Anna (Ana) de Lobera y Torres urodziła się 25 listopada 1545 w Medina del Campo na terenie dzisiejszej hiszpańskiej wspólnoty autonomicznej Kastylia i León. Ponieważ przyszła na świat jako głuchoniema i obawiano się o jej życie, ochrzczono ją tuż po urodzeniu. Zaczęła mówić dopiero w wieku 7 lat. Gdy miała kilka miesięcy, zmarł jej ojciec, którego nie zdążyła poznać. Miała starszego brata Cristobala (Krzysztofa), który został jezuitą. Gdy dziewczynka miała 9 lat, zmarła jej matka i dwojgiem dzieci zaopiekowała się babcia ze strony matki. W rok później, w 1555 Anna złożyła ślub czystości, wbrew oczekiwaniom swej opiekunki, która chciała wydać ją za mąż. Po dalszych 4 latach wraz ze swym bratem przeniosła się do Plasencii w dzisiejszej prowincji Cáceres w zachodniej Hiszpanii, do babci ze strony ojca i tam spędziła 10 lat.

W wieku 18 lat trafiła pod kierownictwo duchowe jezuity ks. Pedro Rodrigueza, którego w 1569 przełożeni wysłali do Toledo, dokąd wyjechała również Anna i tam poznała innego jezuitę ks. Pablo Hernandeza, który zapoznał ją ze św. Teresą od Jezusa (1515-82). W tym samym roku młoda dziewczyna zapadła na ciężką chorobę, która ustąpiła po 3 miesiącach, pozostawiając jednak trwałe ślady w postaci tzw. gorączki kwartanowej (pojawiającej się średnio co trzy dni), czyli malarii.

W rok później ks. Pedro zasugerował Annie rozmowę ze św. Teresą, prosząc ją, aby rozeznała się, czy nie chciałaby wstąpić do zakonu karmelitańskiego. Przyszła święta nie miała wątpliwości co do szczerości powołania dziewczyny i 2 kwietnia 1569 wysłała ją na leczenie do Ávili. Tam też po wyzdrowieniu 1 sierpnia Anna rozpoczęła nowicjat w Karmelu. W listopadzie 1570 święta wysłała ją do nowej fundacji w Salamance i tam 22 grudnia dziewczyna złożyła śluby zakonne, przyjmując imię Anna od Jezusa. Pozostała tam do stycznia 1575 r.

Od czasu, gdy św. Teresa poznała Annę, dostrzegła w niej liczne cnoty, czyniąc ją swoją „umiłowaną córką”, która wraz z Marią od św. Józefa stały się filarami reformatorki zakonu w jej życiu i spuścizny po niej. Święta powierzała jej liczne zadania i misje, m.in. zakładanie nowych klasztorów, zgodnych z planami Teresy. Z tego też powodu, tzn. wyjazdów do nowych placówek, obie zakonnice widziały się po raz ostatni 18 maja 1575 r.

Anna założyła lub współzałożyła szereg klasztorów w Hiszpanii, we Francji i w Belgii, poznając przy tym wiele wybitnych postaci ówczesnego życia kościelnego, m.in. św. Jana od Krzyża (1542-91) w październiku 1578 w nowej fundacji w mieście Beas. Stał się on niebawem jej kierownikiem duchowym. W styczniu 1582, za jego radą utworzyła nowy klasztor, tym razem w Grenadzie. Jednocześnie śledziła na bieżąco sytuację w nowych, ale i starszych fundacjach. W 1586 podczas pobytu w nowej placówce w Madrycie poznała córkę króla Filipa II - Izabelę (Elżbietę) Klarę Eugenię, z którą się zaprzyjaźniła. W tymże roku wróciła do Salamanki na stanowisko przeoryszy.

Na początku XVII w. Anna rozpoczęła działalność we Francji, wysłana tam przez św. Teresę na miejsce innej siostry, która zmarła nagle, nie doczekawszy się rozwinięcia działalności. Poznała tam kard. Pierre’a de Bérulle’a (1575-1629), który w 1603 sprowadził do swego kraju pierwszy zakon karmelitański zgodny z reformą św. Teresy. Wprawdzie nie od razu władze zakonne zgodziły się na Annę, ostatecznie jednak przybyła ona 15 października 1604 do Paryża, zyskując sobie szybko miano „mężnej Hiszpanki”. Została też pierwszą przeoryszą nowo powstałego klasztoru. Niespełna rok później, 14 stycznia 1605 założyła drugi klasztor - w Pontoise i 21 września w Dijon.

W 1606 Izabela Klara Eugenia, którą Anna poznała jeszcze w Madrycie i która przebywała wówczas we Flandrii jako gubernatorka Niderlandów, poprosiła swoją przyjaciółkę o przyjazd do dzisiejszej Belgii i założenie tam klasztoru. Nastąpiło to 25 stycznia 1607, po czym 7 listopada tegoż roku powstał drugi konwent - w Lowanium i 7 lutego 1608 jeszcze jeden - w Mons.

Po śmierci św. Teresy dwie gałęzie zakonu: karmelici bosi (owoc reformy terezjańskiej) i trzewiczkowi oraz ich żeńskie odpowiedniki coraz bardziej oddalały się od siebie i poznany wcześniej o. Mikołaj Doria (1539-94), gdy został wizytatorem generalnym karmelitów bosych, wykorzystując swą władzę i wpływy, doprowadził ostatecznie do podziału w łonie Karmelu, próbując przekreślić reformę świętej z Ávili. Nie udało mu się to i jej dzieło przetrwało, a wraz z nim także dokonania Anny od Jezusa.

Zmarła w opinii świętości w Brukseli 4 marca 1621 po kilku latach cierpień fizycznych i duchowych i niemal natychmiast rozpoczęto jej proces beatyfikacyjny, który jednak z różnych powodów kilkakrotnie był przerywany. Toczył się on w belgijskich miastach Malines (Mechelen), Tournai, Cambrais, Arras i Antwerpii. W 1642 go wstrzymano, po czym wznowiono w 1872 i odtąd powoli się rozwijał. 14 grudnia 2023 Franciszek podpisał dekret, zezwalający na beatyfikację hiszpańsko-belgijskiej karmelitanki bosej i obecnie sam jej dokona 29 września.