Parafia żyjąca na co dzień „Niedzielą”

Gomulin jest miejscowością położoną w archidiecezji łódzkiej nieopodal Piotrkowa Trybunalskiego przy drodze E67 w kierunku Bełchatowa i Wrocławia. Kościół parafialny dedykowany jest św. Mikołajowi. Wspólnotą zaś parafialną od 1997 r. opiekuje się ks. prał. Marian Wiewiórowski - kapłan o niezwykłej duszpasterskiej wrażliwości, Boży szaleniec, który wiernie służy Bogu i posługuje ludziom.
- Ksiądz Proboszcz to osoba niezwykle skromna. Można powiedzieć, że jest architektem wszystkich parafialnych przedsięwzięć, uroczystości zarówno religijnych, jak i patriotycznych - mówi „Niedzieli” Małgorzata Kędzierska, sąsiadka Księdza Prałata i nauczycielka w tutejszej szkole. - Nasza parafia jest rozmiłowana w „Niedzieli”. Bez niej chyba nie mogłabym żyć. Każdy może znaleźć w niej coś dla siebie. Redakcja dba o wszystkich - kontynuuje nasza rozmówczyni. - Gomulin to niewielka parafia, w której żyje duch patriotyzmu i religijności - podsumowuje.

Człowiek z pasją

Reklama

Ks. prał. Marian Wiewiórowski urodził się w Grocholicach w 1937 r. Ukończył Wyższe Seminarium Duchowne w Łodzi i w 1962 r. przyjął święcenia kapłańskie. Pracował jako wikariusz na wiejskich parafiach. Był proboszczem w Piotrkowie Trybunalskim i Łodzi. W latach 80. pełnił posługę ojca duchownego w seminarium. „Jego pasją jest słowo drukowane i podróże szlakami wiary, kultury, patriotyzmu - napisał o nim ks. prał. Waldemar Kulbat, redaktor edycji łódzkiej «Niedzieli». - Ksiądz Prałat troszczy się także o to, by literatura religijno-patriotyczna była dostępna w prywatnych księgozbiorach oraz w szkolnej bibliotece. Parafia Gomulin pamięta również o swoich bohaterach. Poświęcenie pamiątkowej tablicy ofiar wojny i prześladowań systemów totalitarnych było okazją do wyrażenia wdzięczności bohaterom Ojczyzny: śp. prezydentowi na uchodźstwie Ryszardowi Kaczorowskiemu, kombatantom Armii Krajowej. Parafianie zachowują modlitewną pamięć o żołnierzach i opiekują się ich grobami” - pisał ks. Waldemar. To zasługa ks. Mariana.
- Współpracuję z Księdzem Proboszczem od kilkunastu lat. Cieszę się, że spotkałam w życiu kapłana, który tak bardzo zaangażowany jest w życie parafii, w życie lokalnej społeczności o tak bardzo patriotycznym nastawieniu - opowiada „Niedzieli” Danuta Stępień, dyrektor Szkoły Podstawowej w Gomulinie. - Trudno by mi było wskazać człowieka lepiej współpracującego ze szkołą, trudno by mi było wskazać kogoś równie wspaniałego - dodaje nasza rozmówczyni. - Ksiądz Prałat jest laureatem wielu medali i wyróżnień, m.in. medalu „Mater Verbi” oraz statuetki „Sursum Corda”, przyznawanych przez Redaktora Naczelnego „Niedzieli”. Pamiątki i odznaczenia Księdza Proboszcza są w szkole, w specjalnej gablocie - kontynuuje. - U nas dzięki niemu nie ma praktycznie żadnych konfliktów między rodzicami a nauczycielami. Jest dla nas autorytetem. Osobiście duchowo bardzo wiele mu zawdzięczam - mówi pani Danuta.
- Ksiądz Prałat zawsze potrafi w piękny i stosowny sposób połączyć, np. w liturgii, elementy religijne i patriotyczne. To człowiek skromny, życzliwy ludziom i skuteczny w działaniu - rzeczowo podsumowuje Zbigniew Ziemba, radny powiatu piotrkowskiego.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

