Piątek, 25 sierpnia. Świętych Ludwika, króla, i Józefa Kalasantego, prezbitera, wsp. dow.

• Rt 1, 1.3-6.14b-16.22 • Ps 146(145), 5-6b.6c-7.8-9a.9b-10 • Mt 22, 34-40

Gdy faryzeusze dowiedzieli się, że Jezus zamknął usta saduceuszom, zebrali się razem, a jeden z nich, uczony w P rawie, zapytał Go, wystawiając Go na próbę: «Nauczycielu, które przykazanie w Prawie jest największe?» On mu odpowiedział: «”Będziesz miłował Pana Boga swego całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem”. To jest największe i pierwsze przykazanie. Drugie podobne jest do niego: „Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego”. Na tych dwóch przykazaniach opiera się całe Prawo i Prorocy».

Żydowscy nauczyciele wiary od czasów Jezusa do dzisiaj, podkreślają, że obowiązuje ich 613 przykazań. Jezus jednak podkreśla dziś dwa przykazania, które mogą uporządkować całe nasze życie. Te dwa przykazania, znane już ze Starego Testamentu, Chrystus nawet łączy – w Jego nauce i życiu one wzajemnie się przenikają. Podobnie jak krzyż składa się z dwóch belek – jednej pionowej, która przypomina o Bogu i drugiej poziomej, wskazującej na bliźnich, tak Jezus uczy, że prawdziwa miłość do Boga całym sercem, całym sobą jest niemożliwa bez miłości do człowieka. Miłość do Boga i miłość do ludzi są konieczne i nie mogą istnieć bez siebie. Paweł Apostoł napisał: Prawo nie opiera się na wierze, lecz [mówi]: Kto wypełnia przepisy, dzięki nim żyć będzie. Z tego przekleństwa Prawa Chrystus nas wykupił. Święty Paweł zauważył, że wcześniej był tak pogubiony, że w imię realizacji najdrobniejszych przepisów Prawa Mojżeszowego był gotów w swej gorliwości zwalczać, a nawet zabijać chrześcijan. Dopiero spotkanie z Osobą Chrystusa Zmartwychwstałego, wejście do wspólnoty Kościoła i wejście przez to w atmosferę miłości do Boga i miłości wzajemnej, zaowocowały jego nawróceniem, trwałą przemianą serca. To podwójne przykazanie postawione na najważniejszym miejscu porządkuje nasze życie. Apostoł zaznacza też: Prawo stało się dla nas wychowawcą, [który miał prowadzić] ku Chrystusowi. Właśnie św. Paweł opisze później tę chrześcijańską miłość w swoim Liście do Koryntian (13): jako miłość cierpliwą, życzliwą, pokorną, przebaczającą, ofiarną, sprawiedliwą, pełną nadziei i wytrwałości… Tak kochał Chrystus i takiej miłości Bóg od nas oczekuje: Myjąc nogi uczniom, przekazał im swój testament: Przykazanie nowe daję wam, abyście się wzajemnie miłowali tak, jak Ja was umiłowałem, żebyście i wy tak się miłowali wzajemnie. Po tym wszyscy poznają, żeście uczniami moimi, jeśli będziecie się wzajemnie miłowali (J 13, 34-35). Zaś w pierwszym liście św. Jana Apostoła słyszymy: Każdy, kto nienawidzi swego brata, jest zabójcą, a wiecie, że żaden zabójca nie nosi w sobie życia wiecznego. Po tym poznaliśmy miłość, że On oddał za nas życie swoje. My także winniśmy oddać życie za braci (1 J 3, 15-16). Panie, dziękujemy Ci za Twoją ofiarną miłość. Przelałeś za nas swoją najdroższą Krew. Naucz nas z wdzięczności ku Tobie kochać Cię całym sercem i kochać bliźnich tak, jak Ty nas ukochałeś, przebaczając i budując dobre relacje.

K.K.

WSZYSTKIE ROZWAŻANIA DOSTĘPNE W KSIĄŻCE "Żyć Ewangelią" DO KUPIENIA W NASZEJ KSIĘGARNI!