Znajomi wrócili właśnie z Kuby. Wrażenia przepięknej przyrody i tamtejszych widoków przyćmiła siermiężna rzeczywistość. Mimo że mieszkali w cztero- i pięciogwiazdkowych hotelach, okazało się, że w łazienkach brakowało papieru toaletowego. Więcej – niedostępny był nawet w recepcji. W trakcie energicznej interwencji spotykali się z rozłożonymi rękami zarządzających i szczerym wyznaniem: „To jest Kuba”. Właściwie nie powinni być zaskoczeni. Wystarczyło zasięgnąć informacji od wcześniej ten kraj odwiedzających albo chociażby z Internetu.
Reklama
Zdarzenia te przypominają mi się w kontekście wznowionej europejskiej debaty na temat wolnych niedziel, ale nie tylko. Od wielu lat Unia Europejska promuje na całym świecie tzw. europejskie wartości. Od ich akceptacji uzależnia relacje gospodarcze i polityczne z innymi krajami. Problemem jest jednak, że owe europejskie wartości nie są jednoznacznie zdefiniowane. Ot, chociażby zapis w Karcie Praw Podstawowych, że „każdy ma prawo do życia” (art. 2.1), ale dopuszczamy aborcję i eutanazję. Wprawdzie oficjalnie nie negujemy chrześcijańskich korzeni Europy, ale się tym nie chwalimy i wszelkie zapisy nawiązujące do chrześcijaństwa z głównych dokumentów unijnych rugujemy. Ustanowienie wolnych niedziel w Unii Europejskiej w dużej mierze z trendem tym koreluje. Dotychczas odnotowano już wiele inicjatyw zmierzających do ustanowienia niedzieli jako dnia wolnego od pracy we wszystkich krajach Unii Europejskiej. Jednakże Komisja Europejska systematycznie strząsa ze swoich barków ten problem. Jej zdaniem, wolne niedziele dotykają problemów społeczno-religijnych, a to leży wyłącznie w gestii poszczególnych krajów członkowskich.
W największym kraju UE – Niemczech niedziela jest dniem ustawowo chronionym. Ostatnio jeszcze dalej idą Węgry, ustanawiając Wielki Piątek dniem wolnym od pracy.
W Polsce, pomimo przedwyborczych zapowiedzi, sprawa utknęła w martwym punkcie. Jedynie Episkopat Polski i Solidarność domagają się ustanowienia wszystkich ponad pięćdziesięciu niedziel w roku dniami wolnymi od pracy, zwłaszcza w handlu. Rząd natomiast wyklucza całkowity zakaz handlu w niedzielę i jedynie rozważa możliwość zakazu handlu w dwie niedziele w miesiącu. A można by zapytać też o inne święta, np. wolny Wielki Piątek. W kontrze do tych propozycji przedkładane są przeróżne argumenty i pseudoargumenty. A można przecież je zbagatelizować, przebijając jednym zwrotem: „To jest Polska, to jest Europa”.
