Dzień Papieski w Łowiczu

Już po raz drugi cała Polska obchodziła Dzień Papieski. W tym roku obchody przypadły na dzień 13 października. Również diecezja łowicka żywo włączyła się w to ogólnopolskie dzieło. Nad całością czuwał ks. Wiesław Frelek - koordynator Dnia Papieskiego w diecezji łowickiej. W samym Łowiczu - stolicy diecezji - uroczystości tego dnia miały bardzo bogaty program. Wszystko rozpoczęło się o godz. 10.00 Mszą św. w kościele Matki Bożej Nieustającej Pomocy na Korabce. O godz.14.30 z miejsca papieskiej celebry - głazu upamiętniającego wizytę Ojca Świętego przy Szkole Podstawowej nr 7 na osiedlu Bratkowice - wyruszył bieg z metą usytuowaną w bramie bazyliki katedralnej. W biegu wzięło udział około 20 uczestników, zgłosili się do niego najodważniejsi i najwytrwalsi, gdyż pogoda tego dnia była wyjątkowo brzydka; było zimno i padał deszcz. Wśród biegnących był również ks. Frelek i Tadeusz Rutkowski - dyrektor Gimnazjum nr 3 w Łowiczu. Jako pierwszy do mety na łowickim Starym Rynku dobiegł Michał Rosiński z Domaniewic, drugie miejsce zajął Rafał Wróbel ze Szkoły Pijarskiej w Łowiczu, trzecie zaś Grzegorz Foks z Domaniewic. Na całej trasie porządku pilnowali policjanci i strażacy z Łowicza.
Około godz. 15.00 w katedrze rozpoczął się uroczysty apel pod tytułem W hołdzie Ojcu Świętemu, w czasie którego wystąpiły dzieci i młodzież ze Szkoły Podstawowej nr 7 i Gimnazjum nr 4 im. Jana Pawła II, Szkoły Podstawowej nr 3 im. kardynała Karola Wojtyły Papieża Polaka oraz Szkoły Podstawowej i Gimnazjum Ojców Pijarów w Łowiczu. W czasie apelu między innymi wybrani uczniowie wspominali dzień pobytu Ojca Świętego w Łowiczu. Wykonawcy ubrani byli w piękne, kolorowe stroje przedstawiające narodowości wszystkich kontynentów. Dzieci machały flagami wielu krajów. Na zakończenie apelu wystąpiły dzieci ze szkoły pijarskiej, prezentując bardzo ciekawe i głębokie przedstawienie pod tytułem "Listy do Ojca Świętego". Dzieci czytały wzruszające listy, jakie zostały, bądź zostaną wysłane do Rzymu. Wspominały w nich dzień 14 czerwca 1999 r., kiedy to Papież gościł na naszej ziemi, było w nich też wiele osobistych i wzruszających zwierzeń.
Na koniec apelu uroczyście wręczono okolicznościowe puchary najlepszym biegaczom. Tę część obchodów Dnia Papieskiego zakończyła modlitwa do Matki Bożej Łowickiej.
W kościele Matki Bożej Nieustającej Pomocy na Korabce, o godzinie 19.00, rozpoczął się wieczór laureatów konkursu recytatorskiego poezji chrześcijańskiej pod tytułem: Opowiadam wam zdziwienie wielkie.... W konkursie brali udział uczniowie gimnazjów z całej diecezji. Na 105 gimnazjów z terenu diecezji aż 50 miało swych reprezentantów w konkursie. W związku z tak dużą liczbą uczestników - ponad 200 osób, eliminacje rozłożone zostały na dwa dni. W sobotę, 12 października, w dwóch turach prezentowali się uczniowie gimnazjów z okolic Łowicza. Do trzeciej tury zaproszono uczestników zamieszkałych w bardziej odległych od Łowicza miejscowościach, tak, by mogli wziąć udział w finale konkursu bez konieczności dalekiego, ponownego dojazdu. W ciągu tych dni pracowały dwie komisje oceniające złożone z nauczycielek języka polskiego ze Szkoły Podstawowej nr 3 i Gimnazjum nr 3 w Łowiczu. Wszyscy uczestnicy konkursu poczęstowani zostali przez organizatorów ciastem i jogurtami oraz ciepłą herbatą. Dodać należy, że pomysłodawcą i organizatorem konkursu był Diecezjalny Oddział Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży w diecezji łowickiej, któremu przewodzi ks. Wiesław Frelek oraz Renata Kamińska.
