Baranek ma bogatą symbolikę i osadzoną w całym Piśmie Świętym, począwszy od księgi Rodzaju do Apokalipsy włącznie. Baranek był składany Bogu na ofiarę: przebłagalną, dziękczynną i błagalną. Baranka zabił Abraham zamiast syna i złożył w ofierze na górze Moria. Baranki ofiarne zabijano w Świątyni Jerozolimskiej. Baranek został zabity w każdej rodzinie izraelskiej w Egipcie i spożyty przed wyjściem z niewoli i stał się symbolem przyszłego Mesjasza, który będzie cierpiącym Sługą Jahwe (opisanym przez Izajasza). Krew baranka paschalnego w Egipcie, którą naznaczono drzwi mieszkań narodu wybranego, uchroniła pierworodnych synów od śmierci (Wj 12, 7). Krew tamta wskazywała na Krew przelaną przez Pana Jezusa w czasie Męki Wielkiego Piątku. Trzeba zauważyć, że Chrystus umierał w tej samej godzinie, w której zabijane były baranki w świątyni na uroczystość paschalną. „Dręczono Go, lecz sam pozwolił się gnębić, nawet nie otworzył ust swoich. Jak baranek na rzeź prowadzony, jak owca niema wobec strzygących ją, tak On nie otworzył ust swoich” (Iz 53, 7). Baranka jako symbolu Chrystusa użył św. Jan Chrzciciel nad Jordanem. Wskazał na Chrystusa jako ofiarę przebłagalną: „Oto Baranek Boży, który gładzi grzechy świata!” (J 1, 29). Jeden z uczniów Jana Chrzciciela dobrze zapamiętał to nazwanie i pewnie myślą do niego wracał, ponieważ opisując śmierć Jezusa wskazał na szczegół, którego pilnowano przy zabijaniu baranka ofiarnego. Jan Ewangelista pisze o śmierci Chrystusa, któremu żołnierze nie łamali goleni: „Stało się to bowiem, aby się wypełniło Pismo: Kość jego nie będzie złamana” (J 19, 36). Ten świadek śmierci na Golgocie, kiedy znalazł się na wyspie wygnania i w wizjach oglądał przyszłe losy Kościoła, zobaczył Chrystusa pod postacią Baranka, który otwiera pieczęcie tajemniczej Księgi. Jemu oddaje hołd dwudziestu czterech starców i niezliczone rzesze aniołów i dusz zbawionych. Do Niego podchodzą męczennicy w białych szatach, którzy „przychodzą z wielkiego ucisku”, On prowadzi ich do „źródeł wód życia”. Historię świata kończą „Gody Baranka” z Kościołem-Oblubienicą. Święty Jan słyszy słowa: „Błogosławieni, którzy są wezwani na ucztę Godów Baranka!” (Ap 19, 9).
Pomóż w rozwoju naszego portalu