Pan Bóg powołał do siebie ks. prał. Eugeniusza Kościółkę, zasłużonego proboszcza, budowniczego i malarza, wśród przyjaciół zwanego „księdzem od kwiatów”.

Nie tylko w pamięci, ale przede wszystkim w sercach ludzi zapisał się jako ciepły, niezwykle serdeczny człowiek. Przeżył 85 lat, w tym 62 w kapłaństwie. Msza św. żałobna miała miejsce w dzień po śmierci, w jego ostatniej parafii w Kazimierzówce, gdzie przepracował 27 lat. 25 sierpnia w parafii św. Jadwigi w Lublinie, gdzie jako senior pomagał w duszpasterstwie przez ostatnie lata, była sprawowana Msza św. pogrzebowa. Ciało zmarłego kapłana zostało złożone na cmentarzu na Majdanku.

Są ludzie, których trudno zapomnieć. Do takich osób należał śp. ks. Eugeniusz Kościółko. Wierni zapamiętali charakterystyczne spojrzenie swojego proboszcza. Zanim rozpoczął Mszę św., patrzył ludziom w oczy. Kochał malować kwiaty, bo uważał je za „najpiękniejsze zjawisko natury stworzone przez Boga”. Malarstwem zainteresował się w Puławach dzięki innemu kapłanowi-malarzowi, ks. Marianowi Malarzowi. Swoich obrazów nigdy nie sprzedawał, ale obdarowywał nimi innych.

Pochodził z miejscowości Tyszowce, stron bogatych w historię i tradycje patriotyczne, o czym wspomniał bp Mieczysław Cisło. Nie zapomniał trudnych dziejów rodzinnych stron, ale nie tylko. Tak było w Zwierzyńcu, gdzie Niemcy zorganizowali w czasie II wojny światowej obóz dla 30 tys. polskich dzieci. Biskup Cisło przypomniał, że ks. Kościółko tam zbudował „kościół - wotum męczeństwa Zamojszczyzny”. W 1982 r. przybył do Kazimierzówki. Tu postanowił wybudować murowany kościół w miejsce drewnianego kościółka. Kazimierzówka była ważnym miejscem na mapie ówczesnej diecezji lubelskiej; stanowiła duchowe płuca dla pobliskiego Świdnika, który miał być komunistycznym, nowoczesnym miastem bez Boga. Łącznie wzniósł sześć kościołów i kaplic. Jak wiele serca wszędzie zostawił ludziom, zaświadczyła wypełniona po brzegi świątynia, którą wybudował w Kazimierzówce. Za swoje oddanie i niezłomność w czasach komunistycznych przypłacił zdrowiem. Choć doświadczył cierpienia, po doznanych torturach, systematycznie tracąc wzrok i słuch, znosił to doświadczenie w wielkiej pokorze. A nawet z dystansem i humorem, żartując, że jest ulubionym spowiednikiem, bo niedowidzi i niedosłyszy.

Biskup Mieczysław Cisło przypomniał ogromne umiłowanie kapłaństwa przez zmarłego. - Parafianie dobrze wiedzą, jakie dominanty były w jego osobowości. Najpierw posługa kapłańska. Kochał kapłaństwo. Promieniował radością kapłaństwa. Ale też był mecenasem kultury, sztuki, estetyki - powiedział ksiądz biskup. Dwa lata temu śp. ks. Kościółko obchodził diamentowy jubileusz kapłaństwa. Po przejściu na emeryturę, złożony chorobą kapłan pomagał w parafii św. Jadwigi w Lublinie. Tu miała miejsce Msza św. pogrzebowa, której przewodniczył abp Stanisław Budzik, z homilią ks. prof. Mariana Zająca.

Dla opisania osoby zmarłego, kaznodzieja posłużył się tytułem książki, która ukazała się o nim: „W służbie piękna”. - Ksiądz Jan Twardowski napisał kiedyś, że ludzie, którzy mają czyste i piękne serce, potrafią zachwycać się otaczającym światem. Widzą jego kolor, zapach, różnorodność, piękno. Zdumiewają się urodą świata widzialnego, jednocześnie świata niewidzialnego. Jakie piękne wnętrze miał ks. parł. Eugeniusz, kiedy tak zachwycał się światem stworzonym przez Boga! Chłonął jego piękno, uwielbiał je malować - powiedział ks. prof. Zając. Podkreślił, że śp. ks. Kościółko wyprzedzał swoją epokę w podejściu do duszpasterstwa, jednoczył wiernych i miał z nimi bezpośredni kontakt. Dla niego ważny był każdy człowiek. Mocno ufał ludziom i parafianie szanowali oraz kochali go za to.