Z tak licznej grupy startujących młodych ludzi komisja przyznała trzy nagrody i 17 wyróżnień. Pierwsze miejsce zajęła Joanna Rybus z Gimnazjum nr 1 w Kutnie, drugie miejsce przypadło Małgorzacie Rukowskiej z Gimnazjum nr 2 w Kutnie, a trzecie Martynie Romanowicz z Gimnazjum w Łęczycy. Za trzy pierwsze miejsca nagrody ufundował Burmistrz i Rada Miasta Łowicza, a były nimi: walkman, notatnik elektroniczny i translator. Wszystkie wyróżnione osoby otrzymały również dyplomy i piękne albumy będące ilustrowaną biografią Ojca Świętego Albumy otrzymali również uczestnicy komisji oceniającej.
Po ogłoszeniu wyników zebrani goście mogli wysłuchać wierszy w wykonaniu nagrodzonych i wyróżnionych osób.
Po części oficjalnej harcerze z Sochaczewa zaprezentowali multimedialną prezentację pt. Jan Paweł II - świadek nadziei. Na zakończenie wszyscy zebrani odśpiewali Apel Maryjny.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

W 34. niedzielę zwykłą, ostatnią w roku liturgicznym, staje także przed nami Jezus Chrystus jako Król Wszechświata. Kult Chrystusa Króla wyrósł z nabożeństwa do Serca Jezusowego. Na prośbę biskupów polskich, za pontyfikatu papieża Klemensa XIII w 1765 r. została wprowadzona uroczystość Serca Jezusowego, w piątek po oktawie Bożego Ciała. Papież bł. Pius IX w 1856 r. rozciągnął obchody tego święta na cały Kościół. W 1925 r. papież Pius XI wydał encyklikę Quas primas i na mocy posiadanej władzy zaprowadził do liturgii kościelnej osobne święto Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata. Wyznaczył je na ostatnią niedzielę października i polecił, aby w tym dniu corocznie oddawano całą ludzkość Najświętszemu Sercu Jezusowemu. Podczas reformy kalendarza liturgicznego, po Soborze Watykańskim II, papież Paweł VI przeniósł to święto w 1969 r. na ostatnią niedzielę roku liturgicznego nadając mu nazwę Uroczystości Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata. Chociaż uroczystość została wprowadzona stosunkowo niedawno (79 lat temu), to odniesienie tytułu królewskiego do Boga było używane w Biblii dla wyrażenia tajemnicy Pana, który zasiadając na niebieskim tronie jest władny objąć, prowadzić cały kosmos i nim rządzić. Na kartach Pisma Świętego obraz króla zasiadającego na tronie pierwszy raz zjawia się w pieśni Mojżesza i Miriam: „Pan jest królem na zawsze, na wieki!” (Wj 15,18). Idea wiecznego królowania Boga powraca wielokrotnie w innych księgach. Jego panowanie trwa od niepamiętnych czasów (por. Ps 74; 93). W starotestamentowych Księgach Sędziów i Samuela królowanie Pana nad swym ludem wyklucza ludzką władzę królewską jako właściwą formę sprawowania rządów nad ludem Przymierza. Ustanowienie Saula, a potem Dawida królem wymagało szczególnego przyzwolenia Bożego. Królewski dom Dawidowy nie obala najwyższej władzy Boga, jest On nadal najwyższym Władcą, Panem całej ludzkości i Królem Izraela. Bóg panuje nad swoim ludem i nad królem Izraela. Biblijny obraz panowania Bożego ogarnia swym zasięgiem wszystkie narody. Bóg sprawuje nad wszystkimi suwerenną władzę, a w czasach ostatecznych wszystkie narody oddadzą Mu cześć. Psalm 93 pięknie chwali królowanie Boga: „Pan króluje, oblókł się w majestat, Pan przywdział potęgę i nią się przepasał: tak utwierdził świat, że się nie zachwieje…” (w. 1). Podobnie Psalm 47 oraz Psalmy 96-99 są pięknymi hymnami na cześć Boga-Króla. Panowanie