„Niedziela” w każdym domu

- „Niedziela” gości co tydzień we wszystkich rodzinach. Każdy może do niej zajrzeć - mówi nam wspomniana już pani Małgorzata. - Zawsze przed niedzielą „Niedziela” dostarczona jest do każdego domu - precyzuje Maciej Kędzierski, jeden z kilkudziesięciu wolontariuszy-kolporterów.
„Całe duszpasterstwo można oprzeć na katolickiej prasie. Proboszcz i wierni, korzystając z wiadomości i artykułów pogłębiających treści teologiczne, sami się rozwijają. Proboszcz zyskuje wciąż duchowo, ma na bieżąco do czynienia z teologią, z liturgią, ze wskazaniami duszpasterskimi, z wypowiedziami pasterzy. W każdej dziedzinie życia można wykorzystać tę wiedzę. Jeżeli chodzi o wiernych, to na pewno są bardziej przygotowani do współpracy z proboszczem, ze sobą. Korzystając z tej bazy, pogłębiają wiedzę, duchowość, pobożność, bardziej świadomie korzystają z niedzielnej Mszy św. Zauważam ten wpływ mediów katolickich w czasie wizyty kolędowej. Mam po prostu o czym z moimi parafianami rozmawiać. Dużo wiedzą, mają wiele pytań, ale i trafnych spostrzeżeń dotyczących otaczającej ich rzeczywistości. Powołują się w rozmowach na treści pozyskane z katolickich mediów, prasy, telewizji, radia” - mówił „Niedzieli” w jednym z wywiadów ks. Marian Wiewiórowski.
- To jest sprawa powołania kapłańskiego, by słowo Boże, słowo Chrystusa trafiało pod każdy dach, do każdej rodziny. „Niedziela” jednoczy moich parafian. Sprawa kolportażu i propagowania prasy katolickiej, szczególnie „Niedzieli”, to sprawa sumienia każdego kapłana i jego odpowiedzialności za głoszenie słowa Bożego i prowadzenie ludzi do wiecznego zbawienia. „Niedziela” pozwala i pomaga mi scalić wszystkie rodziny w parafii, która jest przecież rodziną rodzin - dobitnie precyzuje Ksiądz Prałat.

Święto „Niedzieli” i Księdza Proboszcza

W uroczystość Objawienia Pańskiego, 6 stycznia br., w odpowiedzi na zaproszenie proboszcza - ks. prał. Wiewiórowskiego i całej parafii, ks. inf. Ireneusz Skubiś odprawił uroczystą Mszę św. z racji swego jubileuszu - 50-lecia kapłańskiego życia. W koncelebrze wzięli też udział ks. prał. Waldemar Kulbat oraz piszący te słowa. - W święto Trzech Króli chcemy przypomnieć, że ten kraj, to społeczeństwo, ten naród ma prawo do swoich korzeni, do swojego normalnego bytu, do uszanowania swych tradycyjnych wartości, które przypomina m.in. katolicka prasa - mówił w homilii Redaktor Naczelny.
To było prawdziwe święto „Niedzieli”. Specjalnie dla Księdza Infułata - zarówno przed, jak i po Eucharystii - dzieci i młodzież z Gomulina przygotowały program artystyczny, w którym dominowały akcenty bożonarodzeniowe. Bez wątpienia największe wrażenie wywarł na Jubilacie i licznie zgromadzonych wiernych polonez w wykonaniu dzieci z zespołu „Skrzat”.
To było też święto Księdza Proboszcza, któremu wierni chcieli podziękować za jego dotychczasową posługę i prosić Boga, by jak najdłużej darzył go wszelkimi potrzebnymi darami w duszpasterskim trudzie i kultywowaniu patriotycznych tradycji. Dlatego też na zakończenie ks. prał. Wiewiórowski otrzymał Medal „Pro Memoria”, przyznawany przez Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych „za wybitne zasługi w utrwalaniu pamięci o ludziach i czynach w walce o niepodległość Polski podczas II wojny światowej i po jej zakończeniu”. Medal wręczył Roman Drozdek, wójt tutejszej gminy Wola Krzysztoporska, podkreślając w okolicznościowym przemówieniu wyjątkowe znaczenie ks. prał. Mariana Wiewiórowskiego dla lokalnej społeczności.

