Życie przekazywane przez rodziców ma źródło w Bogu, czego świadectwo można znaleźć na wielu stronicach Biblii, które ze czcią i miłością mówią o poczęciu, o kształtowaniu się życia w łonie matki, o narodzinach i o ścisłej więzi, jaka zachodzi między pierwszą chwilą istnienia a działaniem Boga Stwórcy
„Evangelium vitae”, 44

W dyskusji telewizyjnej na temat aborcji, gdy padło stwierdzenie, że jest ona zabijaniem człowieka, jedna ze zwolenniczek przerywania ciąży stwierdziła: „Jakiego człowieka, przecież to tylko kilka komórek!”. Debata na temat aborcji, klonowania czy zapłodnienia in vitro ma u podstaw odpowiednią filozofię życia. Ich zwolennicy, patrząc na początki człowieka, na pierwsze komórki, stoją twardo na stanowisku, że w ich przypadku nie można jeszcze mówić o człowieku, a zatem dozwolone są wszelkie manipulacje owymi „komórkami” czy „embrionami”. Tymczasem druga strona, przeważnie związana z Kościołem, dostrzega człowieka już w pierwszym momencie zaistnienia nowego życia - w chwili poczęcia. To przeświadczenie jest obecne bardzo mocno na kartach Biblii. Hiob, dotknięty cierpieniem, kontempluje obecność Boga w swoim życiu: „Twe ręce mnie ukształtowały i uczyniły razem dokoła, a chcesz mnie zniszczyć? Wspomnij, że ulepiłeś mnie z gliny: i w proch mnie znowu obracasz? Czy mnie nie zlałeś jak mleko, i jak serowi zsiąść się dałeś? Odziałeś mnie skórą i ciałem. Utkałeś mnie z kości i ścięgien, życiem i łaską mnie darzyłeś. Twa troska strzegła mego tchnienia” (Hi, 10, 8-12).
Moment poczęcia człowieka nie jest tylko działaniem ludzkim, jest udziałem w Bożym dziele stworzenia. Bóg wybiera dwoje ludzi, których powołuje na rodziców - przez nich przekazuje dar nowego życia. Od Boga też człowiek otrzymuje nieśmiertelną duszę. Nie dzieje się to w momencie narodzin czy w 10. tygodniu życia. Bóg w chwili poczęcia współdziała z człowiekiem i obdarza życiem nową istotę ludzką. Bóg jest tym, który kształtuje człowieka, „lepi” go z „gliny” - z materiałów naturalnych, których źródłem są rodzice.
Dla człowieka wierzącego Bóg jest źródłem i dawcą życia. Potomstwo jest darem dla rodziców, a nie ich niezbywalnym prawem, które mogą egzekwować każdą możliwą metodą. Bóg jest tym, który opiekuje się człowiekiem, szczególną troską otacza tych, którzy są bezbronni: „Ty byłeś moją podporą od narodzin; od łona matki moim opiekunem” (Ps 71, 6).
Jan Paweł II w encyklice „Ewangelium vitae” zatrzymuje się przy scenie spotkania Maryi z Elżbietą opisanej przez św. Łukasza: „Elżbieta jako pierwsza usłyszała głos, ale Jan pierwszy odczuł działanie łaski” (EV, 45). Ta piękna scena jest wyrazem głębokiej wiary w obecność Boga w życiu człowieka już w chwili poczęcia. Jego łaska jest wpisana od samego początku w człowieka. Nikt jej nie może zabrać, nikt też nie ma prawa jej lekceważyć.
Bez uznania tej prawdy trudno jest dyskutować z przeciwnikami życia. Ich argumenty, sposób myślenia można sprowadzić do zwykłego absurdu. Pokazać, co wynika z przyjęcia założenia, że o człowieku można mówić dopiero od któregoś tygodnia życia. Jeżeli tak, to granica ta jest ustalana w sposób umowny, jej przesunięcie nie wymaga zmiany podejścia do człowieka ani zmiany światopoglądu. Trochę tak, jak umowną rzeczą jest kwota wolna od podatku: poniżej jesteśmy wolni od zobowiązań, jeżeli zaś ją przekroczymy, musimy płacić daninę. Ta granica jest różna w różnych krajach, jej zmiana wymaga nowej ustawy, zwykłej większości głosów w parlamencie i - w wypadku Polski, podpisu Prezydenta. Czy do tego samego można sprowadzić życie człowieka? Czy człowieczeństwo nabywa się wraz z upływem czasu? Z pomnażaną liczbą komórek? Ze wzrostem IQ? A może o człowieczeństwie danego „zbioru komórek” ma decydować urzędnik lub lekarz?
Do takich absurdów dochodzimy wtedy, gdy zaczynamy wyznaczać „granicę” człowieczeństwa, gdy odsuwamy ją od jedynej, niezależnej i nienaruszalnej, jaką jest moment poczęcia. Wszelkie argumenty zwolenników aborcji, in vitro, środków wczesnoporonnych czy nawet antykoncepcji bazują na ludzkim egoizmie, który rozpycha się łokciami, aby zyskać coraz to większy obszar własnych praw, bez względu na to, że rabuje prawa innych. A co najważniejsze: próbuje się ograniczyć prawa Boga - Stwórcy i dawcy życia, wyznaczając granice, w których może On decydować o życiu człowieka, i pozostawiając sobie przestrzeń, do której ma się nie wtrącać.
W wypadku człowieka wierzącego taka postawa jest nie do przyjęcia. Uderza bowiem w sedno religii, odwraca porządek natury, stawiając człowieka ponad Bogiem. Odbierając niektórym prawo do człowieczeństwa, a co za tym idzie prawo do życia.