Z ks. Romanem Raczakiem - kapelanem Specjalistycznego Szpitala Wojewódzkiego w Legnicy - rozmawia Monika Poręba

Monika Poręba: - Od jak dawna Ksiądz opiekuje się chorymi w szpitalu?

Ks. Roman Raczak: - Kiedy objąłem funkcję proboszcza parafii pw. Podwyższenia Krzyża Świętego w Legnicy, zdecydowaliśmy razem z księżmi współpracownikami o otoczeniu opieką całego szpitala. Był to rok 1998, a więc w tym roku mija 5 lat.

- Z jaką reakcją ludzi chorych, przebywających w szpitalu spotyka się Ksiądz, jak reagują na kapłana, który wchodzi do sali z Najświętszym Sakramentem?

- Jest to obraz wiary człowieka, ale również obraz niewiary i obojętności. Jest cudowna postawa, świadectwo pojedynczego człowieka na sali, który spowiada się, przyjmuje Komunię św. Są też i takie sytuacje, kiedy chory mówi: "jeszcze nie umieram" i odwraca się tyłem, a w nocy rodzina wzywa, bo jest w agonii. Staję nad łóżkiem tego samego człowieka i wiem, że to ten, który wcześniej nie chciał spotkania sakramentalnego. Udzielam sakramentu namaszczenia chorych, polecając tego człowieka Bogu, bo to On jest jedynym sprawiedliwym sędzią - nie mnie jest to oceniać.

- Czy ludzie chorzy dzielą się swoimi problemami, kłopotami, czekają na porady kapelana szpitalnego? Decydują się na spowiedź św. po bardzo długim cza-sie?

- Tak, bardzo często. Często też ludzie nawracają się. Czasami człowiek przez długie lata zaniedbał swoje życie, wynikiem tego były prob-lemy w rodzinie, choroba, a w końcu pobyt w szpitalu. Ludzie chorzy chcą też z nami rozmawiać. Najczęściej o nadziei, Bogu i sprawach rodzinnych. Często też obserwujemy, jak chory leży sam i nikt go nie odwiedza. To świadczy o braku miłości. Przy tej okazji apeluję do rodzin chorych, aby interesowały się stanem zdrowia najbliższych sobie osób, aby leżąc w szpitalnym łóżku nie czuli się opuszczeni.

- Czy po kilku latach pracy z chorymi może Ksiądz powiedzieć, że spotkał człowieka, którego zapamięta na długo?

- Tak. Była to sytuacja, która aż mnie zmroziła. Młoda kobieta w agonii, białaczka. Mąż z dwójką dzieci obok łóżka. Kiedy udzielałem sakramentu namaszczenia chorych, oni na kolanach przeżywali ten sakrament. Później zaczęli modlić się słowami: Zdrowaś Maryjo, łaski pełna, Pan z Tobą. W tym czasie kobieta zmarła. Ogromna wiara, a jeśli dodać, że te dzieci miały 2 i 5 lat - to jest to coś niesamowitego, co przeżywa wówczas człowiek.

- Bardzo często, gdy proponuje się chorym, aby przyjęli sakrament namaszczenia, są wręcz obrażeni albo na księdza, albo na rodzinę. Sądzą, że jest to ostatnie namaszczenie przed śmiercią. Zatem powiedzmy, czym jest sakrament namaszczenia chorych?

- Poruszyła pani problem, który nas, kapłanów, bardzo boli. Kiedy ktoś z rodziny chorego przychodzi na plebanię i prosi o sakrament namaszczenia chorych. Najczęściej mówi: "Chciałem (am) prosić z ostatnim namaszczenie do taty". Odpowiadam wówczas, że nie ma ostatniego namaszczenia. Wtedy następuje konsternacja i nie wiedzą, co dalej mówić. Wyjaśniam wówczas, że mogę udzielić sakramentu namaszczenia chorych, a czy będzie ostatni - Pan Bóg o tym zadecyduje.
W tym miejscu apeluję do wszystkich zdrowych ludzi. Ksiądz nigdy nie idzie do chorego z nożem w ręku i nie dobija. Nie do nas należy dawać życie i nie my je odbieramy. Znam bardzo wiele sytuacji, kiedy chory w agonii po przyjęciu sakramentu namaszczenia odzyskał przytomność, wyszedł ze szpitala i dobrze się ma. I to napawa nadzieją. Znam też wiele sytuacji, kiedy chory w nie najgorszym stanie przyjął sakrament, na drugi dzień przychodzę do szpitala i jego łóżko jest puste. Ten człowiek w nocy zmarł.
Kiedy zawozicie najbliższych do szpitala, poproście personel, aby ksiądz udzielił sakramentu namaszczenia chorych. Jest to znak miłości i troski o tego człowieka. To jest sprawa zbawienia.

- Czego możemy życzyć wszystkim chorym, cierpiącym, a także kapelanom szpitalnym z okazji Światowego Dnia Chorego?

- Wiary w Boga, bo w tym zamyka się nasze życie. Dopóki nie uwierzymy, że jest Bóg, dotąd nie uwierzymy, że Bóg pomaga. Pamiętajmy również o podziękowaniu za wszyskie łaski uzyskane od Niego. Bardzo często wielu zapomina o Bogu, a gdy dochodzi do tragedii - to słyszymy: Boże ratuj! "Jak trwoga to do Boga" - mówi znane przysłowie. Pamiętajmy o podziękowaniu.
A my kapelani ze swojej strony zapewniamy, że dołożymy wszelkich starań, aby być na każde wezwanie, by pochylić się nad łóżkiem chorego człowieka. Jest to przecież przepustka do zbawienia.

- Dziękuję za rozmowę.