Budowa świątyni jako dzieła materialnego wymaga wysiłku i wielorakiego poświęcenia ze strony wspólnoty wiernych. Jest to zaledwie wstęp do dzieła jeszcze bardziej doniosłego i ważnego, jakim jest codzienne budowanie duchowej wspólnoty uczniów Chrystusa. Takie słowa wypowiedział 6 września 2020 r. abp Adam Szal po konsekracji kościoła Miłosierdzia Bożego w Sanoczku, w sanockiej parafii Narodzenia Najświętszej Maryi Panny. Obrzęd konsekracji był zwieńczeniem działań związanych z budową nowego kościoła. Najważniejsze wydarzenia przedstawił proboszcz parafii ks. prał. Michał Błaszkiewicz. Jak wspomniał, mieszkańcy Sanoczka od roku 1946 korzystali z dawnej cerkwi Narodzenia Bogurodzicy. Z biegiem lat, w związku z rozwojem Sanoczka dostrzegano potrzebę budowy nowego, większego kościoła.

Zapragnęli świątyni

Idea budowy kościoła powstała w kwietniu 2005 r. na spotkaniu oddziału Rady Parafialnej w Sanoczku, na którym podjęto decyzję o zbiórce funduszy wśród parafian Sanoczka, a także w parafiach archidiecezji, dzięki życzliwości wielu księży proboszczów. Plac pod budowę kościoła poświęcił bp Marian Rojek 19 kwietnia 2010 r. Abp Józef Michalik dokonał wmurowania kamienia węgielnego z bazyliki Grobu Pańskiego w Jerozolimie 15 listopada 2015 r., a od 4 września 2016 r. rozpoczęto stałe sprawowanie kultu. Tak po dziesięciu latach intensywnej pracy, zwłaszcza przedstawicieli Rady Parafialnej tworzących zespoły kwestujące, i dzięki stałemu zaangażowaniu duchowemu i materialnemu parafian Sanoczka oraz kilku ofiarodawców, mieszkańcy doczekali się chwili uroczystej konsekracji ich miejscowego wieczernika.

Konsekrowana świątynia jest własnością Boga, ma służyć pożytkowi duchowemu wiernych.

Podziel się cytatem

Konsekracja

Mieszkańcy Sanoczka i zaproszeni goście zebrali się w świątyni w niedzielne przedpołudnie. Celebrację rozpoczęła uroczysta procesja do świątyni przygotowanej do obrzędu konsekracji, z wygaszonymi światłami i odsłoniętym ołtarzem. Znaki towarzyszące obrzędowi konsekracji (poświęcenie wody, aspersja, liturgia słowa, Litania do Wszystkich Świętych, namaszczenie ołtarza, okadzenie i okrycie go obrusem, zapalenie świateł) były po kolei wyjaśnione wszystkim zebranym.

Wezwanie Ducha Świętego rozpoczęło liturgię słowa. Czytania liturgiczne wprowadziły do zrozumienia istoty modlitwy wspólnotowej w miejscu sprawowania kultu. Odśpiewana Litania do Wszystkich Świętych poprzedziła umieszczenie w ołtarzu relikwii św. Zygmunta Gorazdowskiego, patrona Sanoka. Następnie główny Celebrans wypowiedział słowa modlitwy konsekracyjnej i dokonał aktu namaszczenia ołtarza krzyżmem świętym. Znak ten był szczególnie podniosły i wzruszający. Także wyznaczeni kapłani namaścili krzyżmem cztery zacheuszki (krzyże umieszczone na ścianach świątyni, nazwane tak na pamiątkę Zacheusza, który przyjął Pana Jezusa w swoim domu). Kolejnym znakiem towarzyszącym konsekracji świątyni było okadzenie ołtarza i całego miejsca modlitwy.

Ołtarz został przygotowany do sprawowania Eucharystii przez przedstawicieli wspólnoty parafialnej z Sanoczka, którzy wytarli ołtarz, okryli go obrusem, umieścili świece i ozdobili ołtarz i tabernakulum kwiatami. Teraz nastąpił uroczysty znak zapalenia świec na ołtarzu oraz umieszczenia świateł pod zacheuszkami. Rozpoczęła się dalsza część uroczystej Eucharystii. Po Komunii św. świątynia rozbrzmiała uroczystym Te Deum.

Wspólnota wiary

W homilii Metropolita przemyski nawiązał do słów Ewangelii: ,,Bo gdzie są dwaj albo trzej zebrani w imię moje, tam jestem pośród nich” (Mt 18, 20). Podkreślił, że konsekrowana świątynia jest własnością Boga, a także ma służyć pożytkowi duchowemu wiernych. Przywołał też słowa wypowiedziane przez św. Ignacego Antiocheńskiego o potężnej mocy modlitwy, gdy nie dwóch lub trzech się modli, ale cały Kościół gromadzi się na modlitwie. Warunkiem obecności na modlitwie we wspólnocie jest wiara. Rozumieć ją należy jako osobiste rzucanie się w przepaść miłości Boga. Kaznodzieja wskazał, że ważne dla wspólnoty wiernych jest uświadomienie sobie, że Bóg kocha mnie samego, ale także tą samą miłością obdarza każdego człowieka obok mnie. Wiarę pojedynczego człowieka przyrównał do iskry z ogniska, zaś wiarę wspólnoty – do samego ogniska. Abp Adam Szal podkreślił, iż słowa niedzielnej Ewangelii odnoszą się zarówno do każdej rodziny, w której trwa modlitwa i wiara, jak i do wspólnoty w parafii.

Ważne dla wspólnoty wiernych jest uświadomienie sobie, że Bóg kocha mnie samego, ale tą samą miłością obdarza każdego człowieka obok mnie.

Podziel się cytatem

Jak wskazał Metropolita przemyski, konsekracja świątyni rozpoczyna kolejny ważny etap w życiu wspólnoty: dbanie o jedność, pokonywanie własnych słabości i egoizmu. Wymaga to od wszystkich miłości i odpowiedzialności. Przywołał on biblijną scenę, gdy wejście Jezusa do domu Zacheusza przyniosło temu domowi zbawienie. Ordynariusz przemyski życzył całej społeczności Sanoczka, by zbawienie stało się udziałem ich wszystkich.