte, w które Szczepan jest, jak się okazuje religijnie zasłuchany, zawsze ujawnia się Bóg, który niestrudzenie wychodzi człowiekowi naprzeciw, pomimo, że często napotyka uparty sprzeciw, i to zarówno w przeszłości, w chwili obecnej jak i w przyszłości. W tym wszystkim widzi on zapowiedź sprawy samego Jezusa, Syna Bożego, który stał się ciałem, który - tak jak starożytni Ojcowie - napotyka przeszkody, odrzucenie, śmierć. Szczepan odwołuje się zatem do Jozuego, Dawida i Salomona, powiązanych z budową świątyni Jerozolimskiej i kończy słowami proroka Izajasza (66, 1-2): „Niebiosa są moim tronem, a ziemia podnóżkiem nóg moich. Jakiż to dom możecie Mi wystawić i jakież miejsce dać Mi na mieszkanie? Przecież moja ręka to wszystko uczyniła” (Dz 7,49-50). W swoim rozważaniu na temat działania Boga w historii zbawienia, zwracając szczególną uwagę na odwieczną pokusę odrzucenia Boga i Jego działania, stwierdza on, że Jezus jest Sprawiedliwym zapowiadanym przez proroków; w Nim sam Bóg stał się obecny w sposób wyjątkowy i ostateczny: Jezus jest „miejscem” prawdziwego kultu. Szczepan przez pewien czas nie zaprzecza, że świątynia jest ważna, ale podkreśla, że „Najwyższy jednak nie mieszka w dziełach rąk ludzkich” (Dz 7, 48). Nową, prawdziwą świątynią, w której mieszka Bóg jest Jego Syn, który przyjął ludzkie ciało. To człowieczeństwo Chrystusa, Zmartwychwstałego gromadzi ludy i łączy je w sakramencie Jego Ciała i Krwi. Wyrażenie dotyczące świątyni „nie zbudowanej ludzkimi rękami” znajdujemy także w teologii świętego Pawła i Liście do Hebrajczyków: ciało Jezusa, które przyjął On, aby ofiarować siebie samego jako żertwę ofiarną na zadośćuczynienie za grzechy, jest nową świątynią Boga, miejscem obecności Boga żywego. W Nim Bóg jest człowiekiem, Bóg i świat kontaktują się ze sobą: Jezus bierze na siebie cały grzech ludzkości, aby go wnieść w miłość Boga i aby „spalić” go w tej miłości. Zbliżenie się do krzyża, wejście w komunię z Chrystusem oznacza wejście w to przekształcenie, wejście w kontakt z Bogiem, wejście do prawdziwej świątyni. Życie i mowa Szczepana nieoczekiwanie zostają przerwane wraz z ukamienowaniem, ale właśnie jego męczeństwo jest wypełnieniem jego życia i orędzia: staje się on jedno z Chrystusem. W ten sposób jego rozważanie odnośnie do działania Boga w historii, na temat Słowa Bożego, które w Jezusie znalazło swoje całkowite wypełnienie, staje się uczestnictwem w modlitwie Pana Jezusa na krzyżu. Rzeczywiście woła on przed śmiercią: „Panie Jezu, przyjmij ducha mego!” (Dz 7, 59), przyswajając sobie słowa Psalmu 31,6 i powtarzając ostatnią wypowiedź Jezusa na Kalwarii: „Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mojego” (Łk 23,46); i wreszcie, tak jak Jezus zawołał donośnym głosem wobec tych, którzy go kamienowali: „Panie, nie poczytaj im tego grzechu!” (Dz 7, 60). Zauważamy, że chociaż z jednej strony modlitwa Szczepana podejmuje modlitwę Jezusa, to jest ona skierowana do kogo innego, gdyż jest ona skierowana do samego Pana, to znaczy do Jezusa, którego uwielbionego kontempluje po prawicy Ojca: „Widzę niebo otwarte i Syna Człowieczego, stojącego po prawicy Boga” (w. 56). Drodzy bracia i siostry, świadectwo św. Szczepana daje nam pewne wskazania dla naszej modlitwy i życia. Możemy się pytać: skąd ten pierwszy chrześcijański męczennik czerpał siłę do stawiania czoła swoim prześladowcom i aby dojść do daru z siebie samego? Odpowiedź jest prosta: ze swej relacji z Bogiem, ze swej komunii z Chrystusem, z rozważania Jego historii zbawienia, dostrzegania działania Boga, które swój szczyt osiągnęło w Jezusie Chrystusie. Także nasza modlitwa musi się karmić słuchaniem Słowa Bożego w komunii z Jezusem i Jego Kościołem. Drugi element to ten, że św. Szczepan widzi w dziejach relacji miłości między Bogiem a człowiekiem zapowiedź postaci i misji Jezusa. On - Syn Boży - jest świątynią „nie zbudowaną ludzkimi rękami”, w której obecność Boga stała się tak bliska, że weszła w nasze ludzkie ciało, aby nas doprowadzić do Boga, aby otworzyć nam bramy nieba. Tak więc nasza modlitwa powinna być kontemplacją Jezusa siedzącego po prawicy Boga, Jezusa jako Pana naszego, mojego codziennego życia. W Nim, pod przewodnictwem Ducha Świętego, możemy także i my zwrócić się do Boga, nawiązać realny kontakt z Bogiem, z zaufaniem i zawierzeniem dzieci, które zwracają się do Ojca, który je nieskończenie kocha. Dziękuję. tlum. st (KAI) / Watykan