Boleść pierwsza: Proroctwo Symeona
Boleść druga: Ucieczka do Egiptu
Boleść trzecia: Zgubienie Jezusa
Boleść czwarta: Spotkanie na Drodze Krzyżowej
Boleść piąta: Ukrzyżowanie i śmierć Jezusa
Boleść szósta: Zdjęcie z krzyża
Boleść siódma: Złożenie do grobu

Wstęp

Boża Opatrzność pozwala nam przeżywać po raz kolejny czas pokuty i nawrócenia. Wielki Post to nie jest jedynie 40 następujących po sobie dni pełnych wyrzeczeń i umartwienia. To nie jest tylko wspomnienie czterdziestodniowego pobytu Pana Jezusa na pustyni i innych wydarzeń biblijnych, które powiązane są z liczbą 40. Wielki Post, to przede wszystkim czas łaski. Wspomnienie zbawczych wydarzeń jest dla nas pożytkiem duchowym ale dla nas ważne jest „tu i teraz”. Warto na nasze wielkopostne drogi zaprosić Słowo Boże i zobaczyć, jak ono w nas „pracuje”, jak nas przemienia i pomaga współpracować z Bożą łaską. Zasłuchany w Boże Słowo, zapraszam do rozważania Siedmiu Boleści Najświętszej Maryi Panny. Cierpienie i ból, jakiego doznała Maryja, są nie do opisania. Cierpienie, to rzeczywistość, która wpisana jest w nasze życie. Dlatego ból Maryi zrozumie ten, kto doświadczył podobnego cierpienia; kto potrafi z wiarą stanąć i pochylić się nad bólem drugiego człowieka.

Niech rozważane przez nas boleści, jakich doznała Maryja przybliżą nas do Chrystusowego Krzyża, na którym zawisło zbawienie świata. Maryja, choć pełna bólu i cierpienia, pozostaje zawsze wierna Bożemu Słowu i prowadzi nas do Jezusa.

Podziel się cytatem

Boleść czwarta: Spotkanie na Drodze Krzyżowej

Ta scena jest jedną z najboleśniejszych w ziemskim życiu Maryi. Kilka z nich już poznaliśmy w poprzednich rozważaniach. Ale nad tą boleścią nie wzruszy się tylko ten, kto jest naprawdę nieczuły na cierpienie.

Kiedy przyglądam się Maryi, która spotyka Swojego Syna dźwigającego krzyż, zastanawiam się, skąd Ona ma tyle siły i odwagi. Patrzę na Nią i zdaje się, że Ona woła do nas wszystkich: „Wszyscy, co drogą zdążacie, przyjrzyjcie się, patrzcie, czy jest boleść podobna do tej, co mnie przytłacza” (Lm 1,12).

Matka patrząca na cierpienie Syna. Matka bolejąca i cierpiąca. Matka zapłakana. Jak wiele wycierpiałaś Maryjo! Chciałbym Ci ulżyć w tym bólu ale przecież jego źródłem są moje grzechy. Przebacz Matko…

Wspomnienie „fiat” wypowiedzianego w zwiastowaniu, dodało Maryi siły i mocy. Może nawet nie wiedziała, co to za gwar rozbrzmiewa na ulicach Jerozolimy. Z pewnością i jej uwagę przyciągnął idący ulicami miasta tłum. Ale kiedy zobaczyła, że pośród przechodzących ulicami jest Jej Syn, Serce przepełniło cierpienie, prawdziwie poczuła ból zadany mieczem, przepowiedzianym przez Symeona.

Wśród wielu matek, jakie spotkałem na drodze swojego życia i posługi, szczególną moja uwagę skupiały matki, które zamawiały Msze święte w intencji swoich dzieci; matki, które prosiły o modlitwę i które przy konfesjonale płakały nad losem swoich dzieci. Nigdy nie zapomnę widoku matek ze szpitalnych oddziałów, patrzących na ich kochane dzieci dźwigające krzyże choroby. Słyszę wciąż w uszach płacz tych matek i pytanie „dlaczego?”. Często słyszę też pytanie rodziców: „co zrobiliśmy źle? Czemu nasze dziecko wybrało taką zła drogę?”. Nie umiem odpowiedzieć na to pytanie ale zawsze kroki takich rodziców kieruję ku Maryi – być może Ona też nie udzieli odpowiedzi, na którą czekamy, ale pomoże rodzicom dźwigać cierpienie, wobec którego stają ich dzieci. Źródła tych cierpień są różne, ale najbardziej boli chyba lekarska diagnoza, niezawiniony i niespodziewany krzyż. Cierpienie dziecka jest bólem matki. Wie o tym doskonale Maryja, dlatego każdej matce potrzeba zbliżać się do Niej w chwilach próby.

Maryja, która ujrzała Chrystusa niosącego krzyż, z pewnością wzruszyła się i zapłakała, bo przecież scena ta, jest momentem szczególnego spotkania. Spotkały się nie tylko spojrzenia Jezusa i Maryi, spotkały się dwa kochające Serca: serce Matki i serce Syna. Dziś cierpi serce Matki, pod którym kiedyś zaczęło bić serce Syna. To spotkanie, jest przypomnieniem tego niezwykłego początku ale i dalszym wypełnieniem Bożego planu zbawienia świata.

Wobec widoku umęczonego i cierpiącego Syna, Maryja nie narzeka, nie czyni Bogu wymówek. A przecież tu już nie ma wsparcia ze strony kochającego i opiekuńczego Józefa. Od boleści związanej z zagubieniem Jezusa mija ponad dwadzieścia lat. Wtedy był obok, wspierał Ją. Dziś z tym bólem, musi sobie poradzić sama. Jednak Ona wie, że tu także realizuje się Jej pokorne „fiat”…

Maryjo, Matko Bolesna, wspieraj wszystkie matki, cierpiące na skutek chorób swoich dzieci. Prowadź także te matki, których dzieci pobłądziły, stając się źródłem matczynych łez.

Podziel się cytatem