W pierwszą niedzielę nowego roku kalendarzowego trwamy w podniosłym jeszcze klimacie świąt Bożego Narodzenia.
Jezus Chrystus, Słowo Wcielone, które wśród nas zamieszkało, jest Mądrością Bożą. O tej Mądrości mówił autor natchniony: „Przed wiekami, na samym początku mnie stworzył i już nigdy istnieć nie przestanę. W świętym przybytku, w Jego obecności zaczęłam pełnić świętą służbę i przez to na Syjonie mocno stanęłam. Podobnie w mieście umiłowanym dał mi odpoczynek, w Jeruzalem jest moja władza. Zapuściłam korzenie w sławnym narodzie, w posiadłości Pana, w Jego dziedzictwie” (Syr 24, 9-12).
Słowa te najpełniej i najwłaściwiej odnoszą się do Chrystusa. Mądrość Boża wcieliła się w nasz świat, zajaśniała w osobie Słowa, które stało się ciałem. Jest to Słowo, które od początku było u Boga; Słowo, przez które wszystko się stało, co się stało. To Słowo, ta Mądrość, ta Światłość zjawiła się na świecie w Noc Betlejemską. Ta światłość świeci przez wieki, świeci dziś i będzie świecić do końca dni świata. Ale o tej Światłości, o tym Słowie zostało także dziś powiedziane: „Przyszło do swojej własności, ale swoi Go nie przyjęli” (J 1, 11).
Ale ci, którzy przyjmują Słowo Wcielone, stają się przyjaciółmi Boga, dziećmi Boga. „Wszystkim tym, którzy Je przyjęli, dało moc, aby stali się dziećmi Bożymi, którzy wierzą w imię Jego…, którzy z Boga się narodzili” (J 1, 12-13).
Oto wymowa Nocy Betlejemskiej, oto działanie zbawcze Słowa, które stało się ciałem, działanie w tych, którzy wierzą w imię Jego; działanie w tych, którzy Je przyjmują. To Słowo czyni ich dziećmi Bożymi. To słowo oczyszcza ich z grzechów. To Słowo jest ich mocą, jest dla nich mądrością i światłością. Człowiek od początku był poszukiwaczem mądrości. Szukał prawy o świecie, o samym sobie, prawdy o życiu, o cierpieniu, o śmierci. Najstarszy typ poznania racjonalnego, najstarsze ślady nauki w nowej kulturze zachodnioeuropejskiej - to poszukiwanie filozoficzne, to po prostu filozofia. Wiedzę tę jeszcze w czasach starożytnej Grecji nazywano miłością mądrości. Prawdziwej mądrości szukano także w różnych religiach. Każda bowiem religia kreśliła jakiś obraz świata, człowieka. Podawała sposoby wybawienia z nędzy ludzkiej. Uczyła sztuki i mądrości życia. W czasach nowożytnych usiłowano mądrość filozoficzną i religijną zastąpić wiedzą naukową, szczególnie pochodzącą z nauk przyrodniczych. Różne były owoce takiego nastawienia. Owszem, wielu przyrodników potrafiło odkryć mądrość Stwórcy: w widoku gwiaździstego nieba, w promieniach wiosennego słońca, w malowniczych widokach górskich, w szumie morza, w powiewie wiatru, w blasku wschodzącego słońca, w wiosennym śpiewie ptaka, w kwitnącym kwiatku, w styczniowym śniegu i mrozie, w upale lipcowym, w życiu mrówek, w funkcjonowaniu organizmów zwierzęcych, w organizmie ludzkim. Nie wszyscy byli takimi szczęśliwcami. W gronie ludzi nauki, szczególnie w gronie tych, którzy zachłysnęli się ideałami pozytywizmu i scjentyzmu, zagubiono mądrość nauki. Wiedzę naukową wysuszono z elementów tajemnicy. Wmawiano, że nauka da sobie z nią radę. Co się okazało? Nauka nie da sobie rady z tajemnicą. W człowieku zawsze pozostanie miejsce dla wiary. Nauka w jakimś stopniu radzi sobie z pytaniem „jak”: jaki jest świat, jaki jest człowiek, ale jest bezradna wobec pytania „dlaczego?”, pytania, którego dotąd nie wypędzono z ziemi, z życia ludzkiego. Z pytaniem tym mocuje się filozofia, a przede wszystkim religia. Dlatego klasyczna filozofia, ta prawdziwa miłośniczka mądrości, a szczególnie religia, nie będą wypędzone z naszej ziemi. Nikt nie był i nie będzie w stanie wypędzić z tego świata mądrości religii.
Jesteśmy wszyscy powołani do poszukiwania mądrości. Winniśmy szukać jej w przyrodzie, w człowieku, w świecie, w książce, a przede wszystkim w Księdze Bożego Objawienia. Księga ta bowiem zawiera mądrość wyższego rzędu; mówi o mądrości, która przyszła z nieba w noc betlejemską, o mądrości, jaką jest Słowo, które stał się ciałem. Święty Paweł przypomina, że mądrość płynąca od Chrystusa jest darem, jest łaską, o którą trzeba się modlić.

Oprac. ks. Łukasz Ziemski