Franciszek przypomniał na wstępie, że Szaweł był pierwotnie człowiekiem gorliwym wobec Prawa mojżeszowego, ale Chrystus ukazując się jemu pod Damaszkiem sprawił, iż stał się gorliwym dla Ewangelii. Zaznaczył, że właśnie spotkanie ze zmartwychwstałym Panem sprawiło, iż jego osobowość i umiłowanie Boga uległo przekształceniu, zostały „nawrócone przez Ducha Świętego. „Gorliwość Pawła pozostaje, ale staje się gorliwością o Chrystusa. Pan posługuje się naszym człowieczeństwem, naszymi przymiotami i cechami, ale tym, co zmienia wszystko, nie jest idea, lecz samo życie” – podkreślił Ojciec Święty. Dodał, że namiętne umiłowanie Ewangelii oznacza przejście przez to samo doświadczenie „upadku i zmartwychwstania”, które przeżył Szaweł/Paweł i które leży u źródeł przemiany jego entuzjazmu apostolskiego. Zatem rdzeniem entuzjazmu ewangelicznego jest miłość Boga, a nie indywidualne zaangażowanie czy osobista cecha,

Papież zwrócił uwagę, że u Szawła/Pawła występuje swoisty paradoks: dopóki uważał się bowiem za sprawiedliwego przed Bogiem, wtedy czuł się upoważniony do prześladowania, do aresztowania, nawet do zabijania, jak w przypadku Szczepana; ale kiedy, oświecony przez Zmartwychwstałego Pana, odkrywa, że był „bluźniercą i prześladowcą” (por. 1 Tm 1, 13), wówczas zaczyna być naprawdę zdolnym do miłości.