Materiał filmowy z Gomulina, przygotowany przez studio telewizyjne „Niedzieli”, można obejrzeć na stronie: http://niedziela.pl/flv.php?flv=gomulin_201201|www.niedziela.pl.

W 34. niedzielę zwykłą, ostatnią w roku liturgicznym, staje także przed nami Jezus Chrystus jako Król Wszechświata. Kult Chrystusa Króla wyrósł z nabożeństwa do Serca Jezusowego. Na prośbę biskupów polskich, za pontyfikatu papieża Klemensa XIII w 1765 r. została wprowadzona uroczystość Serca Jezusowego, w piątek po oktawie Bożego Ciała. Papież bł. Pius IX w 1856 r. rozciągnął obchody tego święta na cały Kościół. W 1925 r. papież Pius XI wydał encyklikę Quas primas i na mocy posiadanej władzy zaprowadził do liturgii kościelnej osobne święto Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata. Wyznaczył je na ostatnią niedzielę października i polecił, aby w tym dniu corocznie oddawano całą ludzkość Najświętszemu Sercu Jezusowemu. Podczas reformy kalendarza liturgicznego, po Soborze Watykańskim II, papież Paweł VI przeniósł to święto w 1969 r. na ostatnią niedzielę roku liturgicznego nadając mu nazwę Uroczystości Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata. Chociaż uroczystość została wprowadzona stosunkowo niedawno (79 lat temu), to odniesienie tytułu królewskiego do Boga było używane w Biblii dla wyrażenia tajemnicy Pana, który zasiadając na niebieskim tronie jest władny objąć, prowadzić cały kosmos i nim rządzić. Na kartach Pisma Świętego obraz króla zasiadającego na tronie pierwszy raz zjawia się w pieśni Mojżesza i Miriam: „Pan jest królem na zawsze, na wieki!” (Wj 15,18). Idea wiecznego królowania Boga powraca wielokrotnie w innych księgach. Jego panowanie trwa od niepamiętnych czasów (por. Ps 74; 93). W starotestamentowych Księgach Sędziów i Samuela królowanie Pana nad swym ludem wyklucza ludzką władzę królewską jako właściwą formę sprawowania rządów nad ludem Przymierza. Ustanowienie Saula, a potem Dawida królem wymagało szczególnego przyzwolenia Bożego. Królewski dom Dawidowy nie obala najwyższej władzy Boga, jest On nadal najwyższym Władcą, Panem całej ludzkości i Królem Izraela. Bóg panuje nad swoim ludem i nad królem Izraela. Biblijny obraz panowania Bożego ogarnia swym zasięgiem wszystkie narody. Bóg sprawuje nad wszystkimi suwerenną władzę, a w czasach ostatecznych wszystkie narody oddadzą Mu cześć. Psalm 93 pięknie chwali królowanie Boga: „Pan króluje, oblókł się w majestat, Pan przywdział potęgę i nią się przepasał: tak utwierdził świat, że się nie zachwieje…” (w. 1). Podobnie Psalm 47 oraz Psalmy 96-99 są pięknymi hymnami na cześć Boga-Króla. Panowanie Boga obejmuje wszystkie siły natury oraz wszystkich bogów, których czczą ludzie. Pan Bóg panuje w niebie, a Stary Testament wymienia Arkę Przymierza jako tron Boży (1 Sm 4,4; Ps 99,1). Prorok Izajasz ukazuje Boga na wysokim i wyniosłym tronie w otoczeniu serafinów oddających Mu cześć. Prorok Zachariasz głosi, że Bogu należy się chwała od wszystkich narodów. Nowy Testament ukazuje często Pana Jezusa jako króla. Ten obraz nawiązuje do przepowiedni króla z rodu Dawida oraz pochodzącej ze