Profesorowie z katolickich ośrodków naukowych w Polsce, goście z zagranicy, absolwenci i studenci uczestniczyli w sympozjum nt. „Teologia pastoralna nauką w służbie ewangelizacji”, jakie odbyło się w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim Jana Pawła II. Obrady zorganizowano z okazji złotego jubileuszu Instytutu Teologii Pastoralnej KUL. Ponadto z racji jubileuszu przygotowano publikację pt. „50 lat Teologii Pastoralnej na KUL-u Jana Pawła II”, która - jak zaznacza ks. prof. Czesław Krakowiak - „jest wkładem w obchody 90. rocznicy istnienia KUL, na którym istnieje i działa Instytut Teologii Pastoralnej”.
W czasie jubileuszowym powracano do początków i dokonań Instytutu, z zamiarem dostrzeżenia ogromu dziedzictwa, z którego warto czerpać w służbie skutecznego dzieła ewangelizacji. Rozważaniu problemów związanych ze współczesną katechizacją, towarzyszyła refleksja nad warunkami społeczno-kulturowymi, w jakich odbywa się misja ewangelizacyjna Kościoła i możliwościami prowadzenia współczesnych ludzi do pogłębionego życia chrześcijańskiego. „Trzeba przypominać, że Kościół jest stróżem wymiaru etycznego i moralności. Do jego zadań, poza głoszeniem Ewangelii, należy wypowiadanie się także w sprawach gospodarczych, politycznych, ekonomicznych, społecznych” - podkreślano.
Szczytem przepowiadania ewangelicznego jest homilia, z założenia kierowana podczas Mszy św. do osób wierzących. Współczesne warunki - obojętność religijna, kryzys etyczny, dziecinna wiara u dorosłych - zlecają homilii nowe zadania. Ma ona odzwierciedlać wiarę kaznodziei, przygotować zlaicyzowanych słuchaczy do otwarcia na misterium Boga i wskazać, że wybór życia bez Chrystusa to w rezultacie skazanie siebie na egzystencjalną pustkę. Wobec sekularyzacji i dechrystianizacji potrzeba w parafiach duszpasterstwa opartego o małe wspólnoty, które uczą, czym jest jedność i miłość braterska oraz religijnie ożywają miejsca i środowiska. Nieoceniony wkład w rozpoznanie potrzeb duszpasterstwa ewangelizacji poprzez małe wspólnoty ma właśnie Instytut Teologii Pastoralnej KUL.
Spojrzenie na formy pastoralnego działania praktycznego, wskazuje na ich bogactwo oraz miłosierdzie Boga, który doprowadza ludzi do siebie różnymi drogami. Od świeckich oczekuje się podjęcia roli ewangelizatorów, a od mediów „ubrania” treści przepowiadania wiary w atrakcyjną formę. Program duszpasterski na trzecie tysiąclecie stawia szerokie wyzwania przed Kościołem i wierzącymi - konieczność praktycznego działania w służbie ewangelizacji. Nakazuje być też w służbie wszystkich zepchniętych na margines, którzy cierpią niedostatek, nie tylko materialnie. To ważne zadanie, ponieważ „Boga możemy dosięgnąć tylko przez ludzi” - jak pisał o. Wrzesiński, twórca Ruchu ATD „Czwarty Świat”. Przychodząc z Dobrą Nowiną jednocześnie trzeba wyjść z chęcią wysłuchania człowieka, zaradzenia jego samotności, która jak wynika z doświadczeń duszpasterzy, może dotyczyć młodzieży, osób konsekrowanych i małżonków. Na sukces ewangelizacyjny może liczyć ktoś, kto pamięta, że ludzie słuchają prawdziwych świadków wiary. Niezastąpionym i pierwszym miejscem ewangelizacji wciąż pozostaje rodzina, rozumiana jako Kościół domowy, wymagając jednak wsparcia Kościoła powszechnego. Ponadto, istnieje potrzeba powołania ośrodków, szkół nowej ewangelizacji, formacji dla liderów wspólnot oraz rozwój duszpasterstwa powołań.