Sługa Boży bp Wilhelm Pluta urodził się 9 stycznia 1910 r. w Kochłowicach na terenie diecezji katowickiej w rodzinie górniczej Piotra i Agnieszki z Szewczyków. Uczęszczał do szkoły powszechnej w rodzinnej miejscowości i do gimnazjum klasycznego w Katowicach. Święcenia kapłańskie otrzymał 24 czerwca 1934 r. z rąk bp. Teofila Bromboszcza - biskupa pomocniczego w Katowicach. Studiował na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego jako alumn Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie. Po święceniach był katechetą gimnazjalnym w Bielsku-Białej. W lipcu 1939 r. uzyskał magisterium z teologii na UJ na podstawie pracy pt. „Nauka o mądrości w Starym Testamencie”. Po wybuchu II wojny światowej przebywał w rodzinnej miejscowości, a następnie otrzymał nominację na wikariusza parafii św. Antoniego w Chorzowie (1940-42), później - na administratora w Leszczynach Rybnickich (1942-45), administratora i katechetę w Wirku (1945), Koszęcinie (1946-48) i parafii św. Mikołaja w Lublińcu (1948-51), gdzie również był dziekanem. W 1948 r. doktoryzował się na Wydziale Teologii UJ na podstawie pracy: „Badania nad nauką Dwunastu Apostołów do 1939 r.”. W 1951 r. przejął administraturę w parafii św. Józefa w Katowicach-Załężu. W tym czasie był jednocześnie rektorem i wykładowcą dogmatyki w Studium Pastoralnym dla neoprezbiterów. W 1958 r. został biskupem tytularnym Leptis Magna z uprawnieniami biskupa rezydencjalnego w Gorzowie Wielkopolskim. 7 września 1958 r. otrzymał sakrę biskupią.
Był ojcem Soboru Watykańskiego II i współautorem myśli soborowej. Ten fakt wpłynął na kierunek jego misji pasterskiej, chodziło mu o jak najszybsze i najowocniejsze wprowadzenie nauki soborowej w Kościele lokalnym. Bp Pluta nie mógł jednak uczestniczyć w zakończeniu Soboru, gdyż władze komunistyczne nie wyraziły na to zgody. Chciały one przecież osłabić religijny wymiar uroczystości milenijnych. Mimo tych restrykcji bp Pluta z wielką pokorą i miłością poświęcał się służbie Bogu, Kościołowi i człowiekowi. Często przybywał do sanktuarium maryjnego w Rokitnie i tam przedstawiał Patronce diecezji sprawy, którymi żył.
W 1972 r. został pierwszym biskupem nowo utworzonej diecezji gorzowskiej. 3 września 1972 r. odbył ingres do katedry w Gorzowie. Był przewodniczącym Komisji Episkopatu Polski ds. Duszpasterstwa, Rodziny i Małżeństwa, jak również członkiem Komisji ds. Duszpasterstwa Ogólnego i Komisji ds. Duchowieństwa. Pod jego kierownictwem zmieniła się formacja narzeczonych do sakramentu małżeństwa w Polsce. Był delegatem Episkopatu Polski na V Synodzie Biskupów w 1980 r. Swoją biskupią aktywnością i życiem w opinii świętości przyczynił się w dużej mierze do rozwoju życia duchowego w największej wówczas diecezji w Polsce. Był także jednym z najbardziej znanych i cenionych teologów, szczególnie w zakresie teologii duchowości, oraz pastoralistą. Najważniejszym celem w posłudze katechetycznej i pasterskiej Sługi Bożego była troska o doprowadzenie wiernych do osobistego spotkania z Jezusem Chrystusem, czyli wejście w tajemnicę Boga. Bp Pluta był tytanem pracy, z Bożą pomocą godził zajęcia duszpasterskie z pracą naukową, publikując liczne dzieła teologiczne z zakresu teologii pastoralnej, i to w sposób pionierski.
Kiedy został ustanowiony biskupem gorzowskim, nie miał łatwej posługi. Objął te tereny w dwóch trudnych okresach: po II wojnie światowej i w okresie silnego zniewolenia komunistycznego. Diecezja zajmowała obszar 44836 km2. Bp Pluta podjął pasterską posługę odważnego głosiciela Ewangelii i pasterza dla prezbiterów oraz wiernych świeckich. Przez prawie 28 lat sukcesywnie wcielał w życie lokalnego Kościoła swoje przemyślenia dotyczące przygotowania do sakramentu małżeństwa, duszpasterstwa małżeństw i całych rodzin, formacji dzieci i młodzieży do permanentnego życia w stanie łaski uświęcającej. Sługa Boży podkreślał z całą stanowczością powołanie wszystkich do doskonałości życia i twierdził, że od świętości polskich rodzin zależy liczba i formacja przyszłych pokoleń kapłanów. Z kolei doskonali prezbiterzy, ukształtowani na wzór Chrystusa Pasterza, będą siłą napędową polskich rodzin katolickich. Wielką duchową troską otaczał seminarzystów, głosząc dla nich nauki podczas comiesięcznych dni skupienia oraz nauki ascetyczne i formacyjne. Podobnie było i z prezbiterami, dla których organizował rekolekcje, dni skupienia i spotkania rejonowe, i to nie tylko w diecezji gorzowskiej. Sumiennie i gorliwie wypełniał misję troskliwego ojca diecezji i przewodnika dusz. Każdego wieczoru z balkonu swojej rezydencji przed udaniem się na spoczynek udzielał pasterskiego błogosławieństwa swojej diecezji. Na spotkaniach modlitewnych szukał siły i mocy do realizacji swojego zatroskania o człowieka. Dlatego tak dużo czasu poświęcał na modlitwę. Często widywano go, jak długie godziny spędzał przed Najświętszym Sakramentem.
Bp Pluta zginął w wypadku samochodowym 22 stycznia 1986 r., jadąc na spotkanie z kapłanami w miejscowości Przytocznica, na trasie Skąpe - Sycowice. Jego bliski współpracownik w Gorzowie - później metropolita poznański abp Jerzy Stroba powiedział w dniu jego pogrzebu - 26 stycznia 1986 r.: „Rzeczywistość Boża była dla niego bardziej realna aniżeli to, co go otaczało”. Ciało śp. bp. Wilhelma Pluty spoczęło w kruchcie katedry w Gorzowie Wielkopolskim. W 2001 r. rozpoczęto jego proces beatyfikacyjny, który nadal trwa. q