Starego Testamentu idei Mesjasza. Mesjasz - z języka hebrajskiego - znaczy „namaszczony, pomazaniec”. Te określenia zostały przejęte przez język grecki (messias), co po przetłumaczeniu zostało odzwierciedlone w formie „christos”. Jezus Chrystus, jak wykazuje Ewangelista Mateusz (1,1) i Apostoł Narodów w Liście do Rzymian (1, 3), jest potomkiem Dawida. Jest więc królewskim pomazańcem, jak wskazują na Niego liczne proroctwa ze Starego Testamentu. W Ewangeliach Jezusa nazwano Synem Dawida, królem Żydów lub królem Izraela. Podczas procesu sądowego przed Piłatem tych tytułów używają Jego wrogowie - oskarżyciele. Jezus potwierdził wprost swą królewską godność odpowiadając na pytanie najwyższego arcykapłana: „Czy Ty jesteś Mesjasz, Syn Błogosławionego?” (Mk 14,61). Jezus odpowiedział wtedy: „Ja Jestem [Mesjaszem]. Ujrzycie Syna Człowieczego siedzącego po prawicy Wszechmocnego i nadchodzącego z obłokami niebieskimi” (Mk 14,62). Opis królewskiego panowania Chrystusa osiąga swoje apogeum w Księdze Apokalipsy. Bóg przez św. Jana przedstawia Jezusa jako Króla królów i Pana panów (por. 19,16; 17,14). Jezus Chrystus zajmuje w proroczej wizji Nowego Testamentu miejsce należne Bogu w tekstach Starego Testamentu mówiących o Jego panowaniu. Jezus Chrystus jest Królem narodów lub wieków. Apokaliptyk ukazuje w większej części swej księgi zwycięstwo Boga nad mocami zła. W Nowym Testamencie, w osobie Jezusa Chrystusa połączone są urzędy proroka, kapłana, sędziego i króla ze Starego Testamentu. Jezus jest królem wywyższonym ponad wszystko i ponad wszystkich; przed Nim zegnie się każde kolano, jak trafnie ujął to św. Paweł w Liście do Filipian (por. 2,9-11). Jezus Chrystus jest Królem. A Jego królestwo? Liturgia mszalna mówi w prefacji - uroczystym wezwaniu do dziękczynienia - że jest to „wieczne i powszechne Królestwo: królestwo prawdy i życia, królestwo świętości i łaski, królestwo sprawiedliwości, miłości i pokoju” (MR 205*). Odwołajmy się jednak do Pisma Świętego Nowego Testamentu, w którym jest o nim mowa ponad 100 razy, najczęściej w przypowieściach. Niektóre przypowieści są przedstawione przez różnych Ewangelistów. Założenie Królestwa Bożego opisuje Jezus w przypowieści o zasiewie i jego różnych wynikach. To królestwo charakteryzuje się dynamizmem rozwoju. Ukazany jest on jako zasiew rosnący własną siłą lub jako ziarno gorczycy czy zaczyn chlebowy. Najwyższą wartość Królestwa Bożego przedstawiają przypowieści o skarbie ukrytym w roli i drogocennej perle, o wieży i wojnie. Pomimo zainaugurowania Królestwa Bożego na ziemi, na świecie istnieje zło, co odzwierciedla przypowieść o chwaście oraz o sieci zagarniającej różne ryby: dobre i złe. W Królestwie Bożym obowiązują inne, nowe kryteria oceny, w stosunku do ludzkich królestw. O tej nowej skali opowiadają przypowieści o faryzeuszu i celniku, o głupim bogaczu, który zbudował nowe spichlerze; bogaczu, który się świetnie bawił i o Łazarzu; robotnikach w winnicy, o dwu skreślonych długach (jawnogrzesznica), zaginionej owcy, zagubionej drachmie oraz o synu marnotrawnym. Cechy królestwa, które można poznać z