Choć każdy z członków modli się tajemnicą, która jemu przypadła, w miejscu i czasie przez siebie wybranym, to jednak istotna jest więź modlitewna, czyli świadomość wspólnej modlitwy w podjętych intencjach. Aby jednak podkreślić tę wspólnotę modlitwy, członkowie Żywego Różańca przynajmniej raz w miesiącu zbierają się na wspólną modlitwę. Z tego płynie również zachęta tworzenia ścisłych więzów między członkami, aby w ten sposób uwypuklić wspólnotowy charakter Kościoła.

Praktyka wspólnego różańca została zainicjowana przez Paulinę Jaricot, świecką dominikankę, w Lyonie w 1826 roku, a Stowarzyszenie Żywego Różańca zatwierdził papież Grzegorz XVI w 1832 roku. W Polsce praktyka ta stała się znana już pod koniec XIX wieku.

FRAGMENT KSIĄŻKI W jedności z Maryją Rozważania różańcowe z bł. Pauliną Jaricot DO KUPIENIA W INTERNETOWEJ KSIĘGARNI!

Część bolesna

Tajemnica I: Modlitwa Pana Jezusa w Ogrójcu

„Czasem dusza moja jest bardzo smutna... trzeba zjednoczyć to usposobienie z usposobieniem Dobrego Mistrza w Getsemani... Jest to chwila bardziej niż kiedykolwiek, kiedy trzeba żyć nie życiem rozumu i ludzkiego rozsądku, ale życiem wiary. (...) Jeśli jesteśmy w piecu ucisku, pobłogosławmy potrójnie Pana, ponieważ Jego miłosierdzie jest wieczne!”.

„Abba, Ojcze, dla Ciebie wszystko jest możliwe, zabierz ten kielich ode Mnie! Lecz nie to, co Ja chcę, ale to, co Ty [niech się stanie]!” (Mk 14,36).

W przeddzień ukrzyżowania Jezus modli się do swojego Ojca, mówiąc czule „Tatusiu”. Żaden Żyd nie odważył się tak nazwać Boga. Duch Święty wylany w sercach ochrzczonych także modli się „Abba”. Modlitwa Jezusa przechodzi przez Ducha Świętego w serca Jego uczniów. To nie człowiek się modli, ale Duch modli się w nim.

Zwierciadło sprawiedliwości, módl się za nami.

Tajemnica II: Biczowanie Pana Jezusa

„Upewnijmy się, że Bóg jest zawsze absolutnym panem w naszym domu (...) Niech żyje Pan, który w swoim miłosierdziu organizuje czas według naszych potrzeb i mierzy dla nas swoje próby jako łaski przeznaczone do wydania w ich czasie owoców uświęcenia”.

Syn Boży, Święty, jest biczowany przez żołnierzy, którzy się z Niego śmieją. Okrutne tortury sprawiają, że jaśnieje nieskończona miłość Chrystusa celebrowana w Eucharystii: „Krew przelana za tłum na odpuszczenie grzechów”. To nie cierpienie zbawia, ale miłość do końca, która objawia się w próbie wierności Ojcu.

Patrząc na biczowanego Jezusa, rozumiemy wielkość Boga i naszą ludzką nędzę. Ta scena dotyka naszego serca, które wydaje się obojętne, jakby znieczulone, zamknięte na nawrócenie.

Wspomożenie wiernych, módl się za nami.

Tajemnica III: Ukoronowanie cierniem Pana Jezusa

„Pokojowy Król chce ustanowić swój tron na zaufaniu do Niego. (...) A my biedni jak dzieci płaczemy, gdy zdejmują nam łachmany, nie myśląc, że to ma nas ubierać na sposób dworu Jezusa Króla i chcielibyśmy mieć piękną szatę...”.

Anioł Gabriel zapowiedział Maryi, że Jej syn Jezus otrzyma tron od Dawida, Jego praojca: „Będzie panował nad domem Jakuba na wieki, a Jego panowaniu nie będzie końca” (Łk 1,33).

W czasie procesu przed Piłatem Jezus jest wyśmiewany przez obcych, którzy ubrali Go w koronę cierniową i bili trzciną, aby wbić ciernie w Jego głowę. Jednak Pan, który „przeszedł [przez życie] dobrze czyniąc i uzdrawiając wszystkich, którzy byli pod władzą diabła” (Dz 10,38), jest Królem miłosierdzia. W Jego sercu nie ma cienia zemsty ani odwetu.

Pocieszycielko strapionych, módl się za nami.

Tajemnica IV: Droga krzyżowa Pana Jezusa

„Trzeba zamknąć Jezusa we mnie, zamy- kając moją duszę na rzeczy, które poruszają moje zmysły i pozostać skupionym w Jezusie pośród wszystkich moich zewnętrznych zajęć... Oderwanie się, wolność serca i zmysłów, umartwienie i izolacja od wszystkiego, aby iść za Jezusem wstępującym na Kalwarię, jest czymś tak godnym Miłości...”.

Bóg dzielił na Kalwarii cierpienie skazanego Jezusa, „najpiękniejszego spośród synów ludzkich” (Ps 45,3). Miłosierdzie, które okazujemy bliźnim, czynimy samemu Jezusowi. „Czasami także wielką pomocą może być milczenie; (...) Jednakże brak słowa można zastąpić współczuciem kogoś, kto jest obecny, bliski, kocha i wyciąga rękę. (...) Również milczenie należy do naszego języka pocieszenia, ponieważ zamienia się w praktyczne dzieło dzielenia się i uczestnictwa w cierpieniu brata” (MeM,13).

Matko Chrystusowa, módl się za nami.

Tajemnica V: Śmierć Pana Jezusa na krzyżu

„To, czego nie wybieramy, a co Bóg wybiera, by było na Jego chwałę, jest dla nas najlepsze, nawet na tym świecie, jakiekolwiek byłyby nasze krzyże”.

Smutny i opuszczony Jezus nie odczuwa obecności swojego Ojca. Ale mimo to ufa do końca: „Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mojego” (Łk 23,46).

Obok krzyża stała Maryja, która w swoim niepokalanym sercu przechowywała i rozważała słowo Pana. To w Jej sercu narodziła się modlitwa różańcowa. Tam też każdy uczeń Jezusa, zgodnie z Jego wolą, znajduje przyjęcie i pocieszenie: „Oto Matka twoja” (J 19,27). Na koniec zwraca się do Ojca, który posłał Go na ziemię: „Wykonało się!” (J 19,30).

Nie mówi, że „wszystko się skończyło”, ale że wszystko dokonuje się w absolutnym darze z siebie dla zbawienia ludzi.

Matko Kościoła, módl się za nami.

FRAGMENT KSIĄŻKI W jedności z Maryją Rozważania różańcowe z bł. Pauliną Jaricot DO KUPIENIA W INTERNETOWEJ KSIĘGARNI!

Rafael