Ksiądz Infułat w okolicznościowej homilii raz jeszcze przypomniał fakty z tego okrutnego mordu. I choć na pozór wydawałoby się, że kaznodzieja nie powie już nic nowego o tej zbrodni, wszak od wielu lat systematycznie uczestniczy w tych smutnych obchodach, to jednak i tym razem w jego słowach było coś poruszającego i zmuszającego słuchaczy do głębokiej refleksji.
„Kiedy przed rozpoczęciem tych uroczystości spojrzałem na listę pomordowanych, mój wzrok zatrzymał się na numerze 31., przy którym figuruje imię i nazwisko Basi Moryc, dziewczynki niespełna półtorarocznej, najmłodszej ofiary hitlerowskiej egzukucji - mówił kapłan. - I tak sobie pomyślałem, że gdyby żyła ta maleńka dziewczynka, byłaby już 64-letnią niewiastą. Może babcią? Niestety, nie dane jej było przeżyć, mimo iż jej matka, Maria Moryc, tak bardzo tuliła ją do piersi, zasłaniając przed wrogimi kulami. Zastygła w takiej pozycji w mogile. Po ekshumacji zwłok okazało się, że dziecko było żywcem zakopane, ponieważ nie miało nawet najmniejszych zadraśnięć.
Drzewa Lasu Pilickiego, bezpośredni świadkowie egzekucji, nie mogą opowiedzieć o tym ludzkim głosem. Można się jedynie wsłuchać w przejmujący szum gałęzi i dopowiedzieć sobie samemu, co działo się rankiem 15 lipca 1943 r. na tej leśnej polanie. Spośród tych, przed którymi właśnie tu Bóg otworzył bramy wieczności, widzimy siedemnaścioro dzieci. Kilkoro z nich, tak jak Basia Moryc, nie umiało jeszcze dobrze mówić. Nie rozumiało być może nic z tego, co się wokół nich wtedy działo. I może cisnąć się na usta pytanie: Gdzie był wtedy Bóg? Te słowa wypowiedział kilka tygodni temu w obozie zagłady w Oświęcimiu Papież Benedykt XVI. Cóż, Bóg nie był wtedy jako władca, lecz jako przybity do krzyża...”.
Obok bł. ks. Antoniego przed plutonem egzukucyjnym stało jeszcze dwóch kapłanów - ks. Ludwik Olszewski, prefekt bielski i rektor kościoła karmelickiego, oraz ks. Henryk Opiatowski, kapelan i wikariusz brański. Na szczeblu diecezjalnym rozpoczął się już proces beatyfikacyjny ks. Olszewskiego. I dobrze się stało, że obecny proboszcz bielskiego Karmelu, ks. kan. Tadeusz Kryński, zatroszczył się o upamiętnienie życia i męczeństwa swojego wielkiego poprzednika. Wydał o nim książkę autorstwa ks. Eugeniusza Borowskiego pt. Sługa Boży ks. prefekt Ludwik Olszewski. Kapłan męczennik z Bielska Podlaskiego 1889-1943.
„Polska ma wielu świętych świadków. Polska ma wielu świętych męczenników. Piszmy o nich. Poznawajmy ich życiorysy. I zasiewajmy w glebę ojczyźnianą ziarna ich świętości” - napisał w słowie wstępnym do tej książki bp Antoni Dydycz, który często uczestniczył w bielskich uroczystościach 15 lipca i zawsze ze wzruszeniem wspominał poległych bielszczan jako niezłomnych świadków Chrystusa.
Wśród tych świadków warto również wymienić nauczycieli oraz wychowawców młodzieży: Czesława Bielińskiego, Antoniego Burzyńskiego z żoną Haliną, Tadeusza Jarońskiego z żoną Marią, Piotra Szmidta. Swoim wychowankom przekazywali oni prawdę o Bogu i wiedzę o świecie. Mówili zawsze, że wierność chrześcijańskim zasadom musi mieć swoją kontynuację w wierności ludziom; że w godzinie próby człowiek nie powinien zdradzić samego siebie, swojej dotychczasowej drogi i tego, co o nim stanowi. Ten testament pozostawili następcom, aby umacniali swoją godność, kulturową tożsamość i duchową jedność.
Z ofiary bielskich męczenników - trawestując słowa wiersza ks. Mieczysława Rzepniewskiego - wzeszło nowe życie, abyśmy mogli w Bogu żyć.
Pomóż w rozwoju naszego portalu