nauczania Jezusa budzą w niektórych słuchaczach zasadniczy opór. Kapitalnie przedstawia to przypowieść o dziatwie na rynku, przypowieść o dwóch synach wobec rozkazu ojcowskiego, przypowieść o wielkiej uczcie i niegrzecznych zaproszonych, o nieurodzajnym drzewie figowym i o przewrotnych rolnikach - dzierżawcach winnicy. Dla Królestwa Bożego potrzeba się poświęcić. Wzywa nas do tego przypowieść o obrotnym (nieuczciwym) rządcy oraz o minach i talentach. Wobec takich wymagań Pan Jezus daje wskazówki w postaci nowego przykazania, aby się nie pogubić w drodze. Odzwierciedlają je przypowieści o nielitościwym współsłudze i miłosiernym Samarytaninie. W Królestwie Bożym obowiązuje modlitwa, która czyni prawdziwymi synami. Przykładem ducha modlitwy jest przypowieść o natrętnym przyjacielu i ukazująca niesprawiedliwego sędziego, który ugina się wobec wielkiej wytrwałości ubogiej wdowy. Królestwo Boże już się rozpoczęło. Kościół jest - jeszcze niedoskonałą - fazą jego realizacji. Kiedy nadejdzie Król, królestwo Boże stanie się w całej pełni. Do gotowości i czujności na Jego przyjście wzywają nas przypowieści o czujnym odźwiernym, czujnym gospodarzu, słudze wiernym i niewiernym, dziesięciu pannach i sługach nagrodzonych za czujność. Z okazji uroczystości ku czci Chrystusa Króla spojrzeliśmy na samego Chrystusa i na Jego Królestwo. W dobie powszechnej demokratyzacji; w epoce, gdy już królestwa ziemskie można policzyć na palcach - odwołaliśmy się nieco do biblijnej idei królowania Boga, która w nauczaniu Chrystusa otrzymała swój definitywny kształt, stając się synonimem zbawienia człowieka. Docierając bowiem w liturgii do końca roku, trzeba spojrzeć na rzeczy ostateczne, na cel ludzkiego życia, którym jest wieczne zbawienie. W archidiecezji przemyskiej majestatyczny tytuł Chrystusa Króla noszą parafie w: Jarosławiu, Łańcucie, Łubnie Opacem, Przeworsku, Sanoku i Trzcianie-Zawadce. Godną zauważenia jest monumentalna figura Chrystusa Króla stojąca w Rakszawie przy drodze Łańcut - Leżajsk, wskazująca drogę do kościoła. Z kolei w Jarosławiu, w pobliżu kościoła pw. Ducha Świętego, stoi od niedawna figura, jako materialny znak poświęcenia miasta Chrystusowi Królowi. Kult Chrystusa Króla jest bardzo żywy, bo wyrasta z dobrze rozwiniętego nabożeństwa do Bożego Serca, zaprowadzonego przez św. bp. Józefa Sebastiana Pelczara. Jezus Chrystus - Odkupiciel ludzkości, jest darem Ojca ze swego ukochanego, Jednorodzonego Syna, darem tym większym, że z Bożego Serca płyną dla nas życiodajne, oczyszczające zdroje Krwi. Królestwo Boże jest także darem, wobec którego, tak jak w przypadku Chrystusa, trzeba zająć osobiste stanowisko: przyjąć je z wdzięcznością lub odrzucić. Przyjąć królestwo - i to jako wartość bezwzględnie najwyższą - to przyjąć samego Chrystusa-Króla, a przyjąć nie tylko z Jego programem, prawem i wymaganiami, ale i z Jego miłością, która przemienia świat. Przyjąć zaś, to nie znaczy uznać tylko w teorii, ale całkowicie się zaangażować w tę jedyną sprawę, która wszystko przetrwa. Nasze pragnienie wyrażajmy w słowach z Modlitwy Pańskiej: „Przyjdź Królestwo Twoje!”