Wielokrotnie ostrzegałem, że Traktat Lizboński jest pułapką. Ta odchudzona wersja eurokonstytucji, przyjęta w grudniu 2009 r., spisana została nieprecyzyjnie i niejasno. Niejasność tę podniesiono do rangi zasady. Konsekwencje mętnych zapisów Traktatu Lizbońskiego odczuwają dziś także Niemcy, którzy mają poczucie, że wpadli w pułapkę. Dotychczas to oni dyktowali warunki w Unii Europejskiej, wskazując przewodniczących trzech głównych unijnych instytucji – Komisji, Parlamentu i Rady Europejskiej. Szczególnie istotny był wybór szefa Komisji, która postrzegana jest jako superrząd, dzielący unijny tort warty około jednego biliona euro. Wcześniej kandydata na przewodniczącego Komisji wskazywali szefowie rządów lub głowy państw członkowskich UE. Najwięcej znaczył głos kanclerz Niemiec Angeli Merkel. Traktat Lizboński rozwodnił tę procedurę. Zapisano w nim bowiem, że wprawdzie szefa KE nominuje Rada, ale „uwzględniając wybory do Parlamentu Europejskiego”. To niejasne sformułowanie sprytnie wykorzystał przewodniczący PE, socjalista Martin Schulz, który wiosną ubiegłego roku podjął autorską ofensywę, głosząc hasła o końcu wybierania szefa Komisji w zaciszu gabinetów. Narzucił on własną interpretację cytowanego zapisu. Przed wyborami stwierdził, że każda europejska formacja polityczna powinna wystawić własnych kandydatów na szefa KE. Natychmiast sam ogłosił się kandydatem socjalistów na przewodniczącego Komisji. Chadecy wpisali się w ten sam scenariusz i wystawili byłego premiera Luksemburga Jeana-Claude’a Junckera. Stało się to wbrew woli Angeli Merkel, Davida Camerona i innych przywódców, którzy na moment przysnęli. Gdy okazało się, że chadecy wygrali europejskie wybory, trudno było już odkręcić kandydaturę Junckera. Na dzień dobry Juncker pozbawił niemieckiego komisarza Günthera Oettingera stanowiska wiceprzewodniczącego Komisji i zawarł sojusz z przewodniczącym PE Martinem Schulzem. Juncker nie krył też, że zamierza upolitycznić i uniezależnić swoje stanowisko. Przeciwwagą dla jego pomysłów ma być Donald Tusk – nowy szef Rady Europejskiej, niezawodny i posłuszny Pani Kanclerz. Jego pierwszym sprawdzianem będzie znalezienie wyjścia z zastawionej pułapki.
Taką osobą był francuski biskup – św. Hilary z Poitiers, który żył w IV wieku. Z poganina stał się chrześcijaninem, kontemplując starotestamentowe imię Boga – „Jestem, który jestem”. Jego wspomnienie przypada 13 stycznia.
Przyszły doktor Kościoła (ten zaszczytny tytuł przyznał mu w 1851 r. bł. Pius IX) pogodę ducha zawdzięczał chyba swojemu imieniu, które zarówno w języku greckim, jak i łacińskim oznacza: pogodny, radosny, uśmiechnięty. W każdym razie na pewno lektura Starego Testamentu, a konkretnie Księgi Wyjścia, oraz nowotestamentowych Ewangelii według św. Mateusza i św. Jana kompletnie zmieniły jego podejście do życia. Święty Hilary wprost zachwycił się treścią zawartą w Bożym imieniu (JHWH), a także osobą Bożego Syna – Jezusa z Nazaretu, którego bóstwa bronił potem przed herezją ariańską. Doprowadziło to do tego, że jako wszechstronnie wykształcony retor ochrzcił się w 345 r. Mało tego, po kilku latach został biskupem rodzinnego Pictavium (Poitiers). Chociaż był żonaty – córka Abra też została świętą – objął ten urząd, ponieważ w tamtych czasach praktyka celibatu duchownych nie była jeszcze kanonicznie usankcjonowana. Z powodu tego, że bronił prawdy wiary o bóstwie Chrystusa (przeciwko herezji arian), został zesłany przez władze rzymskie do Frygii (obecna Turcja).
Dokument synodalny nie pozwala, aby małżeństwa mieszane wyznaniowo mogły przystępować do Komunii św. w Kościołach, do których przynależą - powiedział kard. Grzegorz Ryś. Zaznaczył, że rozmawiano o wymianie duchowych darów, to nie mówiono o "gościnności eucharystycznej".
W czasie poniedziałkowej konferencji w siedzibie KEP kard. Grzegorz Ryś został zapytany, czy w kontekście synodalnej decentralizacji i przekazywania kompetencji z góry na dół w Kościele katolickim zatwierdzono tzw. gościnność eucharystyczną, czyli że Kościoły lokalne mogą wydawać zgodę na udzielania Komunii św. wyznawcom innych wyznań chrześcijańskich.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
