Pierwsza dekada grudnia 1962 r. to ostatnie dni pobytu kardynała Stefana Wyszyńskiego na Pierwszej Sesji II Soboru Watykańskiego. Jej zakończeniem była uroczysta Msza św. w bazylice św. Piotra celebrowana 8 grudnia, w uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny, przez kard. Paolo Marellę, podczas której kazanie wygłosił papież Jan XXIII.

12 grudnia Ksiądz Prymas, w towarzystwie 25 polskich biskupów, wyruszył w podróż powrotną do Ojczyzny. Podczas podróży zapisał swoje refleksje związane z Soborem: Co mnie najbardziej uderzyło i zastanowiło? Chyba to, że Ojciec Święty zwołując sobór chciał, aby człowiek niejako na nowo został odkryty. Współczesny człowiek jest wybitnie przeracjonalizowany, przeintelektualizowany, ujęty w najrozmaitsze szufladkowe kategorie, oznaczone paragrafami i rozdziałami. Cały sens jego bytu jest odmierzony kodeksami praw i ujęty w kategorie działania gospodarczego. Zadaniem soboru jest więc na nowo odkryć i dostrzec człowieka, życzliwie się do niego uśmiechnąć, wyciągnąć ku niemu dłonie, myśli i uczucia, stworzyć mu atmosferę oddechu. Tak pomyślał i zaprogramował Sobór papież Jan XXIII.

Po tej linii szły właściwie wszystkie rozważania Soboru. Chodziło o stworzenie atmosfery wzajemnego pojednania i zjednoczenia, aby człowiek swobodną stopą przekroczył wszystko, co dzieli, a dostrzegł, co łączy i zespala. Siły, które jednoczą, zawsze przeważają i są bardziej wartościowe, aniżeli wszystkie płoty i zagrody, które odgradzają ludzi od siebie. W jakimś zakresie te płoty są potrzebne dla ładu życiowego, ale nie są istotne. Trzeba je wszystkie przekroczyć, gdy idzie o to, aby człowiek człowiekowi serce okazał, dłoń podał, usłużył.

Po powrocie do Warszawy, 14 grudnia, nastąpił okres załatwiania wszystkich zaległości, które narosły podczas pobytu Księdza Prymasa w Rzymie. Wydawał więc liczne dekrety i rozporządzenia. Wiele czasu zajmowały Prymasowi Tysiąclecia spotkania z wiernymi. Dzielił się na nich swoimi wspomnieniami z Soboru i mówił o dokonaniach Ojców Soboru w czasie pierwszej sesji. Wiele godzin spędził też na przygotowaniach tekstów kazań na zbliżające się święta Bożego Narodzenia.

24 grudnia wystosował do wiernych Kościoła polskiego Życzenia na Boże Narodzenie, w których pisał między innymi:

Radość z narodzenia Pana naszego Jezusa Chrystusa przeżywamy w światłach, którymi rozgorzał cały Kościół Boży w czasie Soboru Watykańskiego II. Pierwszy okres tych prac został zakończony 8 grudnia. Biskupi polscy wracający z Rzymu do swoich owieczek napełnieni są tą radością, jakiej doznali ongiś pasterze wracający ze stajenki betlejemskiej do owiec, rozważając to wszystko, co widzieli i słyszeli.

Wszyscy bowiem rozradowaliśmy się wraz z biskupami całego świata głębokim odczuciem prawdziwej jedności, jaka przenika Kościół Chrystusa, który objawił się w żłóbku, aby wszystkich zjednoczyć w miłości (...)

Te rozliczne dary Boże przywozi Episkopat Polski z Wiecznego Miasta jako owoc swego pobytu na Soborze, swej pracy i modlitwy u grobu świętych Apostołów. Wiemy dobrze, najmilsze dzieci Boże, że do zbierana tych owoców tak wybitnie przyczyniliście się wy wszyscy w ofiarnej modlitwie "czuwań soborowych".