Boga obejmuje wszystkie siły natury oraz wszystkich bogów, których czczą ludzie. Pan Bóg panuje w niebie, a Stary Testament wymienia Arkę Przymierza jako tron Boży (1 Sm 4,4; Ps 99,1). Prorok Izajasz ukazuje Boga na wysokim i wyniosłym tronie w otoczeniu serafinów oddających Mu cześć. Prorok Zachariasz głosi, że Bogu należy się chwała od wszystkich narodów. Nowy Testament ukazuje często Pana Jezusa jako króla. Ten obraz nawiązuje do przepowiedni króla z rodu Dawida oraz pochodzącej ze Starego Testamentu idei Mesjasza. Mesjasz - z języka hebrajskiego - znaczy „namaszczony, pomazaniec”. Te określenia zostały przejęte przez język grecki (messias), co po przetłumaczeniu zostało odzwierciedlone w formie „christos”. Jezus Chrystus, jak wykazuje Ewangelista Mateusz (1,1) i Apostoł Narodów w Liście do Rzymian (1, 3), jest potomkiem Dawida. Jest więc królewskim pomazańcem, jak wskazują na Niego liczne proroctwa ze Starego Testamentu. W Ewangeliach Jezusa nazwano Synem Dawida, królem Żydów lub królem Izraela. Podczas procesu sądowego przed Piłatem tych tytułów używają Jego wrogowie - oskarżyciele. Jezus potwierdził wprost swą królewską godność odpowiadając na pytanie najwyższego arcykapłana: „Czy Ty jesteś Mesjasz, Syn Błogosławionego?” (Mk 14,61). Jezus odpowiedział wtedy: „Ja Jestem [Mesjaszem]. Ujrzycie Syna Człowieczego siedzącego po prawicy Wszechmocnego i nadchodzącego z obłokami niebieskimi” (Mk 14,62). Opis królewskiego panowania Chrystusa osiąga swoje apogeum w Księdze Apokalipsy. Bóg przez św. Jana przedstawia Jezusa jako Króla królów i Pana panów (por. 19,16; 17,14). Jezus Chrystus zajmuje w proroczej wizji Nowego Testamentu miejsce należne Bogu w tekstach Starego Testamentu mówiących o Jego panowaniu. Jezus Chrystus jest Królem narodów lub wieków. Apokaliptyk ukazuje w większej części swej księgi zwycięstwo Boga nad mocami zła. W Nowym Testamencie, w osobie Jezusa Chrystusa połączone są urzędy proroka, kapłana, sędziego i króla ze Starego Testamentu. Jezus jest królem wywyższonym ponad wszystko i ponad wszystkich; przed Nim zegnie się każde kolano, jak trafnie ujął to św. Paweł w Liście do Filipian (por. 2,9-11). Jezus Chrystus jest Królem. A Jego królestwo? Liturgia mszalna mówi w prefacji - uroczystym wezwaniu do dziękczynienia - że jest to „wieczne i powszechne Królestwo: królestwo prawdy i życia, królestwo świętości i łaski, królestwo sprawiedliwości, miłości i pokoju” (MR 205*). Odwołajmy się jednak do Pisma Świętego Nowego Testamentu, w którym jest o nim mowa ponad 100 razy, najczęściej w przypowieściach. Niektóre przypowieści są przedstawione przez różnych Ewangelistów. Założenie Królestwa Bożego opisuje Jezus w przypowieści o zasiewie i jego różnych wynikach. To królestwo charakteryzuje się dynamizmem rozwoju. Ukazany jest on jako zasiew rosnący własną siłą lub jako ziarno gorczycy czy zaczyn chlebowy. Najwyższą wartość Królestwa Bożego przedstawiają przypowieści o skarbie ukrytym w roli i drogocennej perle, o wieży i wojnie. Pomimo zainaugurowania Królestwa Bożego na ziemi, na świecie istnieje zło, co odzwierciedla przypowieść o chwaście oraz o sieci zagarniającej różne ryby: dobre i złe. W Królestwie Bożym obowiązują inne, nowe kryteria oceny, w stosunku do ludzkich królestw. O tej nowej skali opowiadają przypowieści o faryzeuszu i celniku, o głupim bogaczu, który zbudował nowe spichlerze; bogaczu, który się świetnie bawił i o Łazarzu; robotnikach w winnicy, o dwu skreślonych długach (jawnogrzesznica), zaginionej owcy, zagubionej drachmie oraz o synu marnotrawnym. Cechy królestwa, które można poznać z nauczania Jezusa budzą w niektórych słuchaczach zasadniczy opór. Kapitalnie przedstawia to przypowieść o dziatwie na rynku, przypowieść o dwóch synach wobec rozkazu ojcowskiego, przypowieść o wielkiej uczcie i niegrzecznych zaproszonych, o nieurodzajnym drzewie figowym i o przewrotnych rolnikach - dzierżawcach winnicy. Dla Królestwa Bożego potrzeba się poświęcić. Wzywa nas do tego przypowieść o obrotnym (nieuczciwym) rządcy oraz o minach i talentach. Wobec takich wymagań Pan Jezus daje wskazówki w postaci nowego przykazania, aby się nie pogubić w drodze. Odzwierciedlają je przypowieści o nielitościwym współsłudze i miłosiernym Samarytaninie. W Królestwie Bożym obowiązuje modlitwa, która czyni prawdziwymi synami. Przykładem ducha modlitwy jest przypowieść o natrętnym przyjacielu i ukazująca niesprawiedliwego sędziego, który ugina się wobec wielkiej wytrwałości ubogiej wdowy. Królestwo Boże już się rozpoczęło. Kościół jest - jeszcze niedoskonałą - fazą jego realizacji. Kiedy nadejdzie Król, królestwo Boże stanie się w całej pełni. Do gotowości i czujności na Jego przyjście wzywają nas przypowieści o czujnym odźwiernym, czujnym gospodarzu, słudze wiernym i niewiernym, dziesięciu pannach i sługach nagrodzonych za czujność. Z okazji uroczystości ku czci Chrystusa Króla spojrzeliśmy na samego Chrystusa i na Jego Królestwo. W dobie powszechnej demokratyzacji; w epoce, gdy już królestwa ziemskie można policzyć na palcach - odwołaliśmy się nieco do biblijnej idei królowania Boga, która w nauczaniu Chrystusa otrzymała swój definitywny kształt, stając się synonimem zbawienia człowieka. Docierając bowiem w liturgii do końca roku, trzeba spojrzeć na rzeczy ostateczne, na cel ludzkiego życia, którym jest wieczne zbawienie. W archidiecezji przemyskiej majestatyczny tytuł Chrystusa Króla noszą parafie w: Jarosławiu, Łańcucie, Łubnie Opacem, Przeworsku, Sanoku i Trzcianie-Zawadce. Godną zauważenia jest monumentalna figura Chrystusa Króla stojąca w Rakszawie przy drodze Łańcut - Leżajsk, wskazująca drogę do kościoła. Z kolei w Jarosławiu, w pobliżu kościoła pw. Ducha Świętego, stoi od niedawna figura, jako materialny znak poświęcenia miasta Chrystusowi Królowi. Kult Chrystusa Króla jest bardzo żywy, bo wyrasta z dobrze rozwiniętego nabożeństwa do Bożego Serca, zaprowadzonego przez św. bp. Józefa Sebastiana Pelczara. Jezus Chrystus - Odkupiciel ludzkości, jest darem Ojca ze swego ukochanego, Jednorodzonego Syna, darem tym większym, że z Bożego Serca płyną dla nas życiodajne, oczyszczające zdroje Krwi. Królestwo Boże jest także darem, wobec którego, tak jak w przypadku Chrystusa, trzeba zająć osobiste stanowisko: przyjąć je z wdzięcznością lub odrzucić. Przyjąć królestwo - i to jako wartość bezwzględnie najwyższą - to przyjąć samego Chrystusa-Króla, a przyjąć nie tylko z Jego programem, prawem i wymaganiami, ale i z Jego miłością, która przemienia świat. Przyjąć zaś, to nie znaczy uznać tylko w teorii, ale całkowicie się zaangażować w tę jedyną sprawę, która wszystko przetrwa. Nasze pragnienie wyrażajmy w słowach z Modlitwy Pańskiej: „Przyjdź Królestwo Twoje!”