Wczoraj Kaśka przytargała do szkoły starą, plastikową choinkę. Jej rodzice kupili już nowoczesną, bardzo dobrze imitującą żywe drzewko, natomiast stara wylądowała w naszej klasie i będzie nam towarzyszyć przez cały okres świąteczny. Trochę nas ta cała sprawa zdenerwowała. Kaśka bowiem przez cały tydzień opowiadała nam, na jaki to cud choinkowego rzemiosła możemy liczyć. Każdego dnia pod niebiosa wychwalała, że mimo że jesteśmy najstarszą klasa w szkole i o takie drobiazgi, jak wystrój klasy, dbać już nie musimy, to jednak w tym roku zakasujemy wszystkich małolatów. Choinka od Kaśki nie okazała się jednak wybitnym okazem piękności. Wojtek zareagował nawet boleśnie szczerymi słowami." Ta twoja choinka wygląda jak zdjęta z krzyża - stwierdził. - Takich plastikowych kikutów nie można w żaden sposób porównywać do miłego świątecznego znaku Bożego Narodzenia". Rzeczywiście, nie było co oglądać. Gałązki to plastikowe monstrum miało rozłożone bardzo rzadko, a o jakichkolwiek próbach naśladowania igieł nie było mowy. Do narzekań Wojtka dołączyła cała reszta klasy. Kaśce przez dłuższą chwilę zrobiło się bardzo przykro." Macie rację. Może i ona za piękna nie jest, ale była w naszym domu, od kiedy sięgam pamięcią i dla mnie to najpiękniejsza choinka na świecie" - próbowała tłumaczyć." Nieźle cię musiało zaciemnić - naśmiewał się Marcin - przecież to jest najbrzydsza choinka, jaką kiedykolwiek widziałem. Nie mam pojęcia, na co może nam się przydać ta pamiątka cywilizacyjnego skoku ostaniej dekady komunizmu" . Dyskusja najwyraźniej nie przynosiła konstruktywnych rozwiązań. Konrad stwierdził nawet, że skoro mamy ubierać na święta tak nieudany egzemplarz choinki, to lepiej się w to wcale nie bawić. Na takie komentarze Kaśka zareagowała konkretnymi ruchami. Zaczęła pakować do pudełka swój prezent dla naszej klasy." Nie będę się upierać, że ona jest piękna, i pewnie macie rację, że patrzę na nią przez pryzmat własnych wspomnień, ale uwierzcie mi, ona przywołuje w pamięci najtrudniejsze święta w mojej rodzinie. To były czasy, kiedy mój ojciec strasznie pił. I kiedy patrzyłam na ubrane drzewko bożonarodzeniowe, to modliłam się bardzo mocno do tego drzewka, i wierzyłam, że Pan Bóg coś zmieni w mojej rodzinie. Tak było kilka ładnych lat. Teraz mój ojciec jest już zupełnie zdrowy. Powodzi nam się lepiej i kupiliśmy nowoczesną, plastikową choinkę. Ja jednak obiecałam sobie, że nie wyrzucę tej starej na śmietnik." Trochę przesadzasz - próbował komentować Konrad. - Choinka to nie krzyż, tylko symbol radości i szczęścia"." Jestem przekonana, że jest inaczej - odpowiedziała Kaśka. - Dla mnie choinka to streszczenie całej mojej wiary. Moja babcia tłumaczyła nam zawsze, że choinkę trzeba ubierać w samą Wigilię, kiedy w kalendarzu obchodzi się imieniny Adama i Ewy, a nie, jak to się dzisiaj niemal powszechnie robi, przez cały czas Adwentu. Ubieranie choinki we wspomnienie Adama i Ewy ma być przypomnieniem tego drzewa, które stało się symbolem grzechu naszych pierwszych rodziców. Światełka w domu mojej babci zapalało się dopiero podczas wigilijnej kolacji. Jak żył dziadek, to uroczyście zapalał świeczki i nam wszystkim tłumaczył, że przez takie drzewo wszedł grzech na świat, i na takim drzewie umierał Chrystus, żeby nas z tego grzechu uwolnić". Kaśka wszystkich nas przekonała. Choinkę ubraliśmy w możliwie najpiękniejsze bombki i łańcuchy. Co się oszukiwać - najpiękniejsza to ona nie jest, ale patrząc na nią, pamiętamy doskonale, że wygląda jakby" z krzyża